Αν

Θέλω να είμαι ειλικρινής πριν ξεκινήσω να γράφω την γνώμη μου για το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Χρ. Παπακαλιάτη στη μεγάλη οθόνη. Ομολογώ πως έχω παρακολουθήσει αρκετά από τα σήριαλ που έγραψε για την τηλεόραση και αυτό ήταν αρκετό για να μπω στην αίθουσα αρκετά αρνητικά προκατειλημένος σε σχέση με όσα θα έβλεπα.

Τα πρώτα λεπτά της προβολής του Αν… είναι πράγματι απογοητευτικά γιατί δυστυχώς έβλεπα πως η τηλεοπτική μανιέρα και αίσθηση του σκηνοθέτη μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη. Όσο όμως κυλούσε ο χρόνος συμπαθούσα όλο και περισσότερο τους ήρωες του και περίμενα να δω πως θα εξελιχθεί η ιστορία. Ναι, ήταν όλα προβλέψιμα. Και το σεναριακό στυλιζάρισμα και η πλοκή που έκανε τελικά άγευστη την ιστορία και οι συμπαθητικές παρουσίες των ηθοποιών και οι πάμπολλες αναφορές – δάνεια από δεκάδες ταινίες.

Όσο όμως ειλικρινής προσπαθώ να είμαι εγώ μαζί σας άλλο τόσο προσπαθεί και ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης με τους θεατές του. Δεν τον ενδιαφέρει να κάνει κάποιο ψαγμένο αριστούργημα. Θέλει απλά να μιλήσει για την αγάπη του για τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, να αφήσει τη φωνή του Χρονη Μίσσιου να τσαλακώσει τις αγαπησιάρικες αναζητήσεις του, να δηλώσει παρών στην κρίση και πως έγινε η ζωή όλων μας εδώ και χρόνια αβίωτη. Και όλο αυτό θα το κάνει μια ταινία. Με υπερβολική επιτήδευση στο φακό, με ξεκαρδιστικό στόμφο στους διαλόγους, με παράταιρες υπαρξιακές αναζητήσεις εν καιρώ κρίσης, με μουσική επιμέλεια που περιέχει Λάνα Ντελ Ρεϊ, Μπετόβεν και Μίμη Πλέσσα (που όμως είναι τόσο περιττή και παραπέμπει σε τηλεοπτική πατιτούρα όταν ο Κώστας Χριστίδης του έχει γράψει μια τόσο καταπληκτική κινηματογραφική μουσική).

Τίποτα απ' όλα αυτά δεν έχει σημασία όμως. Γιατί το Αν… είναι μια ταινία που θέλει να σε κερδίσει και για 2 ώρες να μοιραστεί κοινές ανάγκες, αγάπες και όνειρα μαζί σου. Θα ήταν πολύ εύκολο λοιπόν να μιλήσω απαξιωτικά για το Αν… και τον σκηνοθέτη του. Αδυνατώ όμως να το κάνω κι ας έχω αναφέρει ήδη αρκετές από τις αδυναμίες του. Περιμένω όμως να δω αν ο Χρ. Παπακαλιάτης τολμήσει στο μέλλον να στραπατσάρει αυτή την τόσο καλοφροντισμένη εικόνα του με κάτι πιο τολμηρό. Γιατί μια πρόκληση ξεκινάει πάντα με μια υπόθεση εργασίας, με ένα Αν…