Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΚΟΥΜΠΙΩΝ (LA GUERRE DES BOUTONS)

Η τρίτη κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του Λουί Περγκό,100 χρόνια μετά τη συγγραφή του και 50 μετά την πρώτη ταινία, γίνεται από τον σκηνοθέτη του “Αγάπα με αν Τολμάς” και είναι περισσότερο προσωποκεντρική αφιερώνοντας σημαντικό φιλμικό χρόνο στον αρχηγό της συμμορίας και στην πρόωρη ενηλικίωσή του. 

Ο Lebrac εξετάζεται από την αρχή και αποκαλύπτονται πρώτα οι μαθητικές του ικανότητες, που δεν μπορούν να ξεδιπλωθούν όπως πρέπει λόγω οικογενειακών αναγκών και αργότερα οι ηγετικές του μέσω των διακηρύξεων του περί ελευθερίας και ανεξαρτησίας στα παιδιά του χωριού. Αντίπαλός του, πέρα από το απέναντι χωριό, είναι κυρίως κάθε φορέας εξουσίας, η οικογένεια, ο δάσκαλος, ο ιερέας. Χτίζοντας όμως την προσωπικότητα του Lebrac, η ταινία ξεχνά αυτό που φαινόταν να υπόσχεται στην αρχή, τη νοσταλγική ματιά δηλαδή πάνω στην παιδική ηλικία. Αυτή δίνεται περισσότερο πρόχειρα, κυρίως με τον ρόλο του δασκάλου που παραμένει ένα μεγάλο παιδί, ενώ το ίδιο πρόχειρες είναι και οι πολιτικές αναφορές με έναν διάλογο ενός λεπτού για τον πόλεμο στην Αλγερία. Γύρω από τον ήρωα τα παιδιά πολεμούν, χωρίς να καταλαβαίνουν και τα ίδια ότι κυρίως παίζουν προσπαθώντας να γεμίσουν τον μπόλικο ελεύθερο χρόνο τους. Ποτέ όμως οι στιγμές ανεμελιάς δε θα πάρουν την πρωτοκαθεδρία, παρά το γεγονός ότι τα παιδιά-ηθοποιοί είναι αρκετά ορεξάτα. 

Ένα φιλμ άλλωστε που έχει για βασικούς ήρωες παιδιά, ξεκινά με το ατού ότι έχει βασικούς ήρωες παιδιά, που και μόνο με τα βλέμματα και την ενέργειά τους κερδίζουν τη συμπάθεια του κοινού. Όσο και αν τα κοντινά του Σαμουέλ αποτυπώνουν τις εκφράσεις τους, η περίσσεια συναισθηματισμών εις βάρος του χιούμορ λειτουργεί αρνητικά για έναν ενήλικα που μάλλον θα χάσει γρήγορα το ενδιαφέρον του και οι μεγαλοπρεπείς πράξεις των παιδιών επί της οθόνης θα αφορούν μόνο παιδιά.