Η ζωή μου στην Κίνα είναι ένα αλλοπρόσαλλο ακόμα γκομενικό, ό,τι και να γράψω θα αποδειχθεί ελλιπές τουλάχιστον. Ένα διαρκές κυνήγι για καφέ, λίγο καλό γάλα και γιαούρτι με δυνατότητα πήξης σε κεσέ, ψωμί που να μην μουχλιάζει σε μιλισεκόντ, αυτή η μόνιμη αναζήτηση για φαγητό που σε κάνει να νιώθεις σαν τον Ταρζάν τις πρώτες μέρες στη ζούγκλα και την Τσίτα σε διακοπές με όλες τις μπανάνες στη βαλίτσα. Κυριολεκτικά, όλα αυτά που στην Ελλάδα θεωρούμε αυτονόητα, τυρί, κανένα όσπριο της μαμάς και λίγο ψαράκι που να θυμίζει Αμοργό τέλος καλοκαιριού. Σκεφτείτε ανθρώπους που κάνουν σαν μικρά παιδιά όταν ανακαλύπτουν σε ένα απίθανο ράφι ενός ανύποπτου καταστήματος ένα και μοναδικό αποσμητικό σώματος, θέλεις να καλέσεις όλους τους Κινέζους του μαγαζιού σε ομαδικό όργιο πασαλείμματος με ρολ ον. Μετά από όλα αυτά, που να βρεις το κουράγιο να μιλήσεις τσιν τσον τσαν, άντε από την αδυναμία να αρθρώσεις πρόταση και δη σε τέσσερα διαφορετικά τονικά συστήματα, πρέπει να έχεις βγάλει τη Λυρική με προγναθισμό για να ανταπεξέλθεις. Το γιατί μαζοχίζομαι στην Κίνα, είναι άλλο κεφάλαιο, περί διατροφής με έρωτα στα χρόνια της κρίσης των Πάντων.
Μαθαίνεις όμως τι σημαίνει αγώνας. Σου έρχεται η επιφοίτηση για το ανούσιο της οικονομικής κρίσης και ανακαλύπτεις την επιβίωση μέσα από αγκαλιές εξ αγχιστείας, λείπει γαρ η οικογένεια σου, που τόσο σας ζηλεύω που την έχετε στο απέναντι τετράγωνο και σας αποκαλεί ανύπαντρες πατσαβούρες. Στην Κίνα, η Χρυσή Αυγή και το κάθε αντίξοο του συνυπαρξιακού μέτρου δεν μου κάνουν τίποτα γιατί προέχει να σωθώ μέχρι αύριο και να σώσω τους δικούς μου στην λατρευτική μου συνείδηση. Δεν μου κάνουν, διότι διαθέτω αποθέματα αγάπης που δεν εξωτερικεύω και σκάνε σαν χρονικά πυροτεχνήματα. Και κυρίως γιατί σκέφτομαι, στύβω το μυαλό μου στα καθημερινά δύσκολα και αστεία που πέφτουν σαν σφαλιάρες και με ξυπνούν. Σκεφτείτε τη ζωή σας ένα πρωινό, σηκώνεστε, πίνετε έναν γρήγορο καφέ και πάτε στη δουλειά με το λεωφορείο, μούτρα. Προτείνω να σηκωθείτε δεκαπέντε λεπτά νωρίτερα, ψάξτε το ντουλάπι για ένα καλό τσάι, πιείτε το αργά και περπατείστε στη δουλειά μουρμουρίζοντας ότι μαλακία σας έρθει στο κεφάλι κοροϊδεύοντας τον μουρτζούφλη εξέκιουτιβ που κάνει συγχρονισμό με το i-gamisou. Σε αυτά τα τριάντα κάτι λεπτά θα έχετε ξορκίσει τη μιζέρια σας τουλάχιστον τρεις φορές και θα περάσουν αρκετές ώρες μέχρι να θυμηθείτε την έλλειψη γκόμενου και πορτοφολιού.
Η μετανάστευση του μυαλού είναι ανέξοδη, έχει αξιοθέατα περισσότερα από τα επτά θαύματα του κόσμου, κατατρύχεται μονάχα από το φασισμό μιας ρουτινιασμένης λογικής, δεν απαιτεί περιστασιακούς αμφίβολους οργασμούς και όπως είχε πει και ένας φίλος: ‘ ‘Ολη η γοητεία της μετανάστευσης είναι στα βράδια που αναρωτιέσαι πού θα σε βγάλει, τα αγαπώ αυτά τα βράδια, και ας είναι τρομακτικά γιατί μόνο στο μυαλό πλέον των πέριξ δεν βασιλεύει η σιωπή.’
Γυρίστε σπίτι και πάρτε μια αγκαλιά τη μαμά.