Κωμωδία, ΗΠΑ, 2011, 118 λεπτά
Σκηνοθεσία: Γκλέν Φικάρα, Τζον Ρέκουα
Παίζουν Στηβ Καρέλ, Τζούλιαν Μουρ, Έμα Στοούν, Ραϊαν Γκόσλινγκ, Μαρίζα Τομεϊ
Η ζωή ενός οικογενειάρχη καταρρέει όταν η γυναίκα του ζητά διαζύγιο και καταλήγει μόνος του σε μπαρ να παραμιλά για την αποτυχία του. Εκεί γνωρίζει τον Τζεϊκομπ, έναν αθεράπευτο γυναικοκατακτητή που του υπόσχεται πλήρη αλλαγή της ερωτικής ζωής του με απώτερο σκοπό την επιστροφή της γυναίκας του…
Σε μια συνηθισμένη περίπτωση, μια τέτοια σύνοψη δε θα έδινε μεγάλες προσδοκίες στους θεατές, άλλωστε έχει εμφανιστεί σε παρόμοιες μορφές ουκ ολίγες φορές. Στην κωμωδία όμως αυτό που μετρά περισσότερο είναι η έμπνευση των δημιουργών στο χιούμορ το οποίο βγάζουν, το οποίο εδώ έχοντας όχημα ερωτικά μπερδέματα και παρεξηγήσεις, ξεπερνά την ίδια την υπόθεση.
Το δίδυμο των Γκλεν Φικάρα και Τζον Ρέκουα, που σκηνοθετεί για δεύτερη φορά μετά το “I Love you Phillip Morris”, δεν μπλέκεται αυτή τη φορά με τη συγγραφή του σεναρίου, αλλά κρατά τους ηθοποιούς του μακριά από υπερβολές, με εξαίρεση μια γεμάτη συμβιβασμούς και διδακτισμό τελική εξέλιξη που όμως δεν μπορεί από μόνη της να χαλάσει την εικόνα που έχει σχηματιστεί πρωτύτερα. Αυτή παραμένει ισχυρή χάρη στην απουσία μεγαλόπνοων διακηρύξεων περί έρωτα σε όλη την προηγούμενη διάρκεια, εν αντιθέσει με ένα σχετικά χαλαρό κλίμα φάρσας που κυριαρχεί και εφόσον δουλεύει δεν εγκαταλείπεται, πλην του αναγκαίου φινάλε.
Οι δύο βασικοί ήρωες άλλωστε, κλασικά μοντέλα αντίστοιχων ηρώων του παρελθόντος, αν και συνεργάζονται, αλληλοκριτικάρονται σε ένα μοτίβο που λειτουργεί ως κριτική του ίδιου του είδους ενώ η μεταστροφή τους κριτικάρεται επίσης, κυρίως από τους ίδιους με περίσσεια αυτοσαρκασμού (ειδικά η παραδοχές του Γκόσλινγκ βγάζουν μια αρκετά όμορφη σκηνή). Η αμερικανική κομεντί, παίζοντας καθαρά σε δικό της πεδίο, χωρίς να τα βάζει ακριβώς με τον εαυτό της, χρησιμοποιεί τα κλισέ που επινόησε με διάθεση αυτοαναφορικότητας, κάτι που τελικά λειτουργεί υπέρ της.
