Περιπέτεια/ Δράμα, 2013,
ΗΠΑ, 134 λεπτά
Σκηνοθεσία: Πολ Γκρινγκρας
Πρωταγωνιστούν: Τομ
Χανκς, Μπαρκχαντ Αμπντι, Κρις Μαλκεϊ,
Κάθριν Κίνερ
Αίθουσες: Βακούρα,
Κολοσσαίον, Odeon Πλατεία 7, Village Cosmos 6 -10,
Ster Μακεδονία 2-7-9
Βασισμένη σε πραγματικά
γεγονότα η ταινία διηγείται την ιστορίας
μιας σύγχρονης πειρατείας. Την πλοκή
πυροδοτεί η κατάληψη του αμερικανικού
φορτηγού πλοίου Maersk Alabama από Σομαλούς
πειρατές αλλά και η περιπετειώδης
ομηρεία του καπετάνιου του πλοίου. 145
μίλια μακριά από τις σομαλικές ακτές
οι πρωταγωνιστές της ιστορίας θα βρεθούν
στο έλεος δυνάμεων που δεν μπορούν να
ελέγξουν.
Για όποιον έχει δει την
περυσινή δανέζικη ταινία Μια
Πειρατεία, που περιγράφει την
πειρατεία μιας ομάδας Σομαλών σε ένα
δανέζικο φορτηγό πλοίο σίγουρα έχει
πολλούς λόγους να αποφύγει το (έστω
κινηματογραφικό) ταξίδι στα ανοιχτά
της Σομαλίας, στο λεγόμενο Κέρας της
Αφρικής.
Βασισμένη σε μια τέτοια
πραγματική πειρατεία, που έλαβε χώρα
σε ένα αμερικανικό πλοίο στα ανοιχτά
της Σομαλίας το 2009 είναι και η ταινία
του Πολ Γκρινγκρας. Όπως ακριβώς συνέβη
στο Bloody Sunday (2003) αλλά και στην
Πτήση 93 (2006) η ιστορία με την
οποία καταπιάνεται ο σκηνοθέτης έχει
σαν ήρωες ανθρώπους που η ζωή τους
επηρεάζεται δραματικά απο τις συνέπειες
της Ιστορίας. Εφαρμόζοντας την λογική
ενός docudrama ο Γκρινγκρας επεξεργάζεται
τα γεγονότα δίνοντας την ψευδαίσθηση
του πραγματικού χρόνου χάρη στην
“κινούμενη” φωτογράφηση της κάμερας
στο χέρι αλλά και το ευφυέστατο σφιχτό
μοντάζ που δίνει ταχύτητα και αφηγηματικό
ρυθμό με δραματική ψυχολογική ένταση
που σε καμία περίπτωση δεν αφήνει
ασυγκίνητο τον θεατή.
Το ρίσκο του Captain
Phillips – σε σύγκριση με τις προηγούμενες
ταινίες του όπου σοφά επιλέγει άσημους
ηθοποιούς τονίζοντας το στοιχείο του
μοιραίου της Ιστορίας πάνω στο άτομο
ακόμη περισσότερο – κρύβεται στην σκόπιμη
επιλογή ενος ατόφιου χρυσού σταρ ως
βασικού πρωταγωνιστή της ιστορίας σε
σύγκριση με τους εξίσους υπέροχους
σχετικά άγνωστους ηθοποιούς που
υποδύονται τους Σομαλούς πειρατές ή
τους Αμερικανούς διασώστες – κομάντος.
Πέρα από την εύστοχη σκοπιμότητα της
επιλογής ο Τομ Χανκς είναι ερμηνευτικά
εκπληκτικός (και δίκαια υπολογίζεται
αυτή την στιγμή στα φαβορί της οσκαρικής
κούρσας) απο το πρώτο μέχρι το τελευταίο
λεπτό αλλάζοντας ιδιότητες – αρχικά ως
οικογενειάρχης, ύστερα ως τυπικός
επαγγελματίας καπετάνιος απέναντι στο
προσωπικό του πλοίου και τελικά ως
όμηρος των πειρατών.
Όμως η ουσία της ταινίας
δεν αφορά απλά την αφήγηση μιας περιπέτειας
με καλούς και κακούς. Κι αυτό γιατί θύτες
και θύματα εκπροσωπούν ένα status με μια
βαθύτερη σύγκρουση, που αφορά το
παγκοσμιοποιημένο πολιτικό και οικονομικό
περιβάλλον. Στο αβέβαιο αλλά ιδιαίτερα
απαιτητικό σκηνικό του 21ου αιώνα, στην
μετά 11η Σεπτεμβρίου εποχή, ο εχθρός
είναι ασαφής και το θύμα γίνεται άνετα
θύτης. Γι' αυτό και οι Αμερικανοί κομάντος
λειτουργούν υπολογιστικά με τον ίδιο
τρόπο που οι πειρατές ήθελαν να ψαρέψουν
τα λύτρα ή ο Φίλιπς εκτίμησε λάθος την
πορεία του πλοίου του στα ανοιχτά της
Σομαλίας. Κι αυτό ο Γκρίνγκρας το ξέρει
καλά.
