Μένω κι εγώ σ' αυτήν την πόλη, όπως όλοι εσείς και ξέρω ότι περνάμε δύσκολα, ότι δεν υπάρχουν λεφτά για πολλά πολλά, παρόλα αυτά στέκομαι στις πρωτοβουλίες και στις ιδέες που μπορεί να γεννηθούν σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς και προσπαθώ να μην γκρινιάζω. Προσπαθώ να σκέφτομαι τρόπους όσο το δυνατόν ανέξοδους που καλύπτονται εν πάσει περιπτώσει από τα αρκετά υψηλά δημοτικά τέλη. Πληρώνω τόσα τέλη όσες κιλοβατόρες καταναλώνω στη ΔΕΗ και λέω να ζητήσω κι εγώ κάτι, να καταθέσω κάποιες σκέψεις, μια που κατοικώ στην Άνω Πόλη, το κόσμημα αυτής της εγκαταλειμμένης πια νύφης .
Πάνω στα τείχη, πριν λίγο καιρό, οι κατεδαφίσεις, οι περισσότερες τουλάχιστον έγιναν, με προοπτική στο μέλλον -πότε άραγε; – να γίνει χώρος πρασίνου. Εν αναμονή του κονδυλίου αυτού η ζωή συνεχίζεται και στην άλλη πλευρά. Εκεί λοιπόν, στην από πίσω πλευρά των τειχών, πίσω από την Ακροπόλεως υπάρχουν ήδη παρκάκια χρόνια τώρα, έχει άπλα μπορείς να κάνεις τη βόλτα σου, να βγάλεις το σκύλο σου, να ξεκουράσεις τη ματιά σου. Φυσικά με κάποια εμπόδια. Εκεί θα σταθώ στη γνωστή ιστορία με τα κολωνάκια, ή με την έλλειψη αυτών και θα αναφέρω κάτι πανεύκολο, πρακτικό που είδα στη χτυπημένη και αυτήν από την Κρίση Πορτογαλία. Στην όμορφη Λισσαβώνα, που εκεί κι αν έχει Άνω πόλη και ανηφόρες που σου κόβουν την ανάσα, σε πολλά σημεία υπάρχουν έξυπνα, κοντόχοντρα κολωνάκια που ανεβοκατεβαίνουν αυτόματα και χώνονται στη γη μόλις περνάει αυτοκίνητο με ειδική άδεια, ταξί, φορτηγό και εκφορτώσεις, τραμ κτλ, έτσι απλά και εύκολα. Οπότε και μετακινείται ο κόσμος μια χαρά και δεν πνίγεται από τα εχθρικά αλουμίνια των επισκεπτών που θα παρκάρουν μέσα στην παλιά πόλη.
Γιατί και 'κει φτωχοί είναι αλλά βρήκαν τον τρόπο.
Ας μπουν επιτέλους περιμετρικά αυτών των πάρκων κολωνάκια αφού από μόνοι μας δεν καταλαβαίνουμε την έννοια του πεζοδρομίου και ας γίνουν μερικές διευκολύνσεις για τυχόν φορτοεκφορτώσεις -ένα ή δύο μαγαζιά καφέ-ουζερί-εστιατόρια υπάρχουν όλα κι όλα. Γιατί δεν νοείται – για μένα τουλάχιστον – άνθρωπος που αγαπά την άνω πόλη και πηγαίνει ως εκεί να απολαύσει αυτό που λείπει από τον υπόλοιπο αστικό ιστό και δε σέβεται τον όρο πεζοδρόμιο. Πόσο πια πρέπει να πάει αυτή η βενζίνη για να το καταλάβουμε; Είναι τόσο παράλογο και κρίμα στην εποχή του παραλόγου και του κρίμα. Ας προσπαθήσουν οι αρχές να μας κάνουν να σκεφτούμε αφού μόνοι μας δεν μπορούμε. Γιατί ας μην ξεχνάει ο σημερινός δήμαρχος αλλά και οι προηγούμενοι – που καρφάκι δεν τους καίγεται ότι συνεχίζουμε να πληρώνουμε αυτά τα τέλη που τώρα σίγουρα πρέπει να καλύψουν και τις μαύρες τρύπες, τα κλεψιμέικα ντε, των προηγούμενων αρχών. Και θέλουμε να δούμε να γίνεται κάτι, ας είναι φτηνό βρε αδερφέ, αλλά έξυπνο.
Ξέρω είχαν μπει εκείνα τα κουτιά με τα αυτάκια για να ρίξει ο κόσμος τις προτάσεις του και δεν το έκανα. Όπως επίσης ξέρω ότι είναι δύσκολο να ξεριζώσεις την νοοτροπία του βολεψάκια, πολίτη ή δημόσιου υπαλλήλου, καθηγητή πανεπιστημίου ή εργάτη της ΔΕΗ. Αλλά από κάπου ξεκινάς. Αν είναι οι δήμαρχοι να ταξιδεύουν για να φέρνουν ιδέες και να τις κάνουν πράξη πάω πάσο. Αλλά επειδή και 'μείς ταξιδεύουμε και βλέπουμε είπα να κάνω μια αρχή. Και όλοι εσείς που κάνετε ταξίδια και αγαπάτε τις πόλεις αλλά όχι και τόσο την δική σας, βοηθήστε με ιδέες και προτάσεις, παρατηρήστε και καταθέστε. Ας μη γράφουμε μόνο παράπονα, έτσι δεν αλλάζει κάτι.
Από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς, με λεφτά ή χωρίς. Ας μην γκρινιάζουμε άλλο χωρίς προτάσεις, ήρθε η ώρα να αισθανθούμε πιο βαθιά και να βοηθήσουμε.
Και για όσους δεν τα καταφέρνουν στην ανηφόρα αλλά θέλουν να αποδράσουν εκεί στα ψηλά υπάρχει εναλλακτική πια: το λεωφορείο 22 από την Αριστοτέλους (Εγνατία) σε ανεβάζει πάνω ψηλά!
Ας προσπαθήσουμε να φτάσουμε για αρχή τη Λισσαβώνα και βλέπουμε.
