Οι Απόγονοι

Για έναν περίεργο λόγο ο Αλέξαντερ Πεϊν είχε αποκλείσει τον Τζορτζ Κλουνεϊ από το καστ της προηγουμενης του ταινίας, το Πλαγίως. Η άποψη του ήταν ότι ο Κλουνεί ήταν πολύ αστραφτερός για να παίξει σε μια τόσο γήινη ταινία. Οκτώ χρόνια μετά κάτι φαίνεται πως άλλαξε και ο σταρ έγινε ο ιδανικός πρωταγωνιστής της νέας ταινίας του Πεϊν.

Η ταινία ξεκινάει με τον πρωταγωνιστή να δίνει τις απαραίτητες συστάσεις στους θεατές. Όχι η Χαβάη δεν είναι πάντα χαρούμενη. Όχι, οι Χαβανέζοι δεν φοράνε λουλουδένια στεφάνια και δεν λιάζονται στις παραλίες. Είναι καθημερινοί άνθρωποι με προβλήματα όπως και εσείς. Και εμείς.Η ταινία δεν έχει τόσο σύνδεση με τα αμερικάνικα ήθη και διακατέχεται περισσότερο με μια μεσογειακή μενταλιτέ, για να μην πω ελληνική. Πως να γίνεις εκών άκων πάτερ φαμίλιας? Πως να αντέξεις ένα σοϊ τόσο ετερόκλητο? Και τι να κάνεις με το πεπρωμένο, με όσα γράφτηκαν και δεν τα ήξερες και όσα θα γίνουν ενώπιιον σου στο εφεξής? Ίσως η η νησιωτική ιδιοσυγκρασία των Απογόνων να της δίνουν μια τέτοια διάσταση.

Ο Αλεξάντερ Πεϊν διασκεύαζοντας το ομώνυμο βιβλίο της πρωτοεμφανιζόμενης συγγραφέως Κάουι Χαρτ Χέμινγκς, που κέρδισε θερμές κριτικές όταν κυκλοφόρησε στις Η.Π.Α. το 2007, ουσιαστικά ολοκληρώνει μια άτυπη τριλογία διασκευασμένων ιστοριών (Σχετικά με τον Σμιντ, Πλαγίως και τώρα Οι Απόγονοι) με βασικό τους ήρωα άντρες της μέσης ηλικίας που νιώθουν να αγγίζουν ένα όριο και να αναζητούν το νήμα μιας νέας αρχής στη ζωή τους. Όπως και στις δύο προηγούμενες περιπτώσεις έτσι και εδώ ο βασικός ήρωας είναι τόσο γίηνος, μπλέκοντας σε ένα κουβάρι ζωής γλυκόπικρο. Οι εναλλαγές κωμωδίας και δράματος (μελοδραματισμού πιο σωστά) δίνουν ίσως την καλύτερη ταινία του Πεϊν μέχρι στιγμής. Λιγότερο σαρκαστικός από την εποχή του Πολίτης Ρουθ και του Election, περισσότερο στοργικός και ανθρώπινος με τους ήρωες του από το Πλαγίως ή το Σχετικά με τον Σμιντ.

Καθόλου τυχαία ο σκηνοθέτης διαλέγει να εμπλουτίσει τις εικόνες του με μοντέρνα φολκ χαβανέζικη μουσική, στοιχείο που συνδυαλέγεται με τις σεναριακές εναλλαγές γέλιου και δράματος. Συνδυάστε αυτά τα στοιχεία με την υπέροχη φωτογραφία του Φαίδωνα Παπαμιχαήλ που χωρίς να αρνείται την γοητεία της Χαβάης δίνει μια εικόνα της καθημερινότητας της και δεν υπερβαίνει σε φλύαρα τουριστικά καδραρίσματα. Παράλληλα βοηθάει τον Πεϊν στο σκάψιμο της ιστορίας και δίνει την απαιτούμενη προσοχή στα εκφραστικά πρόσωπα των ηρώων. Το καστ στο σύνολο του είναι εκπληκτικό. Η Σαϊλίν Γούντλεϊ δίνει ρέστα ως η μεγάλη κόρη του Ματ, ισορροπωντας ανάμεσα στο κοριτσάκι του μπαμπά και στην άγουρα χειραφέτημενη έφηβη αλλά πάνω απ' όλα γυναίκα (που λείπει πλέον από το σπίτι) ενώ η αληθινή κωμική νότα της ταινίας δίνεται από τον νεαρό Νικ Κράουζε, που ερμηνεύει τον φίλο της.

Στέκομαι στον επίλογο στον πρωταγωνιστή της ταινίας για να απαντήσω μάλλον και στο ερώτημα που έθεσα αρχικά: Τι άλλαξε και ο Πεϊν τελικά εμπιστεύτηκε έναν τόσο λαμπερό ηθοποιό όσο ο Κλούνεϊ? Προφανώς η τεράστια γκάμα του ταλέντου που διαθέτει. Ο Κλουνεϊ εδώ δεν είναι σταρ. Είναι ένας ηθοποιός του καστ. Και αφήνεται υποδειγματικά στα χέρια του σκηνοθέτη του. Τσαλακωμένος, ρεαλιστικός, ανθρώπινος ο Τζορτζ Κλουνεϊ δίνει την καλύτερη ερμηνεία του.Οι σιωπές, τα απορημένα βλέμματα και οι εναλλαγές στις εκφράσεις του προσώπου του παίζουν σε μια τεράστια γκάμα πάνω στην οποία στηρίζει και η ταινία αυτή την ποικιλία εναλλαγών. Δικαιωματικά θα βρεθεί σε ένα μήνα στα Όσκαρ ως υποψήφιος. Και εκτός συγκλονιστικού απρόοπτου δικαιωματικά θα κερδίσει. Κάτι που εύχομαι συνολικά για την ταινία, ίδιως για το σενάριο και την σκηνοθεσία του Πεϊν. Να γίνει το θαύμα και να κλέψει κάτι από την λάμψη του Artist!