Στα μίσα του δρόμου το
#tdf16 συνεχίζει να επιβεβαιώνει το καλό
περιεχόμενο που διαθέτει αλλά και την
θετική υποδοχή του κόσμου, που γεμίζει
τις αίθουσες.
2013 Θερινοί Κινηματογράφοι
της Αθήνας
Μια περιήγηση στους
πιο γνωστούς θερινούς κινηματογράφους
της Αθήνας και όσες κινηματογραφικές
δράσεις γίνονται στο λεκανοπέδιο κατά
τους καλοκαιρινούς μήνες (Open Air Film
Festival, κλπ). Πολύ γλύκο και χαριτωμένο
ντοκιμαντέρ καθώς έχουμε παρουσίαση γνωστών αιθουσαρχών της Αθήνας, μηχανικών
προβολής και υπευθυνών εκδηλώσεων σε
μια θετική αποτίμηση της δουλειάς τους,
η οποία είναι σημαντική κόντρα στην
εθνική κατήφεια που ζούμε.
Στο Νήμα
Μια απο τις πλέον
προβεβλημένες και αναμενόμενες ταινίες
αυτου του Φεστιβάλ είναι ένα κινηματογραφικό
καλεντάρι – πορτραίτο του αρχηγού του
ΣΥΡΙΖΑ και της αξιωματικής αντιπολίτευσης
Αλέξη Τσίπρα τον Ιούνιο του 2012, στην
κορύφωση της προεκλογικής μάχης. Η
μεγάλη δυσκολία και το στοίχημα μιας
τέτοιας συνάντησης είναι να αποτυπώσεις
τις κρυφές στιγμές της Ιστορίας αλλά
και να δώσεις ένα δυνατό πορτραίτο για
τον πρωταγωνιστή σου αποκαλύπτωντας
λεπτομέρειες που δεν ξέρει το κοινό.
Δυστυχώς αυτό το στοίχημα δεν το κερδίζει
το Στο Νήμα καθώς μένει σε γνωστά
γεγονότα, φωτίζει ελάχιστα τις εσωτερικές
πτυχές τους και αυτοπεριορίζει τον
εαυτό του στην κάλυψη μέρους μόνο του προσώπου του Αλέξη
Τσίπρα, του οποίο καλύπτει την πλευρά
της πτυχής του ως πολιτικό ον και καθόλου
σαν άνθρωπο. Ένα μεγάλο μέρος του
ντοκιμαντέρ μάλιστα αποτελεί φλύαρη
συρραφή τηλεοπτικών ρεπορταζ της
επικαιρότητας του Ιουνίου του 2012-Ιουνίου
2013, γεγονός που μάλλον θέλει να ενδυναμώσει
την διάρκεια της ταινίας παρά να
τεκμηριώσει τα πολιτικά τεκταινόμενα
της εποχής. Υπό αυτές τις συνθήκες οι
συνειρμοί με την αντίστοιχη δουλειά
του Δημ. Αθυρίδη για το “Ένα Βήμα Μπροστά”
και τον Γιάννη Μπουτάρη να αφήνεται ψυχη
τε και σώματι στα χέρια του σκηνοθέτη
αποτελεί μοιραία μέτρο σύγκρισης που δύσκολα
ξεπερνιέται.
Παρ' όλα αυτά στο Νήμα
βρίσκουμε και μερικές ενδιαφέρουσες
σεκανς παραπολιτικής ιστορίας που ίσως
θα προκαλέσουν συζητήσεις όπως π.χ. η
αμήχανη αντίδραση του Τσίπρα στο χαστούκι
του Κασιδιάρη στην Λιάνα Κανέλλη (ναι,
αλλά αυτή σηκώθηκε πρώτη, ε?) και στο
μπουγέλο στην Ρένα Δούρου ή η ικανοποίηση που νιώθουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ
στην προοπτική της ήττας απο την Νέα
Δημοκρατία το βράδυ των εκλογών. Μέχρι
εκεί όμως.
Η Ουκρανία δεν είναι
μπουρδέλο
Η ταινία για την ιστορία
της ομάδας των Femen, των δυναμικών
φεμινιστριών με την ακτιβιστική δράση
υπερ του γυναικείου φύλου αποτελεί
σίγουρα μια απο τις πιο ενδιαφέρουσες
ταινίες του προγράμματος. Μια ομάδα απο
πανέμορφες νεαρές κοπέλες αποφασισμένες
να προτάξουν τα γυμνά τους στήθη ενάντια
στην υποκρισία και στον φαλλοκρατικό
χαρακτήρα μιας κοινωνίας που μάλλον
δεν έχει ξεπεράσει αρκετά ταμπού κι ας
βρίσκεται εδώ και 25 χρόνια σε άλλη
διάσταση. Η φυλετική καταπίεση, η
υπεροπλία των ανδρών και ο συντηρητισμός
σε όλα τα επίπεδα της ουκρναικής κοινωνίας
αλλά και η προκατάληψη που έχει
δημιουργηθεί ότι οι Ουκρανές είναι οι
καλύτερες για τα μπουρδέλα της Ευρώπης
δημιουργούν τις συνθήκες για αυτόν τον
δυναμικό γυναικείο ακτιβισμό.
Η Κίτι
Γκριν ξετυλίγει όμορφα το κουβάρι των
Femen – έζησε μαζί τους για 14 μήνες και
όλες οι συνεντεύξεις έγιναν στα
ουκρανικά/ρώσικα – αποκαλύπτει τις
μύχιες σκέψεις αυτών των κοριτσιών –
που ουσιαστικά είναι οι μύχιες σκέψεις
μιας ολόκληρης κοινωνίας που βρίσκεται
στην αγκαλιά της Ρωσίας αλλά κοιτάει
με ελπίδα προς την Δύση – και αποκαλύπτει
ότι πίσω απο τις Femen κρύβεται μια
καταπληκτική οργάνωση προώθησης (που
τις ενισχύει οικονομικά στις δράσεις
τους) και επιπλέον ο εγκέφαλος αυτής
της οργάνωσης είναι ο Βίκτωρ, δηλ. ένας
άνδρας!
Με την Ουκρανία να
βρίσκεται στο επίκεντρο της διεθνούς
πολιτικής επικαιρότητας εδώ και καιρό
η ταινία της Κίτι Γκριν για τις Femen, παρά
την φλυαρία της σε κάποιο βαθμό, καταφέρνει
να μας δώσει ένα κομμάτι εξήγησης για
όσα συμβαίνουν στην πολύπαθη χώρα.
Συνδυάστε μάλιστα αυτή την ταινία με
τα Ασταθή Στοιχεία της Λευκορωσίας
και έχετε ένα full portrait της μετασοβιετικής
ιστορίας της ευρύτερης περιοχής.
