Ενότητα: Μουσική
2017, Ελλάδα, 86' Σκηνοθεσία: Άγγελος Κοβότσος.
Στην κατάμεστη αίθουσα του Σταύρου Τορνέ πραγματοποιήθηκε εχθές το βράδυ η πρώτη προβολή του ντοκιμαντέρ Stringless του Άγγελου Κοβότσου. Η δημιουργική πορεία και οι ζωές των μελών ενός γυναικείου πολυφωνικού γκρουπ της Θεσσαλονίκης ξεδιπλώνονται μέσα σε μιάμιση ώρα μουσικής, γέλιου και συγκίνησης.
Γνωστός ντοκιμαντερίστας, ο Κοβότσος χειρίζεται άψογα το πέρασμα του χρόνου στην οθόνη(το ντοκιμαντέρ καλύπτει ένα διάστημα περίπου πέντε ετών), τις συνεντεύξεις των συντελεστών αλλά και τη σύζευξη της καθημερινής ζωής των «στριγγλών» στη Θεσσαλονίκη με μουσικά διαλείμματα σε βουνά, ποτάμια και νησιά. Με σύμμαχους τις ιδιαίτερες προσωπικότητες των κοριτσιών αλλά και την εκπληκτική μουσική που δημιουργούν, καταφέρνει να συνθέσει ένα πολυεπίπεδο ντοκιμαντέρ δίνοντας τον ίδιο φιλμικό χρόνο στην έννοια της καλλιτεχνικής δημιουργίας, στην καθημερινότητα, στη συνεργασία που απαιτείται στο πλαίσιο ενός μουσικού σχήματος και στη σημασία του να είσαι γυναίκα μουσικός στην Ελλάδα του σήμερα.
Οι Stringless γεννήθηκαν το 2012 στη Θεσσαλονίκη και έκτοτε γεμίζουν τη μουσική σκηνή της πόλης-και όχι μόνο- με μελωδίες από την ελληνική και ξένη παραδοσιακή μουσική. Μικρά Ασία, Καύκασος, Πίνδος, Ινδία και Καρπάθια είναι μόνο μερικά από τα μέρη που ταξιδεύουν οι μουσικές επιλογές τους. Από τα ρετρό του ΄30 και της οπερέτες της πρώτης δεκαετίας του 1900, μέχρι τον Τσιτσάνη και soundtrack από τον ελληνικού κινηματογράφου, οι πέντε γυναίκες φαίνεται να μπορούν να ερμηνεύσουν τα πάντα χωρίς την παραμικρή βοήθεια μουσικών οργάνων. Η πολυπλοκότητα του μουσικού αυτού εγχειρήματος θα μπορούσε από μόνη της να αποτελεί αντικείμενο έρευνας μίας ταινίας τεκμηρίωσης. Το ντοκιμαντέρ του Κοβότσου, όμως, καταφέρνει να ανοίξει μία συζήτηση που ξεπερνάει την τεχνική, θα λέγαμε, διάσταση ενός εναλλακτικού μουσικού σχήματος.
Κατά τη διάρκεια του φιλμ βλέπουμε τις Stringless να αλλάζουν, να επαναπροσδιορίζουν τις προτεραιότητες τους και τη ζωή πολλές φορές να τις προλαβαίνει. Η ανάγκη για δημιουργία, όμως, είναι το μοναδικό θέσφατο που φαίνεται να τις ακολουθεί. Και αυτό είναι και το δυνατότερο σημείο του ντοκιμαντέρ. Πως, δηλαδή, οι αναπόφευκτες συγκρούσεις, οι αποχωρήσεις από το γκρουπ, η αλλαγή των προτεραιοτήτων και τέλος ο θρήνος, δεν μπορούν να στερήσουν από έναν καλλιτέχνη την ανάγκη να δημιουργεί. Γίνονται, απλά, μέρος της δημιουργίας του. Και ακόμα και αν είναι μία μεγάλη- και εύστοχη- συζήτηση οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας καλλιτέχνης σε μία χώρα οικονομικής κρίσης, αυτό που κουβαλάει ο θεατής μετά την προβολή της ταινίας είναι η δύναμη που αντλεί ένας άνθρωπος από την τέχνηγια να συνεχίσει να ζει και να δημιουργεί.
Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ καταφέρνει μέσα σε δέκα ημέρες να ταξιδέψει σε μέρη από ολόκληρο τον κόσμο, να αποτυπώσει μέσα από τις ταινίες του ιστορίες καθημερινές αλλά και παράδοξες. Οι Stringless και το ντοκιμαντέρ του Άγγελου Κοβότσου, με όλους αυτούς τους ήχους και τις μελωδίες, το πέρασα από την καθημερινή ζωή σε προβληματισμούς γύρω από τη δημιουργία και την τέχνη, φαίνεται να βρήκε το ιδανικό σπίτι του.
