Θυμάμαι τα λόγια μιας φίλης μου, τα οποία σε δύσκολες
στιγμές, όταν νιώθω ότι πέφτω ψυχολογικά ή κλονίζομαι από εξωτερικά ερεθίσματα,
τα ξαναφέρνω στο μπροστινό μέρος του μυαλού μου, τα ξαναζυγίζω και
επαναπροσδιορίζομαι. «Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει και να εκτιμήσει τα
χαρίσματα σου, τις αρετές σου, ό,τι είσαι σαν άνθρωπος, δεν αξίζει να έχει μια
θέση στη ζωή σου, ούτε και τον χρόνο σου. Δεν έχεις ανάγκη από λάθος άτομα…
αυτομάτως πρέπει να τα διαγράφεις.»
Λάθος άτομα. Διαγραφή. Σχέση ανάλογη. Τα λάθος άτομα πρέπει να
διαγράφονται. Statement. Απλό αλλά και θεμελιώδες. Έτσι φαίνεται τουλάχιστον.
Τα λάθος άτομα, οι λάθος συναναστροφές, οι λάθος επιλογές μας, μας φέρνουν
σ’αυτό που είμαστε τώρα, σε ό,τι γίναμε. Πιο ώριμοι, πιο σοφοί, πιο μυαλωμένοι.
Μήπως να τους πούμε και ευχαριστώ για τα μαθήματα που μας δίδαξαν;
Πως γίνεται, όμως, ενώ έχουμε χτίσει τείχη άμυνας γύρω μας
για να προφυλαχτούμε από καθετί τοξικό, πώς γίνεται και τρυπώνει στη ζωή μας,
ξανά ένα λάθος ατομάκι; Τα τείχη έχουν χαραμάδες. Η’ απλώς είμαστε άνθρωποι.
Γινόμαστε ευάλωτοι. Έχουμε αδυναμίες. Ας τις επιτρέπουμε στους εαυτούς μας, έως
εκεί που δεν μας χαλάνε όμως, έως εκεί που δεν μας καταστρέφουν.
Γιατί δεν υπάρχει ούτε χώρος, ούτε χρόνος για πέταμα και
ξόδεμα. Πάνε αυτά. Και δυστυχώς, δεν έχω άλλη ζωή για όσους δεν έχουν για μένα
ζωή.
Οι λάθος επιλογές πρέπει να διαγράφονται από τη ζωή μας και
από το σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μας._
«Κάθε άνθρωπος που κάποτε ήρθε κοντά μας και μας τράβηξε, ζει
μέσα μας για πάντα. Ωριμάζοντας μέχρι την εικόνα του την αληθινή και
βηματίζοντας μέχρι τη θέση που του αξίζει.» Μάρω Βαμβουνάκη
