Τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς τα ανεκπλήρωτα θέλω μας; Ποιοι πειρασμοί θα μας έβγαζαν από το δρόμο μας και γιατί; Για ποιες αλήθειες μας θα ξαγρυπνούσαμε; Πώς θ'απολαμβάναμε αυτά που μας κάνουνε κακό, αλλά συνεχώς αναζητάμε; Εγώ λέω καμια φορά, χρειάζεται το πάθος … κι ας είναι λάθος!
Το θέμα είναι στο μετά … Γιατί καλά κάνεις και υποκύπτεις στα θέλω και τις αδυναμίες σου. Τι γίνεται, όμως, όταν τελείωσει η απόλαυση και μείνεις με τις τύψεις σου;
Μακάριοι οι πτωχοί τω πνέυματι, λέει ένα ρητό …κι έρχομαι να συμφωνήσω! Όσοι καταργούν την εύρυθμη λειτουργία του εγκεφάλου γλιτώνουν πολύτιμο χρόνο, από σκέψεις για τα πάθη τους, τα λάθη τους και τους τρόπους εξιλέωσής τους !
Είμαστε, όμως, κι εμείς που ακούμε την καρδιά μας και παρασυρόμαστε .. κι έρχονται μετά οι ερινύες και μας κατατρώνε! Κι ενώ ψάχνουμε τρόπους να τιμωρήσουμε τον εαυτό μας για τα σφάλματα που πράξαμε, σπάνια επιλέγουμε το αυτομαστίγωμα. Ζητάμε, τότε, συγχώρεση, δίνουμε υποσχέσεις, κάνουμε συζητήσεις, βολιδοσκοπήσεις κι ακόμα περισσότερες ενδοσκοπήσεις και καταλήγουμε …Ποτέ ξανά τα ίδια λάθη!. Γιατί ξέρουμε πως οι άνθρωποι συγχωρούν …
Δύσκολα όμως μπορούν και ξεχνούν! Φροντίζουμε, λοιπόν, να μαθαίνουμε και να μην επαναλαμβάνουμε αυτά που ήδη γνωρίζουμε πόσο θα μας κοστίσουν. Καλό το πάθος και η επιθυμία, αλλά σαν τους αληθινούς ανθρώπους γύρω μας, δεν έχει!
