Μαζεύει γόπες από τον δρόμο και μεταμορφώνεται σε ερασιτέχνη άνθρωπο.
Προσαρμόζεται στο ασταθές του συναίσθημα και σκοντάφτει.
Η πίστη του τον ρίχνει στη φωτιά χλευάζοντας τις στάχτες του.
Παθιάζεται η λογική του και τον βάζει στην ουρά μίας απάνθρωπης ζωής.
Ο στείρος προσανατολισμός του τον εξαιρεί από την προοπτική.
Η σβησμένη του μνήμη κλωτσάει πάνω στην προδοσία.
Η στεγνή ψυχή του δεν βρίσκει όσα μπορεί να τον έχουν αναθρέψει.
Η τύχη του μεταμφιέζεται σε εγκαταλελειμμένο δικαίωμα.
Η σιωπή του ανασαίνει το λάθος άλλων.
Αν τον ρώταγαν στον δρόμο θα ευχόταν να ξαναγίνει μία λευκή σελίδα.
Να τον φυσήξει γνώριμος άνεμος δύναμης.
Να τον πάει πάλι σε αργίες, φίλους, βόλτες, βλέμματα και αγγίγματα.
Στην θαλπωρή μιας ζωής χωρίς να μαζεύει γόπες από «συνήθεια».
