Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη και αυτή αποτελεί τη βάση, τη 'θήκη' μου παρά τις παρατεταμένες απουσίες (Πτολεμαίδα, Αθήνα, Γαλλία). Σε όποια πόλη και να βρεθώ νομίζω πως η παραλία είναι δυο- τρία στενά πιο κάτω. Έτσι προσανατολίζομαι.
Έχω εκδώσει το αφήγημα 'Ερωτικό Παραλήρημα' (Λογείον, 2010), μεταφράσεις φιλοσοφικών έργων, ενώ εντός του 2012 βγαίνουν άλλα δυο βιβλία – το ένα για την Ελεγεία του Έρωτα του Γκοντάρ.
Από 16 ως 19 Φλεβάρη στο Βαφοπούλειο παίρνει σάρκα και οστά η Στάχτη του Καλοκαιριού και από αρχές Μάρτη ο Μόνο-λόγος στην Αθήνα, δυο κείμενα μου που (λένε πως) είναι θεατρικά. Λέω να πάω να τα συναντήσω.
Περιφερόμενος στην πόλη έχοντας μέσα μου ένα διδακτορικό που πάει να τελειώσει (ή να εκραγεί) συναντώ πολλούς που γράφουν και χαίρομαι. Μετά συναντώ λιγότερους που διαβάζουν και θλίβομαι. Μήπως πάμε να νεκραναστήσουμε τη λογοτεχνική 'Σχολή της Θεσσαλονίκης' ερήμην της πόλης;
Οργίζομαι με αυτούς που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση και τώρα φόρεσαν την ιατρική μπλούζα για να μας γιατρέψουν. Και μάλιστα με τις ίδιες συνταγές που μας φέραν εδώ.
Οργίζομαι εξίσου με τους μίζερους, 'η κατάσταση όλο θα χειροτερεύει', 'δεν είναι καιρός για τέχνη, επιστήμη' κλπ.
Ο χειμώνας που τρέχει στην πόλη είναι ο πιο πλούσιος που έχω ζήσει σε λογοτεχνικά συμβάντα.
Η τέχνη και η αλληλεγγύη θα είναι η εκδίκησή μας.
Επιφυλάσσομαι παντός δικαιώματος για ότι (κρυφ)ακούσατε 🙂
