Το Μικρό Σπίτι στο Δάσος

Ο Κινηματογραφικός Θεσμός (κατά τον γάλλο θεωρητικό Κριστιάν Μετς) είναι μια έννοια που αναπτύχθηκε σχεδόν με την δημιουργία της κινηματογραφικής βιομηχανίας και αφορά τη σχέση της τελευταίας με το κοινό, που πάντα ήταν εντονότερη σε σχέση με τις άλλες τέχνες λόγω του ακριβού κόστους παραγωγής. Ο θεσμός λοιπόν ήταν η προσπάθεια για το πέρασμα του όρου “καλή ταινία” στην ψυχοσύνθεση του κοινού, καθώς η συγκεκριμένη τέχνη δεν προϋπήρχε, όρος που με τα χρόνια έμεινε και διαχωρίστηκε σε υποκατηγορίες που ακούμε ως σήμερα.
Οι φράσεις καλή κωμωδία, καλή περιπέτεια, καλό θρίλερ δεν έχουν αλλάξει, έχουν αλλάξει όμως τα φιλμ που τις αντιπροσωπεύουν καθώς αλλάζει η κοινωνία, οι συνήθειές της και το περιεχόμενο αυτού που θεωρεί ως ψυχαγωγία. Άλλωστε τα test screenings στις ΗΠΑ σε αυτό στόχευαν πάντα, να μάθουν μια γενικευμένη (αν και συνήθως συντηρητική) άποψη του κοινού για το ποιά θεωρεί ως κατάλληλη πλοκή στο φιλμ που παρουσιάζεται, οπότε όταν ξυπνά ο ξερόλας μέσα μας (ειδικά μετά από χρόνια κατανάλωση ταινιών) και αναρωτιέται γιατί κάποιος να μπαίνει σε ένα σπίτι που έχει εμφανώς τρομακτική όψη, θα πρέπει να θυμόμαστε πως τελικά άνθρωποι σαν εμάς ψήφισαν πως αυτό είναι σωστότερο.
Το Μικρό Σπίτι στο Δάσος στοχάζεται όσο ελάχιστα φιλμ (όχι μόνο της κατηγορίας τρόμου) πάνω στη διαρκή σχέση μεταξύ ενός κινηματογραφικού είδους και του κοινού του, βάζοντας το κοινό σε θέση ισχύος να αποφασίζει για τις επικρατούσες τάσεις κάθε εποχής. Και η αλήθεια άλλωστε είναι αυτή, ταινίες που πέτυχαν εμπορικά δημιούργησαν υποείδη στα επόμενα χρόνια (άσχετα αν οι 9 στις 10 απόπειρες αυτών ήταν κακές, δεν φταίει γι αυτό το φιλμ που άνοιξε το δρόμο) μέχρι αυτά να ξεπατωθούν από τους παραγωγούς, αλλά και να βρεθεί κάποιος ξύπνιος καλλιτέχνης που θα δώσει κάτι καινούριο. Το παρόν πάντως δεν έχει σκοπό το άνοιγμα ενός νέου δρόμου, λειτουργεί ως μαζική ανασκόπηση για το είδος του τρόμου (αλλά και για όλο το σινεμά σε ευρύτερο πλαίσιο), τονίζοντας πάντως την περίπτωση της ανάστασης της βιομηχανίας που μπορεί να προκύψει μέσα από την ολική καταστροφή της σήμερα – άλλωστε οι κινδυνολογίες που συνοδεύουν τη μορφή που θα έχει το μέλλον του σινεμά σήμερα δεν είναι και λίγες.
Φυσικά στο ξεκίνημά του φιλμ, τίποτα δεν προϊδεάζει για ό,τι γράφτηκε πιο πάνω, πρέπει βλέπετε να υπάρχει και το δόλωμα για να μπει το κοινό στην αίθουσα, και αυτό σύμφωνα με τις επιταγές της εποχής μας είναι οι δυο σειρές της σύνοψης που θα μπορούσε να περιγράφει τουλάχιστον μια πενηντάδα ταινιών της τελευταίας εικοσαετίας. Για το τι ακολουθεί (που όσο πιο λίγα ξέρει κάποιος που θα το παρακολουθήσει, τόσο καλύτερα), μπορεί ο καθένας να κάνει τις εκτιμήσεις του βγαίνοντας, να ξεραθεί στο γέλιο, να φύγει αηδιασμένος ή ενθουσιασμένος, άλλωστε το Μικρό Σπίτι είναι τόσο ανοιχτό σε ερμηνείες που ίσως αυτό τελικά να είναι και το μοναδικό ψεγάδι του. Η δύναμη πάντως που δίνει στο κοινό, ίσως εξηγεί και τις περιπέτειες που τράβηξε μέχρι τελικά να βρει το δρόμο για τις αίθουσες, καθώς τα γυρίσματα του έγιναν το 2009 και ήταν πολύ πιθανή η περίπτωση να μην το δουν ποτέ τα μάτια μας. Η μαζική βιομηχανία μπορεί να διαμορφώνεται από το κοινό της, αλλά προτιμά να βλέπει πως βρίσκεται πάντα ένα βήμα πιο μπροστά απ’ αυτό παρά το αντίθετο.