Μήλο, τσάι και ντεπόν…Θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της νέας ταινίας του Γούντι Άλεν, μιας ταινίας που θα μιλούσε για τους πιθανούς τρόπους καταστολής του πάθους στην τρίτη ηλικία. Και λέω καταστολής, γιατί αλίμονο, σε ένα σύμπαν Αλενικό μην καταθέτει η τρίτη ηλικία τα όπλα, ακόμη και τα ερωτικά.
Μήλο, τσάι και ντεπόν…Θα μπορούσε να είναι συνταγή γιατρού για μια ημικρανία. Το μήλο, λέει, κάνει καλό στον πονοκέφαλο αλλά προσοχή, μόνο όταν το πλένεις και το τρως με τη φλούδα. Αυτή η αντίσταση που βρίσκουν τα δόντια στον σκληρό καρπό αναζωογονεί τον εγκέφαλο, το τσάι τον επαναφέρει σε ηρεμία, ε και το ντεπόν…τα ντεπόν τα ξέρουμε όλοι μας πια καλά.
Μήλο, τσάι και ντεπόν…Θα μπορούσε να είναι μεταπασχαλινή διατροφή, μεταπασχαλινή ανάγκη λόγω δυσπεψίας. Ένα ένα ή όλα μαζί για να ηρεμήσει το στομάχι. Ή για να κάνουμε δίαιτα. Αρχίζει πάλι αυτή η εποχή. Εναλλάξ τρώμε και αδυνατίζουμε σ' αυτή τη χώρα, το εθνικό μας σπορ. Χριστούγεννα τρώμε, εκπτώσεις αδυνατίζουμε για να μας μπει το νέο τζιν που πήραμε, Πάσχα μετά τρώμε, ενόψει παραλίας αδυνατίζουμε, Σεπτέμβριος καταθλιψάρα του κάθε κατεργάρης στον πάγκο του και ξανατρώμε.
Μήλο, τσάι και ντεπόν…Θα μπορούσε να είναι…Τι άλλο θα μπορούσε να είναι άραγε; Μια παραβολή. Η πιο σύντομη ιστορία που γράφτηκε ποτέ. Η ιστορία των ημερών μας, η μυθοπλασία των ζωών μας, η λεζάντα της καθημερινότητάς μας. Απομίμηση μιας ζωής, που λέει και το άρθρο. Μήλο, τσάι και ντεπόν. Εμείς. Μήλο, τσάι και ντεπόν. Αδιάφοροι. Μήλο, τσάι και ντεπόν. Απ' έξω ροδαλοί και γυαλιστεροί, στρόγγυλοι και γοητευτικοί. Έτοιμοι να μας δαγκώσουν και να δαγκωθούμε. Έτοιμοι καρποί της παραδείσιας γνώσης κι αμαρτίας. Μήλο, τσάι και ντεπόν. Από μέσα πολύ νερό και λίγη γεύση, χλωμοί και αραιοί. Ποτέ απαραίτητοι αλλά κάποτε αναγκαίοι. Ποτέ το άγιο δισκοπότηρο, η επιθυμία. Μήλο, τσάι και ντεπόν. Ολόκληροι κατευνασμένοι και ήρεμοι, βολεμένοι και ανασφαλείς. Άλλα ονειρευόμαστε για τις ζωές μας. Άλλα μας συμβιβάζουν τελικά.
Μήλο, τσάι και ντεπόν..Και αναστήσαμε άλλη μια χρονιά, και καμπάνες χτυπήσαμε και συνεχίσαμε τις ζωές μας μ' αυτήν τη σιγουριά πως πάντα θα ανασταίνουμε. Ωστόσο, δυστυχώς όχι με τον τρόπο που το εννοούσε ο Δημήτρης Χορν.. Αμ' αναστήσαμε Αγησίλαε!. Να πάλι τα πάθη της τρίτης ηλικίας, ίσως και να μας βάζουν τα γυαλιά.
Κι αν πάψαμε πλέον να πιστεύουμε σε θαύματα, κι αν τα ενσωματώσαμε στη ζωή μας με απάθεια, σήμερα έχουμε την τιμητική μας. Του άπιστου Θωμά, λοιπόν, γιορτάζουμε όλοι εμείς, οι απαθείς και άπιστοι στα θαύματα, τα πάθη και τα τραύματα.
