Με την προβολή του ολλανδικού The Resurrection of a Bastard – μιας πολύ ενδιαφέρουσας ιστορίας ενός κακοποιού που μοιάζει χαμένος μετά από ένα ατύχημα – το φεστιβάλ του Ρότερνταμ άνοιξε τις πύλες του κοιτώντας στα μάτια το κράτος. Οι μειώσεις δαπανών προς τον πολιτισμό είναι πλέον γενικό ευρωπαϊκό φαινόμενο και η ντόπια παραγωγή έβαλε τα δυνατά της, περισσότερο απ’ ότι συνήθως, για να πείσει τον πολιτικό κόσμο της χώρας να συνεχίσει την χρηματοδότηση παραγωγής ταινιών.
Παράλληλα το φεστιβάλ κάνει κάτι παρόμοιο, βάζοντας σε περίοπτη θέση όλα τα φιλμ που το ίδιο (συν)χρηματοδότησε μέσω των παράλληλων προγραμμάτων του τα προηγούμενα χρόνια, βάζει δηλαδή στη βιτρίνα τα δικά του προϊόντα. Για άλλους δημιουργεί αυτονομία, αφήνοντας δημιουργούς να δώσουν ταινίες χωρίς το άγχος της διανομής, για άλλους έναν κινηματογραφικό αυτισμό. Το σίγουρο είναι πως σε κάποιο από τα επόμενα φεστιβάλ θα υπάρχει και μια κόπια του Lobster, του καινούριου project του Γιώργου Λάνθιμου που ήταν μέσα σ’ αυτά που ξεχώρισαν στο CineMart – το βασικό χρηματοδοτικό πρόγραμμα του Ρότερνταμ.
Στο φετινό διαγωνιστικό ξεχώρισε (και κέρδισε ένα από τα 3 ισότιμα βραβεία) το Soldate Jeanette του αυστριακού Ντάνιελ Χόσλ, ένα επιβλητικό σε στιγμές, με ευφάνταστες οπτικές εμπνεύσεις (όπως μια σκηνή μέσα σε σινεμά όπου οι ηρωίδες βλέπουν την Άννα Καρίνα στο Ζούσε τη Ζωή της να βλέπει την Φαλκονέτι στο Πάθος της Ζαν ντ’ Αρκ), δράμα. Το φιλμ περιγράφει 2 διαφορετικούς κόσμους, αυτόν της απόλυτης αφθονίας και αυτόν της σκληρής δουλειάς, και πόσο άδειοι φαίνονται στις 2 πρωταγωνίστριες του που ψάχνουν τρόπο να απεμπλακούν από αυτούς, μέχρι που κάποια στιγμή η δρόμοι τους συναντιούνται. Μαζί με αυτό, οι βραβευμένες ταινίες ήταν το ιρανικό Fat Shaker (με ειδική αναφορά επίσης στην οπτική δουλειά) αλλά και το σκληρό δράμα My Dog Killer από τη Σλοβακία, που περιγράφει την προσπάθεια ενός νέου να ζήσει παράλληλα με έναν στενό κύκλο ατόμων με ρατσιστική ιδεολογία.
Παράλληλα έγιναν οι ρετροσπεκτίβες της ουκρανής Κίρα Μουράτοβα και του γερμανού Ντόμινικ Γκραφ, πραγματοποιήθηκε ειδική προβολή του The Master με φιλμ 70mm, όπως ακριβώς το γύρισε δηλαδή ο Πολ Τόμας Άντερσον. Τέλος, το ολλανδικό κοινό φάνηκε να χαιρετίζει την όλη προσπάθεια για ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής, δίνοντας το βραβείο του, από τις 255 ταινίες που προβλήθηκαν εκεί, στο (ολλανδικό) Matterhorn.
