Γράφει ο Theodor Adorno μιλώντας για την τέχνη στην Αισθητική Θεωρία του πως η απόλυτη ανευθυνότητα υποβιβάζει τα έργα τέχνης σε διασκέδαση. Και κάπου αλλού λέει πως η νεότερη τέχνη είναι τόσο αφηρημένη όσο έχουν γίνει στην πραγματικότητα οι σχέσεις των ανθρώπων. Και μου έρχεται στο μυαλό αυτή η φράση που τόσο συχνά ακούμε γύρω μας στους φίλους και τους γνωστούς μας ή που την ξεστομίζουμε κι εμείς οι ίδιοι. Περνάω καλά, περνάει καλά, περνάμε καλά. Ομολογώ πως αυτή η φράση μου είναι το λιγότερο αντιπαθητική και προσπαθώ να καταλάβω το γιατί.
Ένας διαδικτυακός μου φίλος που εκτιμώ πολύ για την κοφτερή του σκέψη και την παρρησία του, ο Ν.Δ., έγραψε με αφορμή το faceapp που μαστίζει τις τελευταίες μέρες το facebook, πως ο λόγος που όλοι πέφτουμε στην παγίδα του και το δοκιμάζουμε είναι γιατί θέλουμε να δούμε το μέλλον μας, θέλουμε να σιγουρεύτουμε πως θα έχουμε ένα μέλλον, θέλουμε να είμαστε κι εμείς παρόντες στο μέλλον. Επιζητούμε ένα μέλλον, όποιο κι αν είναι αυτό. Το πρόβλημα με το faceapp είναι ότι κάποιες φορές το αποτέλεσμα που βγάζει μοιάζει τρομερά οικείο. Σε κάποιους φίλους – ιδιαίτερα όσους δεν βλέπεις καθημερινά- το αποτέλεσμα δεν σε ξαφνιάζει, σκέφτεσαι ότι μπορεί όντως να είναι έτσι, δεν είσαι σίγουρος αν είναι η εφαρμογή ή όχι αν δεν κοιτάξεις προσεκτικά και δεις την υπερπληθώρα ρυτίδων που χαρίζει η εφαρμογή. Το να γερνάμε και να γερνάμε νέοι δεν μοιάζει τόσο ανοίκειο πια.
Προσωπικά με τρομάζουν αυτά τα applications. Δεν ξέρω αν η απώθησή μου αυτή σχετίζεται με κάποιου είδους φόβο για το πέρασμα του χρόνου και τη φθορά. Άλλωστε με τρομάζουν εξίσου και τα αυτάκια, οι μυτούλες και οι βγαλμένες γλώσσες κάθε είδους ζώου που προσθέτουμε για πλάκα στις φωτογραφίες μας. Ίσως αυτή η χρήση και των μεν και των δε να είναι σαν να φανερώνει τον πραγματικό μας εαυτό. Κάτι τόσο εξωτερικό και επιφανειακό να είναι σε θέση να ξεσκεπάσει μια πραγματικότητα, να λειτουργεί αποκαλυπτικά.
Εκτός κι αν όλα αυτά με ενοχλούν γιατί απλώς ανήκουν στο φάσμα της προκάτ διασκέδασης: τώρα 10 years challenge, τώρα faceapp, τώρα φλαμίνγκο στις παραλίες και πάει λέγοντας. Ένας καθοδηγούμενος παλιμπαιδισμός μακριά απ' την ουσιαστική έννοια της παιδικότητας. Ξαναγυρνάμε, λοιπόν, στο περνάμε καλά της αρχής. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα σε προσωπικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο από την ψευδαίσθηση του εντάξει, περνάμε καλά. Περνάω καλά για τώρα, περνάω καλά και αυτό βγαίνει προς τα έξω, προς τα πολύ έξω. Τόσο έξω όσο η απέραντη κοινωνία των social media.
