Από: Renegades of Youth • Προτάσεις Ταινιών
Το συγκεκριμένο θέμα εγγυώμαστε πως θα το αγαπήσει κάθε αναγνώστης. Θα βυθιστούμε σε μια μοναδική απόφυση, αμερικανοθρεμένη ως επί το πλείστον, που ξεκινά από τον Τένεσι Ουίλιαμς και καταλήγει στο σήμερα διαβαίνοντας αναθεματισμένους χερσότοπους, θρησκευτικού παροξυσμού και διεστραμμένων οικογενειακών πυρήνων και σεξουαλικότητας.
Τι ακριβώς ορίζεται όμως ως Southern Gothic? Αρχικά δεν πρόκειται για μια καθεαυτού κινηματογραφική θεματολογική ενότητα καθώς υπήρχε πρωταρχικά ως λογοτεχνικό είδος. Τα Southern Gothic μυθιστορήματα αφορούν μοτίβα που διέπουν την γοτθική λογοτεχνία όπως η φθορά των ανθρωπίνων αξιών, βαθιά προβληματικοί και εκκεντρικοί χαρακτήρες, διχασμένες σεξουαλικές ταυτότητες, τοπία σε αποσύνθεση, γκροτέσκες καταστάσεις γενικά και άλλα διαβολικά συμβάντα (οιωνοί, κατάρες, παραφυσική δραστηριότητα, τέρατα, φαντάσματα και ούτω καθεξής) πάντα όμως μεταφορικά δοσμένα ώστε να αντικατοπτρίζουν ανθρώπινες παθογένειες όπως η βία, η εγκληματικότητα ή ακόμα και η αποξένωση. Ως βασικό μοτίβο όμως να θυμάστε αυτό που είπαμε στην αρχή: την φθορά των αξιών. ΟΛΑ ΑΥΤΑ αφορούν το δεύτερο συνθετικό «Gothic».
Όπως σωστά θα μαντέψατε το «Southern» αφορά την τοποθέτηση τέτοιων ιστοριών στις μεσαίες και νότιες πολιτείες των ΗΠΑ καθότι πρώτον η αρχιτεκτονική του τοπίου των περιοχών αυτών ταιριάζει γάντι στις θεματικές εξασθένησης της ανθρώπινης ακεραιότητας που περιγράψαμε παραπάνω αλλά και δεύτερον ο αμερικανικός Νότος μετά το πέρας του Εμφυλίου έπαψε να είναι ένα λαμπρό επίκεντρο εμπορίου και οικονομικής άνθησης και μεταπήδησε στην οπισθοδρομική, χαμηλού πνευματικού επιπέδου, αυστηρή και θεοφοβούμενη κατάσταση που γνωρίζουμε. Όσοι λοιπόν γίνατε αρρωστάκια με το True Detective ή το πιο πρόσφατο Devil All the Time, βάλτε έναν Νικ Κεηβ να παίξει και βρείτε τις επόμενες ταινίες που θα λιώσετε.
Badlands (1973) – Τέρενς Μάλικ
Σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι συμπεριφέρονται χωρίς δισταγμό, όπου τα ζώα αντιμετωπίζονται απάνθρωπα με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζονται και οι άνθρωποι, όπου η ανία εκφράζεται με κολασμένο τρόπο και όπου κυριαρχεί η εργαλειακότητα. Αντί να βλέπουμε πόσο κούφια είναι αυτή η επιτήδευση, βλέπουμε πώς η ο λυρισμός της φύσης συγκρούεται με τον αδιάφορο ναρκισσισμό και την αφέλεια σε κάθε πλάνο σχεδόν. Στα χέρια κάποιου άλλου, αυτό θα περιοριζόταν στο να μοιάζει και να φαίνεται απλά κουλ, όχι όμως για τον φιλόσοφο του σινεμά, Μάλικ. Το δίδυμό μας διατηρεί την απόσταση και την αποστασιοποίησή του από τα πάντα, εκτός από μια ψευτοκαμωμένη έννοια του κοινωνιοπαθητικού σικ- ο καταναλωτισμός ως δολοφονικό όργιο.
Wild at Heart (1990) – Ντέιβιντ Λιντς
Η βάση κάθε ταινίας του Ντέιβιντ Λιντς είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο διαστρεβλωμένων ονείρων, διαταραγμένων εφιαλτών και ψυχικής αστάθειας. Η καριέρα του είναι λαμπρή, τρομακτική και απλά παράξενη. Παραδόξως, η πέμπτη μεγάλη κινηματογραφική ταινία του, Wild at Heart, τον παρουσιάζει στην πιο τρελή, μελοδραματική, αλλά και στην πιο χιουμοριστική και ζωηρή του εκδοχή.Αναμφίβολα μια διασκευή ενός αγνού ονείρου- όλα ταιριάζουν όμορφα μεταξύ τους χωρίς καμία ένδειξη συναισθηματικής ταλαιπωρίας ή απώλειας σε μια ταινία με τις πιο δυσοίωνες απολήξεις. Πρόκειται για μια ρομαντική κωμωδία με τον διαταραγμένο τρόπο του οράματος του Λιντς- η αγάπη στην πιο έντονη, παθιασμένη και καταστροφική της μορφή. Από τεχνικής άποψης, δεν είναι τόσο επιτυχημένη, ωστόσο καταφέρνει να παγιδεύσει συναισθηματικά το κοινό της. Προσδεθείτε, θα είναι μια φλογερή διαδρομή- το Wild at Heart είναι η πραγματική διαδρομή προς την κόλαση.
No Country for Old Men (2007) – Αδελφοί Κοέν
Ίσως η ταινία με τις λιγότερες απαιτούμενες συστάσεις στη λίστα. Οι Τζόελ και Ίθαν Κοέν παρουσίασαν πριν 16 χρόνια ένα μελαγχολικό και έντονα απαισιόδοξο νεο-γουέστερν χαρακτήρων που αναπτύσσουν μια ιδιότυπη σχέση. Μπροστάρης όλων αυτών ο Χαβιέ Μπαρδέμ που ανατριχιάζει ως ένας από τους χαρακτηριστικότερους διαβόλους του σινεμά των τελευταίων δεκαετιών υποβοηθούμενος από τον θρυλικό φακό του Ντίκινς και ένα εξαίσιο σάουντρακ. Πάνω από όλα όμως το Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους είναι μια απόπειρα των Κοέν να εξιστορήσουν με ένα βραδυφλεγές θρίλερ τη διαφθορά ενός παράξενου, βίαιου κόσμου. Μια αιματηρή καταδίωξη, ένα θήραμα που πασχίζει να απαλλαγεί από τον θηρευτή του σε μια αλληγορική απεικόνιση της επικράτησης του Κακού επί της ενότητας και της καλοσύνης που άλλοτε κατέκλυζε τον κόσμο.
Cape Fear (1991) – Μάρτιν Σκορτσέζε
O Marty βρίσκει πάντοτε τον τρόπο να εκφραστεί ποικιλοτρόπως, φυσικά μεν υπό τις προτροπές των χολιγουντιανών στάνταρ προσθέτοντας δε τη δική του πινελιά σε μια ορίτζιναλ ταινία που καταλήγει σαν τη νύχτα με τη μέρα με το σκοτεινό και σκιώδες θρίλερ ταραχώδους πίεσης που παρακολουθείς. Ανατροπές και κλισέ συνυπάρχουν αρμονικά στην ιστορία μιας οικογένειας που βασανίζεται από συζυγική μοιχεία, εφηβικές εξάρσεις και έναν διψασμένο για εκδίκηση, εκρηκτικό, Ντε Νίρο που ηγείται μέχρι την τρομακτική και δραματική του αναμέτρηση με το αντίπαλο του δέος, τον Νικ Νόλτε, στην κορύφωση αυτού του θρίλερ.
The Texas Chain Saw Massacre (1974) – Τομπ Χούπερ
Η βρωμιά της ερημιάς, η γλίτσα που κατρακυλά στους τοίχους και ένας αναγνωρίσιμος θόρυβος βενζινομηχανής που βρυχάται. Με μεγάλη εκτίμηση στο γλαφυρό και λιγδιάρικο σκηνοθετικό στυλ του Τομπ Χούπερ σε συνδυασμό με τον ντοκιμαντερίστικο τρόπο που γυρίστηκε, δεν νομίζω ότι έχω παρακολουθήσει πιο επιθετικά κακόβουλη ταινία σε όλη μου τη ζωή. Αυτή δεν είναι μια ταινία για έναν τρελό που πετσοκόβει ανθρώπους απλά και μόνο επειδή μπορεί -αυτή είναι μια ιστορία για έναν άνθρωπο που πετσοκόβει ανθρώπους επειδή αυτός και η οικογένειά του αναγκάζονται να το κάνουν. Οδηγημένοι εκεί από οργή και μανία για έναν κόσμο που τους εξαπάτησε φαίνεται να δικαιολογούν τις άρρωστες πράξεις.Το μόνο που χρειάζεται είναι να απενεργοποιήσουμε το μηχάνημα, σωστά; Είναι η μηχανή που καταστρέφει το όνειρό μας.
Interview with the Vampire (1994) – Νιλ Τζόρνταν
Κανείς δεν είναι πραγματικά κακός- όλοι έχουν μια ψυχή που λαχταρά να ξεφύγει, αλλά δεν μπορεί να το κάνει μέσα από τον πόνο και τις τύψεις. Όλοι αναπτυσσόμαστε με την πάροδο του χρόνου. Έχουμε πάντα τη δυνατότητα να είμαστε πιο ενσυναισθητικοί και να συνειδητοποιήσουμε πως η ανθρωπιά κρύβεται κάτω από το φορτίο που κουβαλάμε. Να μη ξεχνάτε πως η ιστορία αυτή, όπως και κάθε ιστορία, κρύβει μια πραγματικότητα για τον δημιουργό της. Ένα εντυπωσιακό φιλμ, αρκετά συνεσταλμένο και γκόθικ (προφανώς) με τα καφέ χρώματα να αντιπροσωπεύουν την ζωή των βρικολάκων, που στραγγίζεται από ζωντάνια, ενώ οι μαύρες σκιές αντιπροσωπεύουν την πιο βασιλική και γαλήνια μορφή τους. Κτίρια που ξεπροβάλλουν στο φόντο, κάστρα γεμάτα τελετουργίες και απειλητικές εικόνες- αυτό είναι ένα πεδίο ανοιχτό για ζεστές και απόκοσμες εικόνες καθώς αγκαλιάζουν τις ζωές του Λουί, του Λεστάτ και της Κλαούντια- δεν υπάρχει πραγματικά καμία παρηγοριά ακόμη και στο σκοτάδι.
Written on the Wind (1956) – Ντάγκλας Σερκ
To “Written on the Wind” είναι ένα απίστευτα καυστικό πορτρέτο της Αμερικής της ανώτερης τάξης και αυτό είναι εμφανές στην αλληλεπίδραση των 4 βασικών χαρακτήρων. Ένας αλκοολικός πλέιμποι και μια ρομαντική αυτοκαταστροφική γυναίκα έλκυονται από δύο άτομα στο αντίθετο άκρο του φάσματος: έναν μεσαίας τάξης γεωλόγο και μια γραμματέα που κυνηγάει “την καλή”. Όμως τα όρια αυτά δεν ορίζονται από τον Σερκ καθαρά από αισθητικά κριτήρια μα κρίνονται απαραίτητα για να μας αφηγηθεί την ιστορία αυτής της τοξικού γκρουπ που ξεχειλίζει από ψυχολογική καταπίεση. Ο Σερκ είναι γνωστός για το σαπουνοπερικό στυλ του οπότε μην απορήσετε αν μοιάζει με μεταγενέστερες τηλεοπτικές επιτυχίες παρόμοιου στυλ αλλά παραμείνετε συγκεντρωμένοι στην απόλαυση αυτού του αλληγορικού μελοδράματος.
Big Fish (2003) – Τιμ Μπάρτον
Αυτό το καλτ διαμάντο, το οποίο βασίζεται στο μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Γουάλας, ταιριάζει στην ιδιόρρυθμη αίσθηση του στυλ του Μπάρτον με τρόπο που κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει. Το ζοφερό και το έρημο έχουν εξαφανιστεί και τη θέση τους έχει πάρει η γοητεία των μεσαιών πολιτειών της Αμερικής.Δεδομένου ότι ο ίδιος ο Μπάρτον είχε χάσει τον πατέρα του λίγα χρόνια νωρίτερα, πιθανότατα η ισχυρή συναισθηματική του σύνδεση με την οδυνηρή θεματική πατέρα-γιου της ιστορίας του Έντουαρντ Μπλουμ οδήγησε σε αυτή την αισθητική εκτροπή. Το Big Fish είναι μια πολύ ξεχωριστή ταινία που μας αποκαλύπτει ένα διαφορετικό είδος σκηνοθέτη που θα μπορούσε να είναι ο Burton αν το επιθυμούσε. Αν και αμφιλεγόμενη στα πρώτα χρόνια ύπαρξής της από την κυκλοφορία, εξελίχθηκε σε ένα από τα πιο αγαπημένα έργα του σκηνοθέτη.
