Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου-Επίσημη πρώτη
Ελλάδα 2016, του Γιάννη Κορρέ, με τους Θ. Πετρόπουλος, Η. Μπέζου, Ό. Πουλάκης, Α. Ραφαέλα Κονίδη, The Boy, Κ. Παπανδρέου, Γ. Καλογεροπούλου, Κ. Ζησούδη, Τ. Λιώση, Ε. Παπαδοπούλου
Ο Ντάνυ και η Στέλλα είναι ένα ζευγάρι στην Ελλάδα του σήμερα και ζουν τη πρώτη φάση της σχέσης τους. Όταν μια μέρα δέχονται επίσκεψη από τον Αχιλλέα, τον dealer του Ντάνυ που του φέρνει χόρτο και κάθεται να το απολαύσει μαζί του, οι τρεις τους ξεκινούν μια συζήτηση γύρω από κάθε θέμα που θα μπορούσε να απασχολεί ένα σύγχρονο Έλληνα, λίγο πριν τα τριάντα.
Έτσι λοιπόν ο απροσδόκητα φιλοσοφημένος αυτός dealer σε ρόλο θα έλεγε κανείς ψυχιάτρου, καθοδηγεί τους ήρωες στο διάλογο που αποτελεί το σκελετό της ταινίας και κυλά με φυσικότητα και χάρη, σχεδόν σαν αυτοσχεδιασμός, ελισσόμενος γύρω από διάφορα κρίσιμα θέματα της εποχής μας όπως το τί είδους συλλογικότητα έχει ένα πειρατικό πλοίο, ή τα στερεότυπα γύρω από τα δωδεκάποντα τακούνια. Ανάμεσα σε αυτές τις αναλύσεις όμως έχουμε την ευκαιρία να καταλάβουμε λίγο παραπάνω τους χαρακτήρες μας, να νιώσουμε τη χημεία τους, να μοιραστούμε τους προβληματισμούς και τα όνειρά τους.
Παράλληλα, μέσα από φλασμπάκ, μαθαίνουμε για τα προηγούμενα στάδια της σχέσης των δύο πρωταγωνιστών, για το φλερτ τους και το πρώτο βράδυ που πέρασαν μαζί, τον πρώτο τους καυγά, τις συναντήσεις τους με χαρακτήρες ακόμη πιο εκκεντρικούς από τους ίδιους, αλλά και τη φρίκη του να βρίσκεις το ξυραφάκι του συντρόφου σου στο μπάνιο σου ή ακόμη χειρότερα ένα βιβλίο του Κοέλο (ή Κοέλιο) στο γραφείο σου.
Σε αυτό το ύφος, με χιούμορ που θυμίζει στις καλύτερες στιγμές του τους εμμονικούς και φλύαρους χαρακτήρες του Ταραντίνο και χωρίς ούτε στιγμή να κουράσει χάρη στη φυσικότητα και το ρυθμό της, η ταινία κυλά και εξελίσσεται σε ένα σύντομο, ευχάριστο και χαριτωμένο δημιούργημα. Ο Κορρές, στη πρώτη του αυτή μεγάλου μήκους δουλειά, σκηνοθετεί με τρόπο ευχάριστο και παιχνιδιάρικο τους χαρακτήρες του. Η αποδόμηση της αφήγησης του, με τα κεφάλαια σε γαλάζιο φόντο, τα συνεχή φλασμπάκ ή με άλλα τρικ όπως πχ η ιδέα του να παρουσιάσει το διάλογο από τη πρώτη νύχτα των δύο εραστών γραπτά στην οθόνη με τη μορφή σεναρίου, έχει κάτι από τη φρεσκάδα και τη χάρη της nouvelle vague.
Αποτέλεσμα, μια ταινία που αν δεν είναι ρεαλιστική, είναι σίγουρα οικεία έχοντας κάτι από τις μικρές εμμονές, τις σαχλές απορίες και τις παραξενιές όλων μας. Μια μικρή απενοχοποιημένη, κινηματογραφική λιχουδιά που δε θέλει να μιλήσει για τίποτα συγκεκριμένο και γι' αυτό ίσως μιλάει για πολλά.
