ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ
ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΑ ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΑ
Στον μανάβη δεν άρεσε η
τελευταία ταινία των αδερφών Κοέν, βρήκε λέει τους χαρακτήρες εντελώς φλατ και
τους διαλόγους υπερβολικά εξεζητημένους. Αγοράζω ένα μήλο κι ένα αβοκάντο γιατί
συνδυάζονται χρωματικά. Μου αρέσει να φαντάζομαι ότι όλα μπορεί να συμβούν
καθώς διασχίζω τον δρόμο από το γραφείο μέχρι το μανάβικο.
Σε αυτά τα πέντε μέτρα
χωράει ένας ξαφνικός θάνατος από διερχόμενο λεωφορείο ή ακόμα καλύτερα ένας
τραγικός θάνατος λόγω πυροβολισμόυ από διερχόμενο αμάξι. Κατά πάσα πιθανότητα
ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ συμμοριών που λυμαίνονται την περιοχή. Να κάτι
που πρέπει να κάνουμε, να ιδρύσουμε μια συμμορία που να λυμαίνεται τα
μεγαλοαστικά προάστια, τις καθωσπρέπει συνοικίες, να κυκλοφορούμε στο δρόμο με
φράκο και καλάζνικοφ, να γράφουμε συνθήματα για τον μπάοκ και για την κατάντια
των ρομαντικών ποιητών της ύστερης αναγέννησης,
να χαράζουμε τα δικά μας αμάξια με σβάστικες σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Λέω στον μανάβη, εμείς
είμαστε οι ταξικοί μας εχθροί, έχω γίνει ο πατέρας μου και δεν θα πάρω ούτε καν
σύνταξη. Μου κλείνει το μάτι με κατανόηση, έχει τελειώσει θέατρο ή
κινηματογράφο και δουλεύει σε μανάβικο. Γιατί έτσι μας αρέσει, γιατί στα πέντε
μέτρα από το γραφείο μέχρι το μανάβικο μπορεί να σου επιτεθούνε βαλκανικά
ζόμπυ, που φοράνε γούνες και κουδούνια και τραγουδάνε μακεδονίτικα. Μπορεί να
χιονίσει για δύο λεπτά ή να ανακαλύψεις ότι δεν έχεις λεφτά ή να ξεχάσεις ποιος
είσαι.
Τουλάχιστον αν είμασταν
θλιβεροί μικροαστοί σε κάποια άλλη χώρα, η ζωή μας τον χειμώνα θα είχε νοήμα.
Θα κάναμε υπομονή το βροχερό φθινόπωρο και θα βλέπαμε τα δέντρα να αλλάζουν
χρώμα στην όχθη του ποταμού, τον Νοέμβρη θα φροντίζαμε να κρατάμε του εαυτούς
μας ζεστούς με αφεψήματα και φορώντας την μάλλινη ζακέτα που μας έπλεξε μια
παλιά ερωμένη που πέθανε από φυματίωση, θα διαβάζαμε τολμηρά μυθιστορήματα
δίπλα στο τζάκι τον Δεκέμβρη και μετά θα ταξιδεύαμε προς τον Νότο. Αλλά τον
Γενάρη θα πλέαμε στις θάλασσες του Νότου κι η σκέψη αυτή θα έκανε την
προτεσταντική ψυχή μας να ξεφυσάει ξαλαφρωμένη. Ουφ.
Έκοψα το κάπνισμα τα
Χριστούγεννα γιατί είχε παρενέργειες, έβλεπα ραδιενεργά σκυλιά να κυκλοφορούν
στους δρόμους με φωσφορίζοντα μάτια και χαίτες. Τά έδειχνα στον μανάβη και μου
έδινε τζάμπα βλήτα για βράσιμο. Μετά σταμάτησε, δεν ξέρω αν άρχισε να βλέπει κι
αυτός ραδιενεργά σκυλιά. Τώρα δεν έχει πια τσιγάρα, μόνο μήλα και αβοκάντο,
γιατί έχουν βιταμίνες, πρωτεΐνες και αμφεταμίνες που κάνουν καλό στο δέρμα και
ανεβάζουν την διάθεση. Ειδικά τον χειμώνα.
Χθες προσευχήθηκα να
χιονίσει, γονάτισα κανονικά στο πάτωμα όπως στις ταινίες και είπα, σε παρακαλώ
θεέ μου, δεν τα κατάφερες τόσο καλά με τον ντετερμινισμό αλλά εντάξει, ένα
χιόνι δεν είναι δα και τόσο μεγάλη υπόθεση. Κι όταν χιονίσει θα περάσω από το
σπίτι σου και θα σου πω να κατέβεις, κατέβα κι έλα να περπατήσουμε μέσα στην
χρωματική ανωμαλία, φέρε και τους φίλους σου να πάμε στο δάσος να κοιτάμε τον
χειμωνιάτικο ήλιο να δύει μέσα στο νέφος και να φιλιόμαστε ανά δύο ή ανά τρεις
με νιφάδες χιονιού μπλεγμένες στις βλεφαρίδες.
