Είκοσι Έλληνες λογοτέχνες απαντούν σε είκοσι (κοινά) ερωτήματα.
Σήμερα, Ρωμανός Σκλαβενίτης-Πιστοφίδης.
Πώς είστε;
Είμαι πολύ καλά, υπερεργάζομαι.
Πώς αντιλαμβάνεστε την Κρίση και πώς σας επηρεάζει;
Ήταν μάλλον αναμενόμενη. Είμαι προετοιμασμένος, παρότι τέτοια οικονομική δυσπραγία είναι πρωτόγνωρη για τη δική μου ηλικία. Επιπλέον, είμαι απολύτως εξοπλισμένος.
Ποιες είναι οι ρίζες της Κρίσης;
Στην Ελλάδα, είμαστε υστερικοί με την Πολιτική. Εξαιτίας αυτής της υστερίας, που συνδυάζεται με τη βλακεία, το εμφυλιακό σκεπτικό έχει διαχυθεί πέρα από τα χρονικά όρια της εμπόλεμης πραγματικότητας, με αποτέλεσμα να παρεμποδίζεται η διεξαγωγή πολιτικών συζητήσεων και να διαιωνίζονται σχήματα ανοησίας: το παιδί μιας αριστερής οικογένειας θεωρείται (και, πράγματι, είναι) δεδομένα αριστερό και πάει λέγοντας. Θλιβερή είναι και η απουσία της απλής λογικής από την κοινή σκέψη. Η πολιτική ιστορία της Ελλάδας κινδυνεύει να εξελιχθεί σε παραδοξότητα (!).
Η περίοδος που περνάμε θα ευνοήσει την παραγωγή «σοβαρών» βιβλίων;
Έχει συμβεί στο παρελθόν.
Ποια είναι η σχέση σας με τις νέες τεχνολογίες, το Web, τα Social Media;
Είμαι 20 χρονών. Το laptop είναι φυσικό εξάρτημα του δέρματός μου. Περίπου όπως οι τρίχες και τα νύχια.
Δέκα βιβλία στα οποία «πρέπει» να ανατρέχει κανείς. Ή όσα θέλετε.
Καθένας έχει τα δικά του. Είμαι περίεργος να δω τι έχουν απαντήσει οι υπόλοιποι.
Γενικώς: γιατί τα βιβλία;
Είναι απλό: γιατί μάς κάνουν πιο ευτυχισμένους.
Αλλάζει η λογοτεχνία τον κόσμο;
Αλλάζει τους αναγνώστες, άρα η σωστή απάντηση είναι «ναι».
Τι είναι η ανάγνωση, και πιο ειδικά η ανάγνωση των δικών σας βιβλίων;
Η ανάγνωση μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Ωστόσο, δεν είναι όλοι επιδεκτικοί στην ανάγνωση. Πολλοί βιβλιόφιλοι απλώς διαβάζουν. Ασφαλώς, η ανάγνωση είναι μια εξελικτική διαδικασία. Πάντως, είμαι μεγάλος αναγνώστης: το κεφάλι μου είναι γεμάτο ιστορίες.
Ο «ιδανικός αναγνώστης» υπάρχει; Χρειάζεται να υπάρχει;
Δε με απασχολεί.
Ένας μέντορας σας;
Δεν έχω μέντορα. Ωστόσο, έχω ορισμένα είδωλα. Τα περισσότερα αυτοκτόνησαν ή σκοτώθηκαν νωρίς: ανησυχώ.
Πόσο εύκολα ή δύσκολα γράφετε;
Γράφω καθημερινά. Φροντίζω ώστε να υπάρχει πάντοτε κάτι που πρέπει να γράψω. Και το γράφω.
Πώς επιλέγετε τους τίτλους των βιβλίων σας;
Ο τίτλος προηγείται της ιστορίας.
Τι χάνετε γράφοντας;
Απολύτως τίποτε.
Πείτε μας λίγα πράγματα για το τελευταίο σας βιβλίο, και για το επόμενο.
Τον περασμένο Οκτώβριο κυκλοφόρησε το πρώτο μου μυθιστόρημα από τις εκδόσεις «Απόπειρα». Λέγεται «Διαβάτες στην πόλη». Κυρίως, είναι ένας σύντομος οδηγός ανάγνωσης και μία ένδειξη για το ότι τα βιβλία μπορούν να σου σώσουν τη ζωή. Πριν περίπου δύο μήνες, ολοκλήρωσα το δεύτερο μυθιστόρημά μου. Λέγεται «Τ.» και είναι μια μελλοντολογική ερωτική ιστορία. Διαδραματίζεται σε μια Θεσσαλονίκη που μοιάζει με το Λος Άντζελες. Το μέλλον του δεν έχει ακόμη καθοριστεί. Συμπτωματικά, μόλις εχθές ολοκλήρωσα και μια νουβέλα που έγραψα στα αγγλικά με τίτλο «Hugh’s Feet». Πρόκειται για τα ημιτελέστατα απομνημονεύματα ενός ποδολάγνου συγγραφέα, του Άντυ Κρούγκερ. Έχει πλάκα.
Ποια πιστεύετε ότι είναι η θέση σας στον «ελληνικό κανόνα» της λογοτεχνίας;
Δεν έχω προλάβει να αποκτήσω κάποια θέση, ωστόσο δε με απασχολούν τέτοιοι κανόνες.
Μουσική, κινηματογράφος, τέχνες.
Και πολλά άλλα πράγματα, επίσης.
Νιώθετε να αλλάζετε;
Αλλάζω συνεχώς.
Ο θάνατος;
Είναι βέβαιος. Τελευταία, σκέφτομαι να φτιάξω τη διαθήκη μου. Παρότι είμαι 20 χρονών. Γιατί πρέπει να βεβαιωθώ ότι δε θα καταλήξω εγκεφαλικά νεκρός ή άχρηστος σε κάποιο κρεβάτι νοσοκομείου, περιμένοντας πότε θα με αποσυνδέσουν από τη μηχανική υποστήριξη. Επίσης, πρέπει να βεβαιωθώ ότι δε θα κηδευτώ. Είναι αρκετό που «βαφτίστηκα». Δε θέλω καμία σχέση με το παπαδαριό.
Μια ερώτηση που δε θα θέλατε να απαντήσετε;
Καμία. Θα απαντούσα σε οποιαδήποτε ερώτηση, με την προϋπόθεση ότι το περιεχόμενο μπορεί να αφορά και άλλους, εκτός από εμένα.
