Τους είχαν πει ότι η
ταλαιπωρία τους θα κρατήσει μόνο 10 μήνες. Απο τότε όμως πέρασαν δύο ολόκληρα
χρόνια. Δύο χρόνια που οδήγησαν τα
περισσότερα καταστήματα της οδού Δελφών
σε λουκέτο. Ποιος άραγε μπορεί να έχει
πρόσβαση σε ένα κατάστημα που είναι
περιφραγμένο απο λαμαρίνες; Ποια γειτονιά
μπορεί να θεωρήσει ότι έχει κανονική
ζωή όταν δεσμεύται επί δύο χρόνια
(τουλάχιστον) με λακούβες και λαμαρίνες;
Με αυτό το σκεπτικό
ένας απο τους εναπομείναντες επιχειρηματίες
της περιοχής σε μια κίνηση που καταδεικνύει
την απόλυτη απογοήτευση και απόγνωση
προχώρησε απο χτες σε απεργία πείνας.
Αντιγράφω το χτεσινό ρεπορτάζ της
εφημερίδας Μακεδονία, που φανερώνει
την απόγνωση του εν λόγω επιχειρηματία:
“Το 2010 ο τζίρος του καταστήματός μου ήταν 35.990 ευρώ. Το 2011, οπότε και έκλεισε (από το Σεπτέμβρη) η Δελφών, ο τζίρος έπεσε κατακόρυφα στα 13.900 ευρώ. Το 2012 μετά βίας ξεπέρασε τα 8.800 ευρώ και φέτος, όπως έχει κυλήσει η χρονιά μέχρι τώρα, δεν θα φτάσει ούτε στο ύψος των 3.000 ευρώ.
Στην αρχή πιστέψαμε τις δεσμεύσεις ότι η Δελφών θα ήταν κλειστή μόνον για δέκα μήνες και γι’ αυτό άλλωστε δεν μεταφέραμε τα καταστήματά μας. Οι δέκα μήνες όμως έγιναν έντεκα, δώδεκα και φτάσαμε πια στα δύο χρόνια. Όλο αυτό το διάστημα έχω απευθυνθεί με επιστολές σε υπουργούς, στον πρωθυπουργό, μέχρι και στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά λύση δεν βρέθηκε. Ας έλθουν λοιπόν να με κοιτάξουν στα μάτια”.
Δεν είναι φυσικά τωρινό το πρόβλημα. Η απόγνωση – όπως και τα όμορφα λόγια της Αττικό Μετρό που πάντα λυπάται για την ταλαιπωρία – έχει κορυφωθεί εδώ και καιρό στην Δελφών και τα ρεπορταζ που έχουν γίνει το δείχνουν ξεκάθαρα. Όπως αυτό εδώ το ρεπορταζ που έγινε τον Οκτώβριο του 2012 με την Αττικό Μετρό και την δημόσια δίοικηση να κωφεύουν, αλλά και αυτό το ρεπορταζ που προβλήθηκε στην Δημοτική Τηλεόραση τον Ιούλιο του 2013.
Το Μετρό Θεσσαλονίκης
φιλοδοξούσε να είναι έτοιμο στο αρχικό
του πλάνο μέχρι το 2012. Απο τότε όμως η
εξέλιξη του έργου θυμίζει εκείνη την
διαφήμιση ουίσκι στην οποία όλοι
περιμένουν να ωριμάσει το ποτό παίζοντας
ράθυμα με τις τάπες και τα βαρέλια. Με
άλλα λόγια καμία ασφαλής εκτίμηση, μέχρι
στιγμής, δεν δείχνει ότι το έργο θα
μπορέσει να ολοκληρωθεί σύντομα. Η
χρονοτριβή στον σταθμό Βενιζέλου με τα
σπάνια αρχαιολογικά ευρήματα αποτέλεσε
τον περασμένο χειμώνα άλλη μια αφορμή
για να βγει προς τα έξω τόσο η προχειρότητα
στην διαχείρηση τέτοιων καταστάσεων
απο την πλευρά της κεντρικής δίοικησης
και επιτέλους (για πρώτη φορά) να φανερώσει
τον έντονο προβληματισμό ενός δυναμικού
κομματιού της πόλης που για την τύχη
των αρχαιοτήτων και την εκτρωματική
διαχείρηση του. Η πρόσφατη “συμβιβαστική”
εξέλιξη με την προσωρινή αποκόλληση
των ευρημάτων δείχνει ως σολομόντια
ισορροπία. Επειδή όμως στην Ελλάδα
βρισκόμαστε, ξέρουμε καλά πως ουδέν
μονιμότερον του προσωρινού. Κανείς δεν
μπορεί (τουλάχιστον προφορικά) να
εγγυηθεί πως ότι βρέθηκε στον σταθμό
Βενιζέλου θα προστατευθεί και θα
επανατοποθετηθεί με την ίδια προσοχή
που θα αποκολληθεί για να προχωρήσει
το έργο.
Ποιες είναι άραγε οι
εγγυήσεις που δίνει η Αττικό Μετρό και οι εκπρόσωποι του Δημοσίου (ο αρμόδιος
Υπουργός, η Αποκεντρωμένη Δίοικηση
Μακεδονίας – Θράκης, ο Περιφερειάρχης,
ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης και οι λοιπές
υπηρεσίες) στα καταστήματα της περιοχής
Αγ. Σοφίας ότι δεν θα δοκιμαστούν το
ίδιο με την Δελφών και τους εκεί
καταστηματάρχες σχεδιάζοντας να
μετακινήσει τις θεαματικές λαμαρίνες
της απο την μια πλευρά του σταθμού (πάνω
στην Εγνατία) στον άλλο; Και πως σκοπεύουν επιτέλους να συνεργαστούν με τους πολίτες
της Θεσσαλονίκης για να δείξουν πως υπάρχει οργάνωση και μελέτη και να ανακουφιστούν
όσοι δοκιμάζονται απο το έργο που βλέπουν
την καθημερινότητα τους εγκλωβισμενοι
σε συνεχείς αλλαγές εξαιτίας ενός έργου
που σε κάθε Διεθνή Έκθεση εξαγγέλεται
με υπερηφάνια ως μεγάλο αλλά κάθε μέρα
θυμίζει το μαρτυριο του Συσιφου; Το ίδιο
μαρτύριο που οδήγησε σε απεργία πείνας
αυτόν τον επιχειρηματία στην οδό Δελφών και οδήγησε σε νέες προφορικές υποσχέσεις για ακόμη μια φορά ένα κυβερνητικό στέλεχος λίγο πριν την
κορδέλα εγκαινίων της ΔΕΘ…
