Προχθές ήταν 11 Σεπτεμβρίου, όμως τα σχολεία δεν άνοιξαν.
Χθες ήταν το δεύτερο Σάββατο του Σεπτεμβρίου κι η ΔΕΘ δεν άνοιξε.
Κι όμως. Κι ας μοιάζει αυτός ο Σεπτέμβρης να είναι ο πιο αλλιώτικος απ' όλους, εκείνος που δεν έχει πια καμία σταθερά, που τα πράγματα δεν γίνονται όπως τα ξέρουμε, τα περιμένουμε και γκρινιάζουμε γι' αυτά, εγώ έχω άλλον Σεπτέμβρη να θυμάμαι ως τέτοιον. Ανάδρομο.
Ήταν το μακρινό – με χίλιους τρόπους πια – 2003. Ετοιμαζόμουν για το άνοιγμα των σχολείων. Θα ξεκινούσα την έκτη. Τ' αδέρφια μου είχαν περάσει ήδη πανεπιστήμιο. Ο πατέρας μου στο μαγαζί. Μόνο η μαμά μου βρισκόταν κι εκείνη σε αναμονή για το πρώτο κουδούνι.
Τίποτα άλλο, θυμάμαι, να της είχε κακοφανεί τόσο, όσο ότι θα έχανε τον αγιασμό, την πρώτη μέρα στο σχολείο. Την πείραζε που θα χαλούσε αυτή η νόρμα, της συνάντησης με τα παιδιά που μες στη ζωηράδα θα επέστρεφαν μετά το καλοκαίρι στο σχολείο. Έπρεπε, όμως, να κάνει την εγχείριση. Άμεσα.
Εγώ πάλι ήμουν κάπως αόριστα στεναχωρημένη. Η μαμά έλειπε μερικές μέρες, όλοι πήγαιναν στο νοσοκομείο αλλά εμένα δεν μ' άφηναν να τη δω κι υπήρχαν μέρες που δεν μιλήσαμε ούτε στο τηλέφωνο. Πριν κάνει την εισαγωγή μου πήρε δώρο εκείνη την τρίπατη κασετίνα γεμάτη με μολύβια και μαρκαδόρους που πάντα της ζητούσα κι εκείνη πάντα μου αρνιόταν λέγοντάς πως δεν κάνουν οι κασετίνες και τα πολύχρωμα στυλό τους μαθητές.
Αυτή τη συμπεριφορά είχανε όλοι απέναντί μου. Να πάω με την αδερφή μου να διαλέξουμε τετράδια, να πάω με τον αδερφό μου για μπάλα, να δούμε ταινία με τον μπαμπά. Να με πάει η γιαγιά για πρώτη φορά στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.
Δεν ξέρω αν εσύ που τώρα τυχαίνει να διαβάζεις έχεις πάει ποτέ στη ΔΕΘ, ή την έχεις μόνο ακουστά ως κάτι μυθικό, ή ως κάτι κιτς και μπανάλ, ή ως κάτι που κόβει τη Θεσσαλονίκη στα δύο για τρεις μέρες, ή ως κάτι που κάνει την κίνηση στα μαγαζιά να αυξάνεται, ή ως κάτι που λειτουργεί ως σύμβολο και προσελκύει όλους τους πολιτικούς για να κάνουν τις αγορεύσεις τους. Να ξέρεις πάντως πως η ΔΕΘ είναι όλα αυτά μαζί, και άλλα τόσα.
Είχα μεγάλη αγωνία που θα πήγαινα πρώτη φορά στη ΔΕΘ. Όλα τα χρόνια πήγαινε η γιαγιά μου ή/και η αδερφή μου, πήγαιναν φίλοι και γνωστοί, μου φέρνανε δώρα – κουταβάκια που κουνάνε το κεφάλι τους (τότε βγήκε αυτή η μόδα, τον έχω ακόμη τον Βίκτωρα), καθρεφτάκια με χάντρες, ασημένιο κρεμαστό με το προφίλ της Βασίλισσας Νεφερτίτης της Αιγύπτου, σετ ζωγραφικής, τι άλλο να ζητήσει κανείς;
H αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι και πολλά από εκείνη την πρώτη φορά. Μου έχει περισσότερο χαραχτεί στο μυαλό ως το μεγάλου ατού που έπαιξε η οικογένειά μου, εκείνη την Κυριακή 14 του Σεπτέμβρη, για να μη σκέφτομαι ότι η μαμά μου είναι στο νοσοκομείο.
Από τότε, η σχέση μου με τη ΔΕΘ έχει περάσει πολλές φουρτούνες, κυρίως φουρτούνες. Πριν δυο – τρία χρόνια έγραφα εδώ πως «ΔΕ Θέλω άλλο ΔΕΘ». Κι όμως, φέτος που δεν θα γίνει, μ' έπιασε μια στεναχώρια. Αυτή η η ΔΕΘ ήταν μια κάποια λύσις για τη Θεσσαλονίκη. Κι ας πόρρω απέχει από εκείνη που θυμούνται (ή θέλουν να θυμούνται και την πασπαλίζουν με τη φαντασμαγορία των τότε παιδικών τους ματιών) οι μεγαλύτεροι.
Ας είναι. (Θα) έχουμε περάσει και χειρότερα.
Υγ. Η κασετίνα που μου πήρε τότε η μαμά, παραμονές Ολυμπιακών αγώνων, απεικόνιζε φυσικά τον Φοίβο και την Αθηνά.
Υγ.2. Είναι ψέματα ότι δεν θυμάμαι τίποτα από την πρώτη εκείνη φορά. Θυμάμαι ότι παρακολουθήσαμε με τη γιαγιά μια επίδειξη μόδας μέσα στο Palais des Sports (κι εκεί πήγα τότε για πρώτη φορά) κι ότι φεύγοντας φάγαμε αυτά τα θρυλικά λουκάνικα της έκθεσης (για μπύρα ήμουν μικρή, αλλά όσοι έχετε πάει έστω και μία φορά στη ΔΕΘ ξέρετε για τι πράγμα μιλάω).
Υγ3. Εδώ μπορείτε να βρείτε το παλαιότερο άρθρο μου με ιστορίες αγρίων για τη ΔΕΘ :
http://www.exostispress.gr/Article/apomimiseis-mias-zois-dethelo-allo-deth
