Την Κυριακή θ’ ακούσομε τη μπάντα. [ 1 ] Προφανώς και υπάρχει ζωή και μετά τη χρεοκοπία — που βρίσκεται (η χρεοκοπία) προ των πυλών της Κολάσεως κι έχει ήδη σηκώσει και το ’να πόδι για να περάσει μέσα. Το δεξί της πόδι; Το αριστερό της πόδι; Μικρή σημασία έχει: η νέα Αριστερά είναι η νέα Ακροδεξιά. (Άλλωστε, αυτό που βλέπουμε πάντα εξαρτάται από τον καθρέφτη). Και όλοι, όλοι, ΟΛΟΙ θα την υποδεχτούμε (τη χρεοκοπία) σαν τον χαμένο δικό μας άνθρωπο, σαν το άσωτο παιδί μας, το χαμένο μας σπλάχνο, το χαμένο, χαμένο, για καιρό χαμένο μας σπλάχνο, με αλαλαγμούς και με αγάπη και με δάκρυα και με μύξες στο πιγούνι. Ναι, και ξανά ναι: υπάρχει ζωή και μετά από δαύτην. Εδώ υπάρχει στο Ιράκ, υπάρχει στο Αφγανιστάν, υπάρχει στο Βόρειο Σουδάν και στη Σρι-Λάνκα, στο καφέ-αμάν «Η Ωραία Ελλάς» δε θα υπάρξει; Θα υπάρξει. Οπότε, δε χρειάζεται να στενοχωριόμαστε γι’ αυτό. Θα συνεχίσουμε να ζούμε. Όλοι μας. Ακόμα και οι υποσιτιζόμενοι μαθητές που λιγοθυμούν στα σχολεία από την αφαγιά. (Πόσο γκεμπελικής εμπνεύσεως ψέμα… Πόσο ντρέπομαι για τα αντεθνικά, ποταπά, φασιστικά, εξευτελισμένα πλάσματα που το σκαρφίστηκαν, αυτά τα ντίτζιταλ χρυσαυγιτάκια, που το διέδωσαν και το αναπαρήγαγαν: δε θα το ξεχάσω ποτέ μου, και εκατό χρόνια να με καταραστούνε να ζήσω. Ποτέ. Ντροπή για την ανθρωπότητα). [ 2 ] Δε λέω, βέβαια… Δε λέω… Θα χρειαστεί να κάνουμε ορισμένες εκπτώσεις στα της καθημερινότητάς μας — με ανύπαρκτες υποδομές και κωμικές εξαγωγές, με τις τράπεζες να μη δανείζουν δραχμή
λέω; [ 3 ] Όμως θα ’χουμε και ομορφιές στο μετά τη χρεοκοπία υπερκράτος: τον Σαμαρά να λέει συγκινητικές ιστορίες για το πώς θα πάρουμε πίσω την Πόλη και τη Βόργεια Κύπρο, με φόντο την ελαιογραφία του σε κάποια αίθουσα της Τρίτης τάξης του Δημοτικού, σιμά στην Παναγιά, στον Καραϊσκάκη και στον Γέρο του Μωριά, μωρέ, τον Καρατζαφέρη Υπουργό Εξωτερικών να λέει παροιμίες και να κυνηγάει Πακιστανούς στα φανάρια, τον Βορίδη Υπουργό Πολιτισμού (ίσως χωρίς τα άρβυλα και το τσεκούρι, ίσως και με όλη του την περιβολή που εσύ θέλεις να ξεχνάς) να μοιράζει το «Γιατί και Πώς Ζουν Ανάμεσά μας» του Λιακόπουλου, τόμοι 125-140, πολύ ωραίο πακέτο, προλάβατε, την ΥΕΝΕΔ και τη νέα Κέλλυ Σακάκου να λέει περιπαθώς τις ειδήσεις για τη Γιουροβίζιον και για την εφετινή εκρηκτική αύξηση παραγωγής αραποσίτου — και τόσα, τόσα άλλα. ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΤΑ ΒΑΖΕΙΣ; Ε; Πού τα βάζεις; [ 4 ] Οπότε όλα καλά. Όσο ζούμε, είμαστε η ευτυχία που μπορεί να υπάρξει: είμαστε (εμείς οι ζώντες) όλη η ευτυχία που μπορεί να υπάρξει. [ 5 ] Λοιπόν. Για να ξέρετε απολύτως και ξεκάθαρα τη θέση μου, όπως οριοθετείται από τις εξελίξεις των τελευταίων μηνών (με τη χορηγία των Αγανακτισμένων, δηλαδή των οπαδών τού Alter): Απαιτώ Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας που θα στηριχτεί από την τρέχουσα Βουλή και θα αναλάβει: (α΄) να γλιτώσει το κράτος από τη χρεοκοπία, (β΄) να ανταποκριθεί κατά 101% στις υποχρεώσεις μας στους εταίρους για να μην εξευτελιστούμε περαιτέρω, (γ΄) να διατηρήσει τα κεκτημένα τού ευρώ και της
τσακιστή για τα επόμενα είκοσι με τριάντα χρόνια, με τον νέο κύκλο μετανάστευσης που θα γεννήσει μια ακόμη χαριτωμένη αφήγηση (γιατί από την ηθογραφία δε γλιτώνεις: ξέρε το, έχει πιο πολλή σημασία απ’ όσο καταλαβαίνεις — και συμπάθα με που το λέω έτσι ωμά, αλλά δε μου συστήθηκες), χωρίς δουλειές, χωρίς παραγωγή, χωρίς τη δυνατότητα εισαγωγών βασικών ειδών (σίτισης, φέρ’ ειπείν, και δη σίτου, αλλά και πετρελαίου, και βενζίνης, και τηλεοράσεων, και υπολογιστών, και Kindle, και έξυπνων κινητών και πολλών λοιπών παρομοίων — χώρια τα ρούχα και τα ποδέματα, που έτσι κι αλλιώς θα κοστίζουν όσο τώρα ένα μικρό αυτοκίνητο, και χώρια τα αυτοκίνητα, που θα θαυμάζουμε τις ωραίες αεροτομές τους όταν θα ’ρχονται τα καλοκαίρια οι συγγενείς μας από τη Γερμανία και την Ολλανδία και τη Σουηδία με τα πορτ-μπαγκάζ τους φορτωμένα Toblerone και καλοραμμένα τισέρτ), ναι, φυσικά: κάποιες εκπτώσεις θα τις κάνουμε. Τι στο διάλο; Αναγκαστικά, και όλοι. (Εξαιρούνται βέβαια όσοι έχουν βγάλει τα Μεγάλα Πακέτα στις τράπεζες του εξωτερικού, και όσοι ήδη —και προ καιρού— επένδυσαν στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της χώρας, που θα θησαυρίσουν έτι και έτι περισσότερο: μιλάω για τα έντεκα εκατομμύρια του πληθυσμού που ΔΕ θα εξαιρεθούν της φρίκης). Αλλά δεν πειράζει. Δεν υπάρχει τίποτε πάνω από τη ζωή την ίδια, κανένα φαγητό, κανένα γκάτζετ, κανένα σινιέ μπλουζάκι, καμία μετεγγραφή αεροδρομίου, καμία θεατρική παράσταση, κανένα βιβλίο, κανένας έρωτας: τίποτε. Η ζωή, όπως και να τη ζει κανείς, είναι über fucking alles. Ψέματα
συμμετοχής μας στον κεντρικό πυρήνα της ΕΕ (δηλαδή το ελάχιστο δυνατόν) και (δ΄) να ανατάξει την ελληνική οικονομία με τη μέγιστη δυνατή κοινωνική δικαιοσύνη. Θέλω να στελεχωθεί, όχι από κομματικά ούτε από κοινοβουλευτικά στελέχη, αλλά από υπερκομματικές προσωπικότητες της δημόσιας ζωής, ικανά πρόσωπα κύρους, υψηλής στάθμης γνώσεων και αισθητικής παιδείας και μεγάλης επαγγελματικής-επιχειρηματικής εμπειρίας, που θα πιστεύουν βαθιά στους εθνικούς (ναι: Ε-ΘΝΙ-ΚΟΥΣ) στόχους και δε θα υπολογίζουν το γελοίο και ιταμό πολιτικό κόστος που δήθεν απαιτούν οι περιστάσεις — προσωπικότητες που θα επιλεγούν με διαδικασίες ευρύτατης συναίνεσης, ώστε να απολαμβάνουν τη μέγιστη δυνατή αποδοχή μεταξύ των κομμάτων που θα συμφωνήσουν να στηρίξουν την κυβέρνηση. Και απαιτώ να δοθεί ψήφος εμπιστοσύνης αυτής της Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας ΤΩΡΑ. Οτιδήποτε άλλο θα οδηγήσει την Ελλάδα σε ΑΦΑΝΙΣΜΟ, τις ωραίες κόρες μας στη φτηνή πορνεία και τα εφιαλτικά όνειρά μας σε άμεση ενσάρκωση. Αυτά. Τα απαιτώ. Και περιμένω τα χειρότερα. [ 5 ] (Το κείμενο αυτό σβήστηκε και γράφτηκε τρεις-τέσσερις φορές από το πρωί ώς το απόγευμα στις έξι της Τρίτης. Θα θυμάστε τι και πόσα έγιναν εκείνη τη μέρα. Εγώ έχασα τα βραδινά γεγονότα, οπότε δεν ξέρω τι άλλο είπε η Καϊλή, ας πούμε, ο ξανθός Κωνσταντίνος Τσάτσος, καθώς και όλη την Τετάρτη και τη μισή Πέμπτη. Αυτά έχει η έντυπη αρθρογραφία σε καιρούς που μυρίζουν ΧΟΥΝΤΑ και που ζέχνουν ΟΛΕΘΡΟ). — Κυριάκος Αθανασιάδης.
