Μια βαλίτσα κι ένα εισιτήριο είναι αρκετά για να σου διασφαλίσουν ένα παγκόσμιο ταξίδι. Τόσο απλά, αποθηκεύεις ό,τι απαραίτητο κουβαλάς από εκείνη την ημέρα (θυμάσαι;) που ξεκίνησες να συλλέγεις αντικείμενα, συναισθήματα, όνειρα, ανθρώπους, και ξεκινάς γι’ αλλού.
Υπήρχαν, χρόνια πριν, ολόκληρες ζωές πριν, περιοχές στον πλανήτη που δεν είχαν ακόμα εξερευνηθεί, κι εκείνος που τις ανακάλυπτε αυτομάτως γινόταν ιδιοκτήτης τους. Τώρα πια όλος ο κόσμος είναι μοιρασμένος σε ιδιοκτησίες. Από ήπειρο σε χώρα, από χώρα σε επαρχία, από επαρχία σε πόλη, από πόλη σε γειτονιά, από γειτονιά σε κτίριο — σε διαμέρισμα — σε δωμάτιο.
Κι εμείς βρεθήκαμε να ζούμε αυτήν ακριβώς τη χρονική στιγμή, τώρα που η ιδιοκτησία μας είναι ένα τετράγωνο κουτί και που μέσα από αυτό προσποιούμαστε πως ζούμε. Και κάποιοι λένε πως θα μπορούσαμε και καλύτερα, κάποιοι άλλοι ηδονίζονται με τη δύναμη που τους αφήσαμε να ασκούν επάνω μας και κάποιοι στήνουνε σκηνές (θυμάσαι;) ή παράγουν μαζική τέχνη παριστάνοντας τους ελεύθερους.
Ούτε τα πάρκα, ούτε οι πεζοδρομήσεις, ούτε οι πορείες, ούτε οι Γερμανοί, ούτε οι Άραβες, ούτε κανείς. Τίποτε απ’ όλα αυτά και κανείς από δαύτους δε θα μας επαναφέρει στην αρχική μας ουσία. Μαύρα μεσάνυχτα πλάκωσαν την πόλη μας, που περιμένει και περιμένει και θα περιμένει κάτι που ούτε η ίδια γνωρίζει την ταυτότητά του, την ουσία του και το πρόσωπό του.
ΥΓ: Το απόγευμα είναι η έναρξη της Μπιενάλε Νέων. Περάστε, καθίστε, προσοχή μην κοπείτε (οι στάσεις των λεωφορείων είναι σπασμένες), προσοχή πού πατάτε, προσοχή στα πεζοδρόμια (τα πλακάκια είναι σπασμένα), προσοχή εύθραυστον, προσοχή! Υποδεχόμαστε τον πολιτισμό στην πόλη μαζί με την 6η Δόση (που μάλλον αργεί ακόμα).
