Άρης Ράμμος | Τα μοναδικά φωτογραφικά κλικ, ενός ακόμη πιο μοναδικού φωτογράφου!

Ο Άρης Ράμμος γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Δε θέλησε ποτέ να αφήσει την πόλη του. Από μικρό παιδί ήταν πάντα με μία φωτογραφική μηχανή στο χέρι. Αυτοδίδακτος στη φωτογραφία, έχει δημιουργήσει μερικές ατομικές εκθέσεις ενώ έχει συμμετάσχει και σε πολλές ομαδικές. Εργάζεται ως freelancer ενώ παράλληλα συνεργάζεται με αρκετά περιοδικά, καθώς και με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Παγιδεύει τον χρόνο και δημιουργεί έργα που εμπνέουν αισθαντικότητα, αυθορμητισμό, αρμονία, ευαισθησία. Έργα που εκφράζουν την δική τους ενέργεια και δυναμική, απεικονίζοντας συναισθήματα και ιδέες. Πολλές φορές τα έργα του, μετατρέπονται σε έναν καθρέφτη. Σε μία αντανάκλαση της πραγματικότητας.. ή ακόμη και της φαντασίας.

Στην τέταρτη ατομική του έκθεση με τίτλο Substance & Perfections δημιουργεί κάτι νέο. Φωτογραφικά δημιουργήματα που αποπνέουν αλήθεια και ρεαλιστική απλότητα, αποτυπώνουν την ανθρώπινη «ουσία».

Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Αυτός είναι, λοιπόν, ο Άρης Ράμμος και μας μιλά ανοιχτά πίσω από τον φωτογραφικό του φακό.

Πριν η φωτογραφία γίνει η επαγγελματική σου ιδιότητα, είχες κάποια προηγούμενη ασχολία;

Πριν ξεκινήσω να ασχολούμαι με την φωτογραφία επαγγελματικά -κοντά στα 29- είχα ήδη σπουδάσει και εργαστεί για πολλά χρόνια πάνω στο χειροποίητο κόσμημα.

Είναι αλήθεια ότι από μικρός ήσουν συνέχεια με μία φωτογραφική μηχανή στο χέρι; Πώς ξεκίνησες να αγαπάς τη φωτογραφία; Τι σου άρεσε να φωτογραφίζεις;

Ναι, είναι αλήθεια. Σε σημείο μάλιστα που με κορόιδευαν οι φίλοι μου! Δεν μπορώ να θυμηθώ πως ακριβώς ξεκίνησα να αγαπώ την φωτογραφία, αλλά έπαιξαν σημαντικό ρόλο και οι γονείς μου και κυρίως ο πατέρας μου που το είχε και εκείνος σαν χόμπι. Η αλήθεια είναι ωστόσο πως πάντα με γοήτευαν τα πορτρέτα. Πάντα ήμουν ανθρωποκεντρικός.

Αν δεν κάνω λάθος είσαι υπεύθυνος φωτογραφίας στα Διεθνή Φεστιβάλ Κινηματογράφου και Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Πώς δημιουργήθηκε η συνεργασία αυτή;

Ναι, είμαι υπεύθυνος για όλα τα πορτρέτα των καλεσμένων σκηνοθετών-ηθοποιών από όλες τις ταινίες. Η συνεργασία μας ξεκίνησε πριν από 3-4 χρόνια, όταν χρειάστηκαν φωτογράφο και έδωσα το βιογραφικό μου μαζί με ένα πορτφόλιο και έτσι με διάλεξαν! Είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή όταν έρχεται κάθε χρόνο αυτή η στιγμή των φεστιβάλ.

Έχεις φωτογραφίσει πολλούς καλλιτέχνες διαφορετικών επαγγελματικών χώρων. Πιστεύεις ότι κάθε γνωριμία σου έχει να σου προσφέρει κάτι, να σου «διδάξει» κάτι, ακόμη και να σε βελτιώσει ως φωτογράφο και ως άνθρωπο;

Ναι φυσικά. Είναι μια από τις μεγάλες ομορφιές της φωτογραφίας γιατί ευτυχώς εκτός από το να αποτυπώσεις την εικόνα ενός ανθρώπου, έχεις την τύχη να τον γνωρίσεις και να τον αφήσεις να σε γοητεύσει.

Ίσως είναι και ένα πολύ σημαντικό συστατικό για μια καλή φωτογραφία!

Στην μέχρι τώρα πορεία σου, έχεις συναντήσει ανθρώπους που να κρίνουν αρνητικά το έργο σου;

Ναι, φυσικά. Δεν γίνεται το έργο σου, η άποψη σου και η ματιά σου να αρέσει πάντα σε όλους. Μπορεί στην αρχή να σε σοκάρει και να σε στεναχωρεί, αλλά όσο ωριμάζεις καταλαβαίνεις πως μπορείς να πάρεις πολλά από μια αρνητική κριτική.

Γιατί αποφάσισες να ασχοληθείς με την προσωπογραφία;

Γιατί την θεωρώ το πιο δύσκολο κομμάτι της φωτογραφίας και συγχρόνως το πιο γοητευτικό. Δεν θα την βαρεθώ ποτέ! Ο καθένας από μας αποτελείται από κάτι διαφορετικό και για αυτόν ακριβώς τον λόγο θεωρώ την προσωπογραφία το πιο πολύπλευρο αντικείμενο στην φωτογραφία. Άλλωστε, αν δεν σε μαγεύουν τα αισθήματα, τότε τι;

Σου αρέσει το «μοντέλο» σου να έχει επίγνωση της διαδικασίας φωτογράφησης η προτιμάς κάτι περισσότερο αυθόρμητο;

Και τα δυο…μάλλον. Δεν ξέρω αν γίνεται να μην έχει απολύτως καμία επίγνωση ότι φωτογραφίζεται. Προτιμώ να ξέρει αλλά για κάποιο λόγο να παίρνω το δεύτερο.

Όταν βγάζεις μία φωτογραφία είναι σαν να «παγώνεις ένα στιγμιότυπο που δεν πρόκειται να είναι ποτέ ξανά το ίδιο. Eίναι κάτι που καθιστά τη δουλειά σου ιδιαίτερα μοναδική;

Είναι κάτι που καθιστά την δουλεία όλων όσων ασχολούνται με την φωτογραφία μοναδική. Και αυτό είναι υπέροχο! Ιδιαίτερα αυτών που κάνουν ρεπορτάζ σε περιοδικά όπως το National Geographic. Ένα από τα μεγάλα μου όνειρα!

Σου αρέσει να παίζεις με τις φωτοσκιάσεις και τα χρώματα;

Ναι, πολύ! Πειραματίζομαι συνεχώς με τα πάντα πάνω στην φωτογραφία.

Πέρασα και μία περίοδο που φλέρταρα έντονα και με την ασπρόμαυρη φωτογραφία, αλλά πάντα καταλήγω στο χρώμα!

Προσπαθείς πάντα να συνδέεις το πρόσωπο που φωτογραφίζεις με το φόντο πίσω του;

Ναι το προσπαθώ! Πάντα λάτρευα την Ιαπωνική φωτογραφία και τον κινηματογράφο. Πιστεύω πως το εναρμονισμένο φόντο μπορεί να απογειώσει μια φωτογραφία.

Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που πιστεύεις ότι έχει να αντιμετωπίσει ένας φωτογράφος;

Ξεκάθαρα το να σταματήσει να εξελίσσεται σαν άνθρωπος και σαν φωτογράφος. Την στιγμή που θα μείνεις στάσιμος σαν καλλιτέχνης, είναι η στιγμή που πρέπει να κάνεις γρήγορα κάτι για να επαναπροσδιοριστείς.

Αντιμετωπίζεις αυτές τις δυσκολίες με χιούμορ;

Αν και αντιμετωπίζω γενικά την ζωή με πολύ χιούμορ, το συγκεκριμένο όχι. Το θεωρώ πολύ σοβαρό και προσπαθώ να βάλω τα δυνατά μου όταν μου συμβαίνει. Συνήθως πεισμώνω πολύ!

Ποιο είναι το κύριο μέλημα σου όταν δημιουργείς ένα πορτρέτο; Σε τι δίνεις μεγαλύτερη έμφαση; Τι προσπαθείς να αναδείξεις μέσα από ένα πορτρέτο;

Το βλέμμα στον φακό – σε μένα – στον αναγνώστη. Είναι το άλφα και το ωμέγα, προσωπικά. Είναι εκεί που σε περιμένουν όλα τα συναισθήματα!

Το πορτρέτο είναι ένα είδος φωτογραφίας που φέρνει στο φως συναισθήματα και προβληματισμούς;

Ναι εννοείται. Στην πιο έντονη μορφή!

Μίλησε μας για τη νέα σου έκθεση με τίτλο 'Substance & Perfections'. Ποιο είναι το μήνυμα της;

Η έκθεση αυτή αναφέρεται στον κοινωνικό ρατσισμό και στις διάφορες μορφές του. Κάποια πρότυπα-κλισέ που υπάρχουν μέσα σε όλους μας και επηρεάζουν την αποδοχή μας για τους ανθρώπους. Είναι διπλά έργα: ένα για το πως θα έπρεπε να είναι κάποιος και ένα άλλο για το πως πραγματικά είναι. Και ειλικρινά νομίζω πως αισθάνεται μια χαρά με αυτό.

Τι γίνεται στην περίπτωση που το «φαίνεσθαι» είναι σημαντικότερο από το «είναι»;

Δεν θα πω κάτι «βαρύγδουπο» αλλά το θεωρώ ένα μεγάλο πρόβλημα της κοινωνίας. Δεν μπορώ να καταλάβω από πού και γιατί πολλές φορές επικεντρωνόμαστε στο φαίνεσθαι. Στην καλύτερη περίπτωση θα το χαρακτηρίσω ως μια ασθένεια που με τον καιρό θα εξαλειφτεί.

Έχεις υπάρξει ποτέ θύμα ρατσιστικής επίθεσης