No

Μέρος μιας τριλογίας, με θέμα την πικρή περίοδο της χούντας Πινοτσέτ στη Χιλή, το Νο ουσιαστικά ολοκληρώνει ένα όραμα του Χιλιανού σκηνοθέτη Πάμπλο Λαραίν. O κύκλος ολοκληρώνεται με τον σκηνοθέτη γεμάτο αισιοδοξία αλλά και προβληματισμό. Όπως στις προηγούμενες δύο ταινίες του Λαραίν, έτσι και εδώ κάθε τι κρύβει τον δικό του συμβολισμό. Σύμβολο του καπιταλισμού, τον οποίο η Χιλή εμπέδωσε σκληρά χάρη στα νεοφιλελεύθερα οικονομικά πειράματα τα οποία εφάρμοσε με σχολαστικότητα ο Πινοτσέτ, ο νεαρός πρωταγωνιστής της ιστορίας, ως διαφημιστής, παρά τον ιδεαλισμό του, κρύβει ενδόμυχα μια τελείως προβοκατόρικη διάθεση και τον προβληματισμό του σκηνοθέτη για την βάση της δημοκρατικής (πλέον) Χιλής του σήμερα.

Αν και ο Ρενέ παλεύει ανάμεσα σε πολλά μέτωπα όπως τον ιδεαλισμό του, την ριζοσπαστική αντίληψη του οικογενειακού του περιβάλλοντος, την επαγγελματική του συνέπεια και την αντιφατική και πολυδιάστατη μορφή της ομάδας της αντιπολίτευσης που καταλήγει με την επικράτηση του Όχι να μετασχηματιστεί σε κατεστημένο, εν τέλει οδηγήται στο να πουλάει ως διαφημιστής την δημοκρατία στο τηλεοπτικό κοινό με τον ίδιο τρόπο που φτιάχνει την καμπάνια ενός διάσημου αναψυκτικού. Ο Λαραίν καταγράφει αυτή την αμφιθυμία με τρόπο εξαιρετικό και επιπλέον αναπαριστά την δεκαετία του '80 προβάλοντας μέρος απο το τηλεοπτικά ντοκουμέντα της προεκλογικής καμπάνιας και χειριζόμενος ακόμα και βιντεοκάμερες εκείνης της εποχής για να καταγράψει τους ήρωες του, γεγονός που προσθέτει πόντους στο αισθητικό αποτέλεσμα της ταινίας. Η ταινία δικαίως έφτασε στην οσκαρική πεντάδα της φετινής κατηγορίας για την καλύτερη ξενόγλωσση ταινία.