Ένας άνθρωπος μόνος ή όχι, ένας άνθρωπος σε κρίση, ζει και μιλά για κείνον μέσα από την συνέντευξη και τον λόγο της Μαργαρίτας Καραπάνου, της αγαπημένης του συγγραφέως. Μια κατάδυση/ ανάδυση στο σύμπαν της Μαργαρίτας Καραπάνου, της μητέρας της Μαργαρίτας Λυμπεράκη, του Σαρτρ, του Πικάσσο, του Καμύ. Ο Ορέστης Μεσοχωρίτης λίγο πριν ανέβει στην σκηνή για έναν θεατρικό φόρο τιμής στη σπουδαία γυναίκα-συγγραφέα, μιλάει για την “Μαργαρίτα – μαργαρίτα” στον Εξώστη και στον Γιάννη Γκροσδάνη.
Πως ξεκίνησε η ιδέα μιας παράστασης για τη Μαργαρίτα Καραπάνου?
Καμιά φορά τα πράγματα συμβαίνουν μεταφυσικά. Χρειάζεται να περάσει ο απαραίτητος χρόνος για να γεννηθούν μέσα μας. Βλέποντας την πρώτη και τελευταία συνέντευξη της Μ. Καραπάνου συνειδητοποίησα πως το σημαντικότερο θεατρικό που έγραψε, ήταν η αφήγηση της ζωής της, που επανέρχεται μεταλλαγμένη σε διάφορα μοτίβα ανάλογα με τον ψυχισμό της τότε στιγμής. Υπήρχαν ερωτηματικά για το αν μια τηλεοπτική συνέντευξη ήταν υλικό ικανό να στηρίξει έναν θεατρικό μονόλογο. Την απάντηση μου έδωσε η αγαπημένη μου φίλη και σκηνοθέτις της παράστασης Κατερίνα Ανδριανάκη, που γοητεύτηκε με το υλικό και είπε αμέσως το Ναι. Ένα ολόκληρο καλοκαίρι δουλεύαμε παρέα ,πάνω σε ιδέες , κείμενο, αυτοσχεδιασμούς μέχρι που αθόρυβα φτάσαμε ως εδώ έτοιμοι πλέον να παρουσιάσουμε τη δουλειά μας.
Τι ακριβώς εκφράζει η Μαργαρίτα Καραπάνου μέσα από το έργο της και πως αυτό βγαίνει στην παράσταση?
Η Μαργαρίτα Καραπάνου, εκφράζει την ελπίδα αλλά και την αγριάδα της ζωής, όπως θα λεγε και κείνη, τον πόνο την χαρά, όλα τα αισθήματα. Μια σισσύφεια προσπάθεια του πέφτω-σηκώνομαι-ξαναπέφτω-ξανασηκώνομαι,γεμάτος πληγές αλλά σηκώνομαι, που είναι για μένα ιδιαίτερα γοητευτική και χαρακτηρίζει αυτό τον τεράστιο χώρο ανάμεσα στη γέννηση και το θάνατο, που λέγεται ΖΩΗ. Αυτό τον χώρο περιγράφει η Καραπάνου, άλλοτε με χιούμορ, αντιθέσεις, κυνισμό, ειρωνεία και τρόμο, τολμά και γυρνά τον καθρέφτη της ζωής μέσα μας.
Ο ήρωας που υποδύεστε είναι το ίδιο παιδί όπως ήταν και η Μ.Κ. ? Και επιπλέον έχει τη δύναμη να αντιμετωπίσει ότι τον στοιχειώνει?
Ο ήρωας που υποδύομαι είναι ταυτόχρονα ένα μικρό παιδί κι ένας υπερήλικας σοφός, όπως και η Μ.Κ. Δεν έχετε παρά να προσέξετε τα υπέροχα πράσινα μάτια της που εκπέμπουν τη συστολή ενός μωρού με στόμα κοφτερό σα λεπίδα έτοιμο να ξεστομίσει με τον πιο απλό τρόπο την πιο σκληρή αλήθεια. Ο ήρωας αυτός μέσα σε 45 λεπτά μέσα από το λόγο της Μ.Κ. αποκαλύπτει σχεδόν κρυπτικά το νόημα της ύπαρξης όλων μας.
Τελικά η ζωή είναι αγρίως απίθανη?
Εγώ θα 'λεγα πως η ζωή, είναι εξόχως απίθανη, και ίσως αυτό να ΄ναι που την κάνει τόσο ποθητή. Η γιαγιά μου συνήθιζε να λέει: Πρόσεχε , γιατί ότι κοροιδεύεις το λούζεσαι… Ίσως να ήταν ένας πιο δικός της τρόπος να μου πει: Πρόσεχε,η ζωή είναι αγρίως απίθανη. Και αποδεικνύεται καθημερινά γύρω μας. Έχει μια δική της νομοτέλεια η ζωή, τακτοποιεί τα πράγματα ερήμην και μας εκπλήσσει διαρκώς. Δεν ξέρω αν υπάρχει δίκαιο ή άδικο μέσα σ'αυτό , πάντως έτσι είναι και μόλις το υποψιαστούμε, εκτός από τρομοκρατημένοι, αισθανόμαστε απολύτως ασφαλείς και ελεύθεροι.
Info Σκηνοθεσία: Κατερίνα Ανδριανάκη
Ερμηνεία: Ορέστης Μεσοχωρίτης
Κίνηση: Δημήτρης Κυανίδης
Στο café-bar spitimou (Φράγκων 3), 3-6 και 10-13 Νοεμβρίου 2011, 21:00 μ.μ.
Τιμή εισητηρίου: 10 ευρώ
Επικοινωνία –κρατήσεις : 6972257927-6906568710
