Τελευταία βραδιά στο θρυλικό Λούκυ Λουκ, μέσα από τη ματιά της σερβιτόρας, όπως την έζησε. Άρχειακό Άρθρο του 2017
Τα νέα ότι το Λούκυ Λουκ κλείνει τις πόρτες του δεν άργησαν να διαδοθούν. Πολλοί έσπευσαν να δείξουν τη θλίψη τους (ή τη χαρά τους κάποιοι «καλοσυνάτοι») μέσω του Facebook, λίγοι νοιάστηκαν πραγματικά. Προσωπικά δε το είδα ποτέ όπως οι παλαιώτεροι, αλλά το αγάπησα κι εγώ με έναν άλλο τρόπο.
Από το opening τον Οκτώβρη του ’16 που ξεκίνησα να δουλεύω στο μαγαζί, είδα το μαγαζί γεμάτο 3-4 φορές, σε πάρτυ και στις γιορτές. Από τις 20:30 που άνοιξαμε το μαγαζί, το Σάββατο 21 του μηνός, άρχισε σιγά σιγά να έρχεται κόσμος. Στις 21:30 η Πρ.Κορομηλά 58, ήταν σχεδόν γεμάτη. Δουλέψαμε δύο σερβιτόρες και δύο μπαρμεν και από τις 11 και μετά τρέχαμε και δεν προλαβαίναμε.
Κόσμος ερχόταν συνεχώς, παλιοί και νέοι θαμώνες του μαγαζιού, όλοι οι ιδιοκτήτες, οι πρώτοι, οι τωρινοί και υπάλληλοι του παρελθόντος. Μόνο ο άνθρωπος που το «δημιούργησε» δεν ήταν εκεί, καθώς «έφυγε» πριν λίγο καιρό από τροχαίο δυστύχημα. Ήταν τόσο γεμάτο το μαγαζί, που ο κόσμος καθόταν μέχρι κι απ’έξω. Πολλοί με ρώτησαν γιατί κλείνει και μου εξέφραζαν τη λύπη τους, συνεχώς. Γέλασα και με μερικούς που δεν ήξεραν καν το λόγο που βρίσκονταν εκεί, μέσα σε τόσο κόσμο. Οι περισσότεροι μου χαμογελούσαν και μου χτυπούσαν συμπονετικά τον ώμο, λέγοντας μου «Κουράγιο!». Δεν είμαι καθόλου νευρικό άτομο, αλλά πολλές στιγμές εκείνη τη νύχτα έφτασα στα όρια μου από το σπρώξιμο και τα ποτά που χύνονταν σε αφθονία πάνω μου. Με τη Βάσια, την κοπέλα που δουλέψαμε μαζί όταν συναντιόμασταν στα δρομολόγια μπαρ-τραπέζια, δίναμε αγκαλιές στήριξης και ενθάρρυνσης. Μια παλιά σερβιτόρα του μαγαζιού, δε, που βρισκόταν εκεί μου είπε γελώντας οτι κάποτε ήταν κάθε μέρα έτσι στο Λούκυ.
Από τις 3 και μετά άρχισα να χαλαρώνω. Όχι επειδή δεν είχε τόσο κόσμο, το αντίθετο. Απλά σκέφτηκα ότι όπως για όλους αυτούς, έτσι και για μένα αυτό το βράδυ, ήταν το τελευταίο μου στο Λούκυ Λουκ κι αυτό δε με χαροποιούσε καθόλου. Μπορεί να μη το έζησα από κοντά στις «δόξες» του, αλλά το έζησα νοερά μέσα από τις ιστορίες των ατόμων που το απαρτίζουν και των πελατών. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει πόσο θα μου λείψει.
6 το πρωί κι ακόμα δεν έχει αδειάσει ούτε λίγο από κόσμο. Από μπύρες και ποτά, από την άλλη, αρχίσαμε να «στερεύουμε». Εγώ είχα ήδη χαλαρώσει περνούσα καλά, χαιρετούσα γνωστούς και φίλους που πέρασαν κι αυτοί για ένα γεια κι ας είχα ακόμα δουλειά. Όλοι ήταν εκείνοι την ώρα πιο χαλαροί, οι περισσότεροι λόγω του άφθονου αλκόολ που είχαν μέσα τους. Οι αναμνηστικές φωτογραφίες «έδιναν κι έπαιρναν», όπως και οι συναντήσεις με παλιούς γνώριμους, μετά από χρόνια.
Κατά τις 12 το πρωί έφυγαν και οι τελευταίοι πελάτες. Εμείς αρχίσαμε να μαζεύουμε τα … σπασμένα. Αφού καθαρίσαμε ότι μπορούσαμε κι όσα απαιτούσε η σωματική και ψυχική μας κατάσταση, κλείσαμε κι εμείς για τελευταία φορά την πόρτα και τα θρυλικά φώτα της πινακίδας του Λούκυ Λουκ.
