(Wrath of the Titans)
Φαντασίας, 2012, ΗΠΑ, 99 λεπτά
Σκηνοθεσία: Τζόναθαν Λίμπεσμαν
Παίζουν: Σαμ Γουόρθινγκτον, Λίαμ Νίσον, Ρέιφ Φάινς, Έντγκαρ Ραμίρεζ
Ο ημίθεος Περσέας επιλέγει την ανθρώπινη φύση του και ζει ήσυχα ως ψαράς σ’ ένα μικρό χωριό μαζί με τον γιο του. Όταν όμως ξεκινήσει μια μάχη επιβολής μεταξύ των Θεών που φέρνει σε δύσκολη θέση τον πατέρα του, Δία, επιστρέφει στις μάχες οδηγώντας μια μικρή ομάδα στα Τάρταρα με σκοπό την απελευθέρωση του Δία που θα δώσει ένα τέλος στις διαμάχες.
Με την ελληνική μυθολογία να είναι ούτως ή άλλως ένας σημειολογικός και εννοιολογικός θησαυρός, όπου οι χαρακτήρες της, θεοί και άνθρωποι, περισσότερο εκφράζουν την αντίληψη του αρχαίου κόσμου για πρωτογενή θέματα περί της δημιουργίας και της επικράτησης του ανθρώπινου είδους, θα περίμενε κανείς από μια οπτικοποίηση να σταθεί πίσω από τις επικές μάχες, κοιτάζοντας την ουσία των πραγμάτων. Άλλωστε οι ιστορίες της μυθολογίας κρύβουν διαχρονικά μηνύματα που απασχολούν τις κοινωνίες ως σήμερα – γι αυτό θα είναι πάντα επίκαιρες. Εδώ μάλιστα βοηθά και το σενάριο, καθώς ο Δίας με τον Άδη συνομιλούν στο ξεκίνημα της Οργής των Τιτάνων για το πώς σταδιακά χάνουν τις δυνάμεις τους ως θεοί, καθώς ο κόσμος έχει πάψει να προσεύχεται σε αυτούς, κάτι που παραπέμπει στη σύγχρονη αντίληψη περί αδυναμίας των θρησκειών να μαζεύουν με ευκολία πιστούς σε σχέση με το παρελθόν.
Τι ελπίδα όμως υπάρχει να αναπτυχθούν τέτοιες σκέψεις όταν πίσω από την κάμερα βρίσκεται ο Λίμπεσμαν, που δίνει το ένα άθλιο φιλμ μετά το άλλο, από το 2003 που ξεκίνησε με το Darkness Falls. Οτιδήποτε λέγεται (και μάλιστα από τα στόματα σπουδαίων ηθοποιών) ή συμβαίνει εδώ δεν έχει καμιά συνέχεια και είναι απλά η προετοιμασία για μάχες μεταξύ ανθρώπων και τεράτων, με μερικά ομολογουμένως εντυπωσιακά εφέ, που με τη σειρά τους οδηγούν στην τελική και μάλλον πιο αστεία στιγμή της Οργής, όπου θεοί, τιτάνες και κοινοί θνητοί βρίσκονται απέναντι σε ένα θηριώδες φλεγόμενο όγκο (που φέρνει λίγο στον Spawn) που υποτίθεται πως είναι ο Κρόνος. Και η ζωή συνεχίζεται.
