Πάλι στο μηδέν. Γκρεμίζεις, φτιάχνεις. Φτιάχνεις και πάλι χαλάς. Ψάχνεις θεμέλια, γερά, που να κρατάνε για πάντα. Καμιά φορά, δεν είναι τα υλικά που βγαίνουν σκάρτα … είναι και πως το σχήμα, το χρώμα, το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένα, απλά δεν σου κάνει. Δεν είναι αυτό που θες.
Τότε, αρχίζεις πάλι από την αρχή! Και αναρωτιέσαι … μήπως δεν είσαι ακόμα έτοιμος ή δεν θέλεις να χτίσεις αυτό που ονειρεύεσαι;
Όταν τα πλάνα σου είναι μεγαλεπήβολα … τίποτα δεν σε σταματά, τελικά. Ούτε οι συνθήκες, ούτε οι διάφορες περιστάσεις σου αλλάζουν γνώμη. Είσαι εσύ. Εσύ και ο εαυτός σου. Χτίζεις το κάστρο – το δικό σου κάστρο- και περιμένεις …
Όχι! Δε ψάχνεις για κάποιον ή κάτι που θα σε βοηθήσει, θα πάρει το βάρος από πάνω και θα συμβάλλει στη δημιουργία. Όχι…
Το κάστρο είναι δικό σου και είναι εσύ. Είναι αυτό που έφτιαξες∙ με κόπο, με πόνο, με γέλιο, με θάρρος, με αγάπη, με προσπάθεια, με οτι δύναμη βρήκες μέσα σου …και σου ανήκει.
Αυτό που θες, είναι αυτός ο κάποιος που θα θαυμάσει το κάστρο που κόπιασες να χτίσεις και θα θελήσει όχι μόνο να το δει, αλλά να το σκαρφαλώσει, να το εξερευνήσει, να γνωρίσει κάθε γωνιά του και να μπορέσει να φτάσει στην κορυφή, για να θαυμάσει μαζί σου τη θέα!
