φωτογραφία: Αντώνης Βλάχος
Λίγες ώρες πριν αποχωριστούμε το 2017 και βρισκόμουν εν μέσω φαγητών, ποτών, φώτων και δώρων χωρίς να έχω ιδέα τι να γράψω. Για τον χρόνο που φεύγει ή για τον χρόνο που έρχεται; Να κάνω απολογισμό για ποιον και γιατί; Να θέσω new year's resolutions; Την δεύτερη εβδομάδα του Γενάρη θα τα 'χω ήδη ξεχάσει όπως έκανα πέρσι, πρόπερσι κι εν συντομία, πάντα. Αναζητούσα εναγωνίως το θέμα μου ώσπου αυτό μου φανερώθηκε μία μεταχριστουγεννιάτικη Τετάρτη.
Ξεκίνησα την μέρα μου ευδιάθετη πίνοντας καφέ και τρώγοντας μια φέτα από το ιταλικό χριστουγεννιάτικο κέικ Pandoro (αν δεν το έχετε δοκιμάσει, χάνετε). Κουνιστή, λυγιστή και καλοντυμένη ξεκίνησα να ταχυδρομήσω ένα γράμμα στη Γαλλία. Φευ, όμως, μου κόπηκαν τα πόδια με το που έκοψα χαρτάκι κι είδα ότι είμαι 140 νούμερα μετά!
Μην τα πολυλογώ, έπιασα στασίδι σαν τις γιαγιάδες στις εκκλησίες και περίμενα ούτε λίγο ούτε πολύ δύο ώρες για να ταχυδρομήσω μια επιστολή. Πάλι καλά να λέμε, γιατί εκεί θ' αλλάζαμε χρονιά αν κάποιοι δεν έφευγαν στο ενδιάμεσο χωρίς να περιμένουν να ΄ρθει η σειρά τους. Μέσα σ' αυτό το πολύ εποικοδομητικό δύωρο μου πέρασαν διάφορα από το νου. Μου πέρασε το τραγούδι των Ημισκουμπρίων
Δημόσιο Φορέβερ, η σκηνή με την γραφειοκρατία στην ταινία κινουμένων σχεδίων Οι 12 Άθλοι του Αστερίξ –είναι πράγματι άθλος να καταφέρεις να διασώσεις αν μη τι άλλο την ψυχραιμία και τη διάθεσή σου περιμένοντας στις ουρές, μου πέρασε απ'το μυαλό και η διαφήμιση γνωστής τράπεζας για την νεανική επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα.
Ποια νεανική επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα, όταν είσαι 25 χρονών και για να στείλεις μια αίτηση για υποτροφία στο Παρίσι πρέπει να περιμένεις δύο ώρες στο ταχυδρομείο; Εκτός κι αν είναι δάκτυλος του έθνουςγια να μην φύγουν τα παδιά μας έξω. Πώς να δουλέψεις όταν όλο σου το πρωϊνό φαγώνεται από το ένα και το άλλο, την ίδια στιγμή που ηλικιωμένοι συνταξιούχοι βγαίνουν για βόλτα και συναναστροφή και σου παίρνουν τα μαγικά χαρτάκια για να πληρώσουν ΕΝΦΙΑ, τέλη κυκλοφορίας, λογαριασμούς. Και πάλι καλά που είναι κι αυτοί και τα πληρώνουν, γιατί οι 25χρονοι πού να τα βρούνε;
Έτσι λοιπόν, λίγο πριν βγει το 2017 αναλογίστηκα όλα τα ψέματα των διαφημίσεων, όλες τις ιλουστρασιόν εικόνες των άλλων και τις δικές μας, όλες τις φορές που πήγα να ξεγελάσω κάποιον ή ξεγέλασαν εμένα, όλες τις φορές που δεν κατάφερα να μείνω ψύχραιμη βλέποντας τους λεπτοδείκτες να κυλάνε, όλες τις φορές που ήρθε η σειρά μου στο γκισέ κάνοντάς με να τα ξέχασα όλα.
Αυτό δεν είναι η ζωή; Περιμένεις κάτι, προσδοκάς κάτι, έχεις έναν σκοπό. Στο ενδιάμεσο συναντάς ανθρώπους, με κάποιους πιάνεις την κουβέντα, κάποιους τους κοιτάς από απόσταση, άλλους τους αντιπαθείς αμέσως. Υπάρχουν στιγμές που δυσανασχετείς, που υπάρχουν συγκρούσεις, ενώ άλλες στιγμές σχεδόν το διασκεδάζεις και κάνεις πλάκα με τους άλλους. Στο τέλος φτάνεις στο γκισέ, εκπληρώνεις τον σκοπό σου και όλα ξεχνιούνται.
Να έχουμε μια καλή χρονιά, με ειλικρίνεια και σύμπνοια.
Ευτυχισμένο το νέο έτος, 2018!
υγ. κι επειδή είμαστε vintage, κι επειδή δεν θέλουμε να είμαστε μίζεροι κακομοίρηδες και να κλείσουμε τη χρονιά με dark άρθρο, ας δούμε τι ευχήθηκαν χρόνια πριν κάποιοι παλιοί, γνωστοί κι αγαπημένοι.
