Στη μέση της διαδρομής
Φτάσαμε στη μέση του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ με ανάμεικτα συναισθήματα σε σχέση με την εκτίμηση όσων έχουμε δει μέχρι τώρα στο πρόγραμμα. Μέχρι στιγμής η αμηχανία και οι υποτονικοί ρυθμοί χαρακτηρίζουν την διοργάνωση ενώ είναι ξεκάθαρο πως η κουβέντα σε κάθε περίπτωση εντός και εκτός της αίθουσας περιστρέφεται γύρω από το θέμα της κρίσης και την κοινωνική αντίδραση της Ευρώπης απέναντι σε αυτή την κατάσταση. Οι Indignados, η ταινία που έκοψε το νήμα της έναρξης της φετινής διοργάνωσης, αν και στον τίτλο της προδίδει αυτή τη διάθεση, δεν το κάνει ποτέ αφήνοντας αρκετούς από τους παρευρισκόμενους στην προβολή απογοητεύμενους για το τελικό αποτέλεσμα αλλά και την επιλογή της ταινίας, που χαρακτηρίστηκε ως αχταρμάς εικόνων και σχολίων για την σημερινή Ευρώπη.
Από τις μέχρι στιγμής προβολές χωρίς αμφιβολία ξεχωρίσαμε το Νοσταλγόντας το Φως, μια τρυφερή ματιά του Πατρίτσιο Γκουσμάν γύρω από την κοινωνία και την ιστορία της Χιλής με αφορμή ένα ταξίδι στην άνυδρη έρημο Ατακάμα, ενώ στο ελληνικό πανόραμα τους Αφανείς Ήρωες του Παναγιώτη Κουντουρά, σπουδαστής του τμήματος Κινηματογράφου του ΑΠΘ, ο οποίος επιχειρεί με στοργή και αγάπη την διάσωση και τεκμηρίωση ενός κομματιού της σύγχρονης ιστορίας της Θεσαλονίκης και των παραδοσιακών κινηματογράφων της πόλης.
Αν και η δίψα του κόσμου για εικόνες και ταξίδια με όχημα τον κόσμο των ντοκιμαντέρ είναι έντονη και η συμμετοχή αρκετά θετική ο τεράστιος όγκος ταινιών (190 στο σύνολο) απαγορεύει τόσο κάποια εκτίμηση γύρω από τις ίδιες τις ταινίες, όπως επίσης δεν συνεισφέρει θεαματικά αποτελέσματα στο ταμείο του Φεστιβάλ, αν και η διοργάνωση φιλοδοξεί φέτος να καλύψει μέρος του κόστους από τα έσοδα των εισητηρίων. Περισσότερα όμως για όλα αυτά στην επόμενη ανταπόκριση μας!
