Στη ζωή μας υπάρχουν περίοδοι και περίοδοι. Υπάρχουν περίοδοι που ζούμε ανέμελα και δίχως να πολυσκεφτόμαστε κάνουμε πράγματα, ανοιγόμαστε, δοκιμάζουμε, κι υπάρχουν περίοδοι που αρχίζει να επεμβαίνει περισσότερο η σκέψη και η λογική στη συμπεριφορά και τη δράση μας. Οι φιλόσοφοι έχουν ονομάσει τις δύο αυτές ορμές διονυσιακό και απολλώνιο στοιχείο αντίστοιχα. Και τα δύο ενυπάρχουν στους ανθρώπους, τι γίνεται όμως όταν μια φανερώνεται το ένα και μια το διαδέχεται το άλλο;
'Εκαστος εφ'ω ετάχθη δεν λένε; Αυτός που λέει Ναι κι αυτός που λέει Όχι, δεν είναι ο τίτλος από το έργο του Μπρεχτ; Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι να πούνε, λέει ο Καβάφης. Δεν θέλω να κάνω την σπουδαγμένη αραδιάζοντας τσιτάτα. Εκείνο που θέλω να πω είναι πως οι άνθρωποι συνεχώς καλούμαστε να κάνουμε επιλογές. Επιλογές σε μικρά και σε μεγάλα θέματα. Να αφήσουμε δρόμους και ανθρώπους πίσω μας, και να δοκιμάσουμε άλλους δρόμους, νέους χωρίς ποτέ να ξέρουμε ακριβώς που θα μας βγάλουν.
Είναι μεγάλη και κάποτε δυσβάσταχτη η πάλη του ανθρώπου, η εσωτερική, εκείνη που θα του επιτρέψει να πει ναι αυτό θέλω ή όχι, αυτό είναι κάτι που δεν θέλω, που δεν μου ταιριάζει. Η κοινωνία; Η οικογένεια; Ο πολιτισμός μας; Αναρωτιέμαι ποιος είναι υπεύθυνος για τις ενοχές που νιώθουμε οι άνθρωποι τόσο όταν επιθυμούμε κάτι ή κάποιον, όσο και όταν συμβαίνει το αντίθετο. Τι είναι εκείνο που εμποδίζει την έκφρασή μας;
Σκέφτομαι άρα υπάρχω, λέει ο Ντεκαρτ. Θα διαφωνήσω. Επιθυμώ άρα υπάρχω. Δεν μου αρκεί να σκέφτομαι, αν δεν μπορώ να το εκφράσω, αν δεν έχω το σθένος της επιθυμίας, της θέλησης, της διεκδίκησης της θέσης μου απέναντι στον κόσμο σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Τι είδους ύπαρξη είναι αυτή που φοβάται να αντιδράσει σε μια κατάσταση; Πόσα και πόσα κοινωνικά προβλήματα και πληγές σαν αυτές που συναντάμε στα έργα της Κιτσοπούλου δεν έχουν στηριχθεί ακριβώς πάνω σ' αυτήν την ταπείνωση της σκέψης μας που δεν φτάνει να γίνει λόγος;
Πριν μερικά χρόνια, πίνοντας ένα κρασί έξω από μια έκθεση ζωγραφικής με τον Σ. (θύμα bullying κατά την παιδική του ηλικία λόγω περιττών κιλών, αλλά τι κρίμα! Τότε ο όρος δεν είχε γίνει ακόμη μόδα και δεν το γνώριζε..), μου είπε ο Σ.την εξής φράση: Η ζωή είναι πολύ μικρή και ο κόσμος πολύ μεγάλος, πέτα τους τον εαυτό σου κατάμουτρα. Σίγουρα η φράση αυτή δεν αποτελεί καμιά σπουδαία φιλοσοφία, θυμίζει μάλλον τα τσιτάτα του Κοέλιο και της Γκίλμπερτ, ωστόσο από εκείνη τη στιγμή – και για την ζωή μου μέχρι σήμερα – η φράση αυτή λειτουργεί πάντα σαν κόμβος που επιστρέφω κάθε φορά που πάω να χάσω τον εαυτό μου και τα θέλω του μέσα στα θέλω των άλλων.
Το να λαμβάνεις αποφάσεις και να δηλώνεις καταφάσεις, είναι κάτι που φοβόμαστε ότι θα μας αφήσει μόνους. Ότι θα χάσουμε το ανήκειν. Κι όμως, θαρρώ πως αν ξέρεις τι θες ή έστω τι δεν θες, μπορείς να βρεις ανθρώπους να προχωρήσετε μαζί μ' αυτά τα θέλω σας. Όχι να συμβιβάζεστε αλλά να συν-επιθυμείτε και τα θέλω του άλλου.
Υγ1. Και ναι, έχασε η Βενετιά βελόνι που διαφωνώ με τον Ντεκάρτ, αλλά ποιητική αδεία ας συγχωρήσουμε την υπερφίαλη πλευρά μου.
υγ.2 Φίλε μου Σ., αναρωτιέμαι αν θυμάσαι ποτέ ότι μου είπες αυτήν την φράση. Flipper τα λόγια και οι ζωές μας και χτυπάνε από τον έναν στον άλλον μέχρι να δούμε πού θα κάτσει η μπίλια.
υγ.3 Η επόμενη φορά που θα ξαναγραφούν Απομιμήσεις θα είναι μόνο για σπουδαίο σκοπό. Μόνο αν κάτι με πιέζει, με ζορίζει, με αναγκάζει να γράψω. Έξι μήνες είναι έξι μήνες. Ικανός χρόνος για ένα break.
