Οι αποτυχίες, όπως μας δίδαξε ο χρόνος, χρεώνονται μαζικά σε όλους. Τον τελευταίο, δε, καιρό διαβάσαμε, ακούσαμε, κατηγορηθήκαμε, συλλογιστήκαμε, κάναμε την αυτοκριτική μας και καταλήξαμε, καθένας μόνος του αλλά και όλοι μαζί, πως βάλαμε άπαντες το χεράκι μας για να φτάσουμε σ’ έναν πάτο πολύ πιο βαθύ απ’ ό,τι υπολογίζαμε. Πολύ πιο βαθύ, και ακόμη άγνωστο και ανεξερεύνητο. Όλα καλά λοιπόν με τις αποτυχίες: τις αναλάβαμε και τις αποδεχτήκαμε, όπως πρέπει να κάνει κάθε υγιής κοινωνία. Τι γίνεται όμως με τις επιτυχίες; Θέλετε κι αυτές να τις χρεωθού με όλοι μαζί;
Μέσα σε λίγους μήνες, οι δέκα άνθρωποι που ξεκίνησαν την ιστορία που λέγεται «Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Νεολαίας 2014» μας έπεισαν πως όλα γίνονται, αρκεί να μάθεις να δουλεύεις συλλο γικά (κάτι που χρόνια τώρα είχαμε ξεχάσει). Χρόνος λίγος, φωνές πολλές, οικονομικοί πόροι μηδενικοί, ιδέες ατελείωτες, εκνευρισμός, γέλια και πολύ-πολύ ξενύχτι (κυρίως για τους βασικούς συντελεστές). Ολοκληρώθηκε η πρόταση, στήθηκε το πάρτι γνω ριμίας, έφυγε η αίτηση στην Πορτογαλία — και να ’μαστε εδώ, τώρα, με τον τίτλο αγκαζέ.
Το από δω και πέρα; Σε όσους ζητάνε να σταματήσουν οι πανηγυ ρισμοί, το σίγουρο είναι πως θα το πανηγυρίζουμε όσο θέλουμε κι όσο ακόμα γουστάρουμε να το κάνουμε (δε βρισκόμαστε στ’ αποδυτήρια). Σε όσους πάλι αναρωτιούνται ποιες είναι οι επιχειρηματικές κινήσεις που θα γίνουν, αυτό θ’ αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά βήμα-βήμα (ας μας επιτραπούν και τα λάθη — τόσα και τόσα δικά τους χρεωθήκαμε).
Και με όλους αυτούς που κοιτούσαν το όλο εγχείρημα με καχυποψία (κι ακόμα πολλοί το κοιτάνε), τι γίνεται; Όπως κάθε υγιής κοινωνία, χρεωνόμαστε και την επιτυχία μαζί τους. Γιατί από μι ζέρια χορτάσαμε.
Συγχαρητήρια σε όλους μας λοιπόν! Μαζί τα καταφέραμε.
