Με σεναριακά μινιμαλιστική διάθεση να τονίσει μόνο τις αναγκαίες
συναισθηματικές λαμβάνουσες του κοινού, χρησιμοποιώντας το δράμα ως τελική –
εξαναγκασμένη και ωθημένη εκ των
γεγονότων – κάθαρση, η Melanie Laurent, η γλυκιά
γαλλιδούλα του «Inglorious Basterds», μπαίνει στα
βαθιά της κινηματογραφικής δημιουργίας, ως σκηνοθέτης ενός σκληρού δράματος ταινίας
ενηλικίωσης, με την διαφορά ότι εδώ δεν υπάρχει ενηλικίωση, αλλά μια βαθιά
τραγωδία.
Το στόρι, είναι στο πανί και εύκολα προσβάσιμο. Δυο νεαρά κορίτσια,
στο τελικό στάδιο της εφηβείας,
γνωρίζονται στο σχολείο. Διαφορετικοί μα παράλληλα σκληροί οι κόσμοι γύρω τους,
διαφορετικές και οι εσωτερικές τους εκφάνσεις. Η μια πληθωρική και
εξωτερικευμένη, η δεύτερη συνεσταλμένη και σιωπηλή. Η φιλία δημιουργείται, ο
έρωτας παρών και ανολοκλήρωτος, μα κάτι το αντιθετικό, κάτι το εκ των προτέρων
ραγισμένο, δεν μπορεί εύκολα να συνταιριάξει.
Εικαστικά αισθησιακή, ποιητικά ονειρική, βαθιά ευαίσθητη και ειλικρινά
ρεαλιστική στην απεικόνιση σχέσεων ανθρώπων και ψυχολογίας που λειτουργούν στα
όρια της εύρεσης ταυτότητας για το αύριο. Η δημιουργός γνωρίζει τους κανόνες
της δραματουργίας, του ανθρωποκεντρικού σεναρίου, της εξύμνησης των δυνατοτήτων
αφήγησης μέσω της υποκριτικής, της γλυκιάς οπτικής της κάμερας. Δημιουργεί
λοιπόν, μια εικαστική ομορφιά, που τα μάτια μας δονούνται στις αλλεπάλληλες
αντιδράσεις και εντάσεις, τις δραματικές κλιμακώσεις και αποκλιμακώσεις, στην
αφήγηση που μπορεί να μοιάζει με μια hip
ή ποπ ροματζάδα αδιάφορης ουσίας αλλά καταλήγει στη ανείπωτη τραγωδία. Μακάρι
όλοι οι κινηματογραφιστές και ειδικά οι νέοι, να μπορούσαν να μιλήσουν για
μικρές ιστορίες τόσο μορφικά δομημένα και συγκεκριμένα. Να γνωρίζουν πώς να
χρησιμοποιούν την εικόνα, ως εργαλείο αφήγησης. Δεν πρωτοτυπεί, δεν μιλάει με
νέα γλώσσα, δεν αγγίζει εκ νέου ένα προβληματισμό. Συγκινεί όμως, κι αυτό το
πετυχαίνει καλά. Με τα ξεπλυμένα χρώματα και το ρυθμό εξέλιξης, το μοντάζ που
δικαιώνει τις εσωτερικές εντάσεις και εκτοξεύει το συναίσθημα στο κοινό. Γαλλικός
λιτός ανθρώπινος κινηματογράφος, που εξειδικεύει στο θέμα, δίχως να θέλει να
φτάσει στα πανανθρώπινα και τα γενικά, δίχως συμβολισμούς. Και εδώ ίσως
βρίσκεται το ζητούμενο. Η επιφανειακή – πέρα της ψυχογραφικής – αντιμετώπιση
και διαχείριση του θέματος. Ή αλλιώς, ο αβαθής λόγος, δημιουργίας της ταινίας.
Έχουμε ανάγκη μια ταινία, που πέρα από συγκίνηση, δεν μας προβληματίζει; Θεωρώ
ότι η ταινία, παρά τις καθαρά κινηματογραφικές της προθέσεις, δεν έχει άλλο
στόχο.
Έτσι βλέπουμε μια καλογραμμένη φιλμικά Οδύσσεια, δυο πανέμορφων νεαρών
κοριτσιών να βρούνε τους εαυτούς τους που όμως αυτή χάνει σε ενδιαφέρον
εξαιτίας των επιφανειακών αναφορών πάνω στις σχέσεις των εφήβων και των γονιών,
των νέων μεταξύ τους. Το δράμα, η τραγωδία έχει κλισέ διαχείριση πάνω στις εύθραυστες
ψυχολογίες, που μοιάζουν ήσσονος αιτίας και δυσκολεύουν την προσέγγιση του
κοινού με τους χαρακτήρες. Περισσότερο μοιάζει σαν μια ιστορία δομημένη πάνω
στο δυνατό και φρικιαστικό φινάλε, παρά μια βαθιά αρχικά μελέτη πάνω σε – όντως
– δραματικές ανθρώπινες καταστάσεις.
