Η σούμα της σεζόν

Ιανουάριος
Το βαρύ πυροβολικό των εταιριών διανομής καταφθάνει πλέον στις αίθουσες, ως είθισται τέτοια περίοδο, από προοσκαρικά φαβορί ως ξεκάθαρα blockbusters – ο Σέρλοκ Χόλμς για παράδειγμα που είχε ξεκινήσει από Χριστούγεννα ήταν η πιο πετυχημένη εμπορικά ταινία της σεζόν. Για ταινία του μήνα τι να πρωτοδιαλέξεις: Το κορίτσι με το Τατουάζ, J.Edgar, Απόγονοι και Κάποτε στην Ανατολία κυκλοφορούν σε ένα διάστημα 15 ημερών. Τέσσερα φιλμ με παροιμιώδεις αρετές, αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους, σχεδόν όλα παινεμένα από τις κριτικές στο εξωτερικό (το σχεδόν πάει για τα διφορούμενα σχόλια του Edgar).
Λίγο πιο πίσω μάλιστα ακολουθούν δουλειές σαν το Καταφύγιο, το Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα και Το Λιμάνι της Χάβρης, σημαντικές και οι τρεις που δίνουν στον μήνα τον τίτλο του μακράν πιο δυνατού ως τώρα. Στην αντίπερα όχθη η Σιδηρά Κυρία αποτυγχάνει πλήρως στην αποτύπωση του πορτραίτου της Θάτσερ, εν αντιθέσει με τη Μέριλ Στριπ που τα πάει περίφημα, ενώ ο Σπίλμπεργκ λίγους μήνες μετά το Τεν Τεν δίνει το πολύ πιο συμβατικό Άλογο του Πολέμου με εκλάμψεις όμως και αναφορές στο σινεμά του Φορντ. Μέσα σε όλα εμφανίζεται και ένα πολύ κακό φιλμ, η τρισδιάστατη Πιο Σκοτεινή Ώρα με τους περίφημους αόρατους εξωγήινους της, άνετα στον πάτο του μήνα.
Φεβρουάριος
Χωρίς να υπάρχει η αντίστοιχη ποσότητα του Ιανουαρίου, ο μικρότερος μήνας του χρόνου φέρνει όσα οσκαρικά περίσσεψαν (Hugo, Εξαιρετικά Δυνατά και Απίστευτα Κοντά), αναπάντεχες εκπλήξεις (The Muppets, Grey) και αμφιλεγόμενα φιλμ (Shame, Martha Marcy May Marlene, Albert Nobbs). Φέρνει ακόμη την κωμική απόπειρα του Πολάνσκι (Ο Θεός της Σφαγής), ένα καθαρόαιμο φιλμ τρόμου (Η Γυναίκα με τα Μαύρα), έναν αξιοπερίεργο πειραματισμό (Χρονικό) και τον μετριότατο νικητή των φετινών ελληνικών βραβείων (Άδικος Κόσμος).
Όλα αυτά όμως έρχονται σε δεύτερη μοίρα καθώς εμφανίζεται στις ελληνικές αίθουσες, με καθυστέρηση μηνών, το καλύτερο φιλμ της χρονιάς – κατά τον γράφοντα πάντα. Το Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμαϊλι, ο πολυεπίπεδος θρίαμβος του Άλφρεντσον, είναι ένα υπαρξιακό φιλμ για τη φύση και τη ματαιότητα του κατασκόπου και της εικόνας που του αποδόθηκε μέσα από το σινεμά. Αποκάλυψη σε κάθε νέα θέαση, με σπουδαία διεύθυνση του πολυπρόσωπου cast, εντυπωσιακή ανασύσταση των 70ς και βλέμματα που σε τσακίζουν, αγαπήθηκε στη Βρετανία (όπου είναι και εξαιρετικά δημοφιλές το βιβλίο του Λε Καρέ), άλλα δυστυχώς αγνοήθηκε στα Όσκαρ. Στην αντίπερα όχθη, η ανεκδιήγητη Κάθριν Χέιγκλ και το One for the money, επάξια στο θρόνο τους.
Μάρτιος
Αρχίζει η περίοδος όπου οι εταιρίες διανομής απογοητευμένες από τα νούμερα των εισιτηρίων, αρχίζουν να μαζεύουν κατά πολύ τις κυκλοφορίες τους, κάτι που συνεχίζεται και τώρα, με ελάχιστα νέα φιλμ κάθε εβδομάδα. Ταυτόχρονα, αρχίζει και η πτώση στις δυνατές κυκλοφορίες , αλλά και η ευκαιρία για μη στουντιακά φιλμ να βρουν ένα σημείο επαφής με το κοινό. Τα σημαντικά Εκεί που Χτυπά η Καρδιά μου, Έλενα, Όσλο 31 Αυγούστου και το πιο εμπορικό γαλλικό Οι Άθικτοι, κερδίζουν κάτι παραπάνω από τη συμπάθεια κριτικών και κοινού.
Πλάι τους, το απαστράπτον W.E. της Μαντόνα δυσκολεύεται να ισορροπήσει ανάμεσα στη χλιδή και τους χαρακτήρες του, το Μεθυσμένο Ημερολόγιο ποντάρει στα κέφια του Ντεπ, ενώ το υπερφιλόδοξο Café de Flore πέφτει άδοξα κυρίως λόγω της βασικής του ιδέας αλλά και της ανορθόδοξης υλοποίησης. Πληθαίνουν πάντως και οι κακές επιλογές, σαν τη συνέχεια της Τιτανομαχίας, το ανεπαρκές Κρησφύγετο και το φιλμ-χρεωκοπία της Disney, τον Τζον Κάρτερ. Ανεξήγητη απόφαση να βγει στις αίθουσες το Transit, μια τρίτης διαλογής περιπέτεια, αυστηρά και μόνο για την τηλεόραση υπό κανονικές συνθήκες.
Απρίλιος
Η μεγαλύτερη έκπληξη του μήνα (και ίσως της χρονιάς), το Μικρό Σπίτι στο Δάσος, ψάχνει τη χρυσή τομή μεταξύ κοινού και θεάματος, με όπλο το genre που ανέβηκε περισσότερο στις προτιμήσεις των νεαρών θεατών στους οποίους στηρίζεται πλέον όλο το σύστημα παραγωγής στο Χόλιγουντ. Με απροσδόκητη εξέλιξη και κλείσιμο του ματιού στα κλισέ, το φιλμ που έγραψε ο Γουίντον πέρασε από σαράντα κύματα, καθώς για 2 χρόνια κανείς δεν αναλάμβανε τη διανομή του.
Το αναμενόμενο φιλμ πάντως ήταν οι Εκδικητές (εδώ σκηνοθετεί ο Γουίντον) που ήταν και αναμενόμενα επαρκείς, απολυτά πετυχημένοι οπότε μάλλον θα τους ακολουθήσουν πολλές συνέχειες. Πολλά ενδιαφέροντα φιλμ (Η Αίσθηση του Έρωτα, Ξενοδοχείο Μάριγκολντ, Η Γυναίκα του Πέμπτου), show από τον Τάρσεμ στο Καθρέφτη Καθρεφτάκι μου αλλά και η αειθαλής παρουσία του Γκίμπσον στις Καλοκαιρινές μου Διακοπές αναδεικνύουν τον Απρίλιο σε έναν από τους καλύτερους μήνες της διανομής, παρά την προσπάθεια του Project X για το αντίθετο.
Μάιος – Ιούνιος
Με εβδομάδες όπου κυκλοφορεί ένα μόλις φιλμ, η γενικότερη ξηρασία αντισταθμίζεται από το μέγεθος των τίτλων- κυρίως δυνατά εμπορικά ονόματα. Dark Shadows, Χιονάτη και ο Κυνηγός, Men in Black 3 και κυρίως ο Προμηθέας στέλνουν αρκετούς στα multiplex, αλλά ελάχιστοι φεύγουν ικανοποιημένοι παρά τις αστείες εμπνεύσεις του Μπέρτον και το σπιλμπεργκικό touch στους Άντρες με τα Μαύρα. Ειδικά στο Προμηθέα, η γενιά του Άλιεν φεύγει εντελώς απογοητευμένη γι αυτήν την κενή μετεξέλιξη του κλασικού φιλμ από τον ίδιο σκηνοθέτη (Ρίντλεϊ Σκοτ). Αν όλα πάνε καλά και βγει τελικά την επόμενη εβδομάδα, το Moonrise Kingdom του Άντερσον υπερέχει εύκολα των προηγούμενων. Πέρα από ότι δύσκολα θα απογοητεύσει του ήδη ταγμένους φανατικούς του Τεξανού σκηνοθέτη, διαθέτει χαρακτήρες και πλοκή ικανά να εισάγουν και άλλους στο σινεμά του. Ακριβώς στην άλλη άκρη, για τη συνέχεια του Ghost Rider, υπάρχουν κάποιοι που ορκίζονται πως είναι ό,τι χειρότερο έχουν δει τα τελευταία χρόνια – και όχι μόνο στο σινεμά.