The Artist
Ρομαντικό δράμα, εποχής, Γαλλία, 100 λεπτά, 2011
Σκηνοθεσία: Μισέλ Χαζαναβίσιους
Πρωταγωνιστούν: Ζαν Ντιζαρντέν, Μπερενίς Μπεζό, Τζον Γκούντμαν, Τζέιμς Κρόμγουελ, Πενέλοπε Αν Μίλερ
Θυμάμαι το Artist ως ταινία του διαγωνιστικού των Καννών, να γίνεται η χαρά του κάθε εναλλακτικού ή αυτοαποκαλούμενου “γνήσιου” σινεφίλ και να παρουσιάζεται ως ένα ερωτικό γράμμα πάνω στο σινεμά. Εννέα μήνες αργότερα με τις συνεχόμενες επικρατήσεις του σε διάφορες βραβεύσεις ανά τον κόσμο, έφτασε με ευκολία τα πέντε βραβεία Oscar και το ερωτικό γράμμα έγινε επίδειξη συντηρητισμού, θρίαμβος του μάρκετινγκ και των δημοσίων σχέσεων. Και όλα αυτά χωρίς να αλλάξει ούτε ένα δευτερόλεπτο του μοντάζ στο μεσοδιάστημα.
Φυσικά και οι 2 αντιδράσεις είναι ακραίες. Το Artist εκμεταλλεύεται την πηγαία λαγνεία κάθε κινηματογραφόφιλου για το παρελθόν αυτής της τέχνης, και το κάνει με φροντίδα, γνώση και απλότητα χωρίς να γεμίζει τον τόπο με trivia που θα αναγνώριζαν λιγότεροι και πιο εκλεκτοί. Παρουσιάζει μια δραματική ιστορία που θα μπορούσε να είναι θέμα των ταινιών που αναφέρεται και φτιάχνει εν έτει 2011, με τη βοήθεια της τεχνολογίας (που, όχι μόνο στο σινεμά, συχνά ικανοποιεί την ανθρώπινη ανάγκη για τεχνητή ρετρό ατμόσφαιρα) ένα φιλμ σαν να βρέθηκε μετά από 80 και βάλε χρόνια. Αν αυτό παιζόταν μόνο σε ιδιωτικές κινηματογραφικές λέσχες πιθανά να αντιμετωπίζονταν ως τοτέμ, όταν όμως συνοδεύεται από την οσκαρική χλιδή στο τέλος το λες και οπισθοδρομικό.
Οι Απόγονοι (The Descendants)
Κωμωδία, Δράμα, 2011, ΗΠΑ, 110 λεπτά
Σκηνοθεσία: Αλεξάντερ Πεϊν
Παίζουν: Τζορτζ Κλουνεϊ, Σαϊλιν Γουντλεϊ, Νικ Κράουζε, Μάθιου Λίλαρντ, Μπο Μπρίτζες
Ακολουθώντας την πορεία των μεσήλικων ηρώων στις προηγούμενες δουλειές του, ο χαβανέζος Ματ Κινγκ του Αλεξάντερ Πέιν βρίσκεται σε μια ηλικία που δύσκολα μπορεί να ξαναρχίσει την ζωή του, αντιθέτως πρέπει να την προσαρμόσει με βάση την σκληρή πραγματικότητα. Όπου σκληρή εδώ είναι ο επικείμενος θάνατος της γυναίκας του αλλά και η πληροφορία πως τον απατούσε και σκόπευε να του ζητήσει διαζύγιο.
Ο Πέιν, περισσότερο “Έλληνας” από ποτέ, επιστρατεύει τις ρίζες, το παρελθόν, αυτό που τέλος πάντως οφείλεται κατά κάποιο τρόπο για το ότι βρεθήκαμε σε τούτο τον μάταιο κόσμο. Ο Ματ (έξοχος για άλλη μια φορά ο Κλούνεϊ) αναζητά την αλήθεια στις απαρχές της οικογένειας του και βλέπει προς το μέλλον αναλαμβάνοντας για πρώτη φορά σοβαρά (και όχι οπορτουνιστικά) στη ζωή του την κληρονομιά που πήρε. Η χρήση του τοπίου και της κουλτούρας που αυτό αντιπροσωπεύει είναι παροιμιώδης και αυτό το παράδοξο ρέκβιεμ λειτουργεί ως το τέλος, αποζημιώνοντας το κοινό που περίμενε επτά χρόνια (τόσα πέρασαν από το μεγάλο Πλαγίως) για δουλειά του Πέιν, και τον ίδιο με ένα ακόμη Oscar.
Ένας χωρισμός (A Separation)
Δράμα, Ιράν 2011, 123 λεπτά
Σκηνοθεσία: Ασγκάρ Φαραντί
Παίζουν: Λεϊλά Χατάμι, Πέιμαν Μοάντι, Σαχάμπ Χοσεϊνί
Τόσο έντονος ώστε να κερδίσει ακόμη και τον Μπέλα Ταρ πέρυσι στο Βερολίνο αλλά και τόσο προσιτός ώστε να φτάνει ως την αμερικανική ακαδημία, ο Χωρισμός κατάφερε μέσα από μια ιστορία παρεξηγήσεων να επισημάνει το χάσμα του σημερινού Ιράν. Κοινωνικοί διαχωρισμοί και αδιανόητα ηθικά διλήμματα λόγω της αυστηρής θρησκοληψίας φέρνουν σε κόντρα ανθρώπους και ζευγάρια που φυσιολογικά δε θα είχαν τίποτα να χωρίσουν.
Όλα αυτά υπό το βλέμμα της μικρής κόρης του πρωταγωνιστικού ζευγαριού, της οποίας την εύνοια διεκδικούν οι γονείς της στην μεταξύ τους κόντρα, που προσπαθεί να κατανοήσει τις έννοιες δίκαιο-άδικο και ηθικό-ανήθικο, μπερδεμένη και αυτή από την κοινωνία που παρακολουθεί. Ο Φαραντί κρατάει πανέξυπνα το σασπένς μέσω μικρών αφηγηματικών κενών, δε λέει ποτέ ξεκάθαρα την αλήθεια και δεν δίνει απαντήσεις, αφήνοντας ηθελημένα ένα θολό τοπίο που εκφράζει απόλυτα την καθημερινότητα της χώρας του.
