Oslo, August 31st
Δράμα, 2011, Νορβηγία, 95 λεπτά
Σκηνοθεσία: Γιοακίμ Τρίερ
Παίζουν: Άντερς Ντάνιελσεν Λι, Χανς Όλαφ Μπρένερ, Ίνγκριντ Όλαβα
Ο νεαρός Άντερς ετοιμάζεται να ολοκληρώσει το πρόγραμμα απεξάρτησης από τα ναρκωτικά που παρακολουθεί και επιστρέφει ήρεμος στο Όσλο για να δει συγγενείς και φίλους με αφορμή μια συνέντευξη για νέα δουλειά.
Στην δεύτερη ανοιχτή διασκευή του Le Feu Follet, μετά από αυτήν του Λουί Μαλ το 1963, ο Τρίερ εντάσσει την αφοπλιστική ειλικρίνεια – σε βαθμό ωμότητας – των σκανδιναβικών κοινωνιών μέσω της ημέρας απολογισμού ενός νέου που διαπιστώνει ότι οι ιστορίες δεύτερης ευκαιρίας ανήκουν στη φαντασία. Μέσω άλλοτε μακρόσυρτων, άλλοτε σύντομων διαλόγων ο Άντερς χωρίς να αντιμετωπίζει ακριβώς εχθρότητα από τους γύρω του, κυοφορεί την ιδέα της οριστικής παραίτησης λόγω της αδυναμίας να συγχωρέσει τον εαυτό του για λάθη του παρελθόντος τα οποία (κατά αυτόν) μηδένισαν τις πιθανότητές του για μια ζωή που οι μεγάλες προσδοκίες του παρελθόντος σχεδίαζαν.
Ο Τρίερ ενώ έχει ως βασικό εργαλείο τον διάλογο, καταφέρνει και εντάσσει την σταδιακή άρνηση του Άντερς για τη νέα ζωή στις μικρές λεπτομέρειες των κινήσεών του και ειδικά στο βλέμμα που προδίδει τα χρόνια που χάθηκαν και τις ενοχές που θα κυριαρχήσουν στα χρόνια που θα έρθουν – αν έρθουν τελικά. Το τοπίο του Όσλο την τελευταία ημέρα του καλοκαιριού, ως προοίμιο για τον “χειμώνα” που πιθανά να ακολουθήσει η ζωή του Άντερς, βοηθά με την εικόνα μιας πόλης που μοιάζει ξέγνοιαστη, σαν να είναι ο ήρωας η μοναδική παραφωνία της. Η πόλη είναι ένα σύνολο πετυχημένων ανθρώπων που η κοινωνία τους δίνει όλα τα μέσα για να είναι έτσι και κάνει τους υπόλοιπους να νοιώθουν μειονεκτικά, ότι έχασαν πολύ δρόμο και όσο και να τρέξουν στο μέλλον δύσκολα θα προφτάσουν, προτιμώντας έτσι ως λύση να “πετάξουν” αφήνοντας πίσω την διαλυμένη αυτοπεποίθησή τους.
