Ποτέ δεν ήμουν φαν της μαζικής κουλτούρας — με όλες τις προεκτάσεις της: μαζική τέχνη, μαζική διαμαρτυρία, μαζική βλακεία: όλο αυτό τον πολιτισμό που σου κλείνει το μάτι από τα μεσαία ράφια τού σούπερ-μάρκετ. Μόνο στο γήπεδο κατανοώ και μπορώ να συμμετέχω στην αγκυλωμένη αντίδραση. Εκεί όπου το φαντασιακό ενδύεται για λίγο (για δυο ώρες) το μανδύα της λογικής.
Θαυμάζω όμως τους εστέτ επαναστάτες, εκείνους που δουλεύουν πολύ με τον εαυτό τους και σου παραθέτουν ένα ολοκληρωμένο έργο και μιαν ιδέα: ακέραιη. Οι άνθρωποι αυτοί, που παίρνουν τα δεδομένα της πραγματικότητας και προτείνουν ψύχραιμες λύσεις, ή έστω (συνήθως θυσιαζόμενοι) προσπαθούν να τις προτείνουν, μέσα από τη μοναξιά της παρατήρησης σου δίνουν (καλύτερα: σου θυμίζουν) το μοναδικό και τόσο απόλυτα χρήσιμο εργαλείο για να ζεις: τη σκέψη.
Ταυτόχρονα όμως θαυμάζω και το κίνημα των ντανταϊστών, κι όλων των «τρελών» καλλιτεχνών, που με τόση φυσικότητα γελοιοποίησαν την εστέτ έκφραση. Αμφισβήτησαν κάθε μοντέρνα έννοια και δημιούργησαν παράλογες καταστάσεις σε ιδιωτικούς και (κυρίως αυτό) σε δημόσιους χώρους.
Σήμερα ψάχνω να βρω κάτι να με εκφράζει. Δεν το βρίσκω. Δεν το βρίσκω… Θα ξοδευτώ πάλι στις αίθουσες των κινηματογράφων, και θα αναμετρηθώ με τις αντοχές μου. Κάπου εκεί θα συναντηθούμε, με το πρόγραμμα ανά χείρας, τα τσιγάρα στην τσέπη και με μια μεγάλη δόση απελπισίας για το αύριο — αυτό το αύριο που τόσο έντονα θυμίζει scary movie (αλλά που δεν είναι καθόλου μα καθόλου σινεφίλ).
ΥΓ: Ο Εξώστης ανοίγει τις αίθουσες του 52ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στο αναγνωστικό κοινό! Αναζητήστε τα blog του site μας, που για τις επόμενες 10 ημέρες θα ανανεώνονται σε καθημερινή βάση, με τις κριτικές και τα ρεπορτάζ του Γιάννη Γκροσδάνη και του Τάσου Μελεμενίδη από τη μεγάλη γιορτή της πόλης. Και φυσικά σας περιμένουμε όλους στο μεγάλο κινηματογραφικό πάρτυ που κάνουμε την Κυριακή 6 Νοεμβρίου στην Αποθήκη Γ΄ σε συνεργασία με το Φεστιβάλ! Μη λείψει κανείς!
