Ή καλύτερα, δε νομίζω πως υπάρχουν καλά και κακά Χριστούγεννα. Είναι απλά Χριστούγεννα. Μέρες χαράς, αγάπης, γενναιοδωρίας, (υπερ)καταναλωτισμού, οικογενειακών στιγμών, σπιτικής θαλπωρής, μεγάλων και γεμάτων τραπεζιών, κ.λ.π., κ.λ.π., κ.λ.π. …
Τα Χριστούγεννα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήταν πάντα σχεδόν τα ίδια. Ίδιες συνήθειες, ίδια συγγενικά πρόσωπα, ίδιο μενού στο εορταστικό τραπέζι, ίδιες ατάκες , όλα ίδια. Κι όχι ότι αυτό είναι απαραίτητα κακό, αλίμονο! Απλά, αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που μας κάνει κάθε χρόνο να τα περιμένουμε με τόση ανυπομονησία και όταν έρχονται περνάνε χωρίς καν να το καταλάβουμε, ενώ συνήθως τα πάντα είναι προβλέψιμα;
Φέτος, ομολογώ, δεν μπόρεσα να μπω στο κλίμα των ημερών. Ίσως όσο μεγαλώνουμε, τόσο χάνουμε την προσμονή μας για τη λάμψη των γιορτών. Ίσως, πάλι, να μη φταίει η ηλικία, μα όλα αυτά που βιώνουμε καθημερινά.
Οι άνθρωποι είναι τρελοί. Πιο τρελοί κι από τρελοί. Βλέπω/ακούω/διαβάζω κάτι που με σοκάρει και λέω δυνατά «Δε γίνεται να υπάρχει κάτι χειρότερο. Πιάσαμε πάτο!». Έρχεται, όμως, η επόμενη μέρα με κάτι καινούριο και με διαψεύδει. Ο πάτος είναι ακόμα πολύ μακριά και θέλουμε απελπισμένα να τον φτάσουμε.
Γι' αυτό σου λέω … Η ανυπομονησία πηγάζει μάλλον από την ελπίδα. Κι από την ανάγκη μας να ξεφύγουμε. Γι' αυτό η λαχτάρα για party. Τον υπόλοιπο χρόνο δεν υπάρχει διάθεση. Γι' αυτό η επιθυμία για οικογενειακές συγκεντρώσεις. Τον υπόλοιπο χρόνο δεν προλαβαίνουμε. Γι' αυτό και η μανία με τα ψώνια και τα δώρα. Τον υπόλοιπο χρόνο δεν υπάρχουν χρήματα. Όσο για τη χαρά, την αγάπη και τη γενναιοδωρία; Αυτά ευτυχώς υπάρχουν όλο το χρόνο. Είναι κρυμμένα κάπου βαθιά μέσα μας και περιμένουν λίγη από τη μαγεία των Χριστουγέννων, για να βρουν τρόπο να φανούν!
Τα καλύτερα Χριστούγεννα υπάρχουν, τελικά. Και τα κάνουν καλύτερα οι όμορφες σκέψεις μας, οι καλές πράξεις μας , οι συγγνώμες μας, τα «ευχαριστώ» μας, τα «σ'αγαπώ» μας, η ανιδιοτελής βοήθειά μας, τα χαμόγελά μας και πάνω από όλα η ελπίδα μας πως όλα τα παραπάνω θα τα διατηρήσουμε και τον υπόλοιπο χρόνο!
