‘’Απ’ το παλιό μας σπίτι θυμάμαι
λίγα πράγματα. Ήταν κάπου κοντά στο Λυκαβηττό κι είχε ταράτσα που’ βλεπε στο
Φάληρο. Ζούσε μαζί μας ο πατέρας κι είχαμε ένα λαγωνικό που το λέγανε Ντίκ.
Θυμάμαι και δυο βάζα κινέζικα στις δυο γωνίες της σάλας. Τίποτ’ άλλο. Η Μαρία
όμως θυμάται πολλά. Μας τα λέει καμιά φορά κι εμείς δακρύζουμε κρυφά η μία από
την άλλη. Με τον πατέρα πηγαίναμε στη θάλασσα σχεδόν κάθε Κυριακή……’’
Μαργαρίτα Λυμπεράκη, Τα ψάθινα Καπέλα, εκδ. Κέδρος.
‘’Ώρες πάνω από το τηλέφωνο και
να περιμένω. Πότε θα τηλεφωνήσει η αγάπη μου. Φίλοι παλιοί που
ξαναπαρουσιάστηκαν να με καλούν. Τίποτα εγώ. Χίλιοι άνθρωποι μέσα στο barκαι
είναι άδειο. Κανένας. Μπαίνει ο έρωτάς σου, τότε μόνο χίλιοι ένας. Οι χίλιοι,
απλώς κομπάρσοι. Λείπει αυτός που αγαπώ, τίποτα δεν έχει νόημα. Έχω μάθει να
ζω, βλέπεις, μέσω του ερωτικού μου παραλήπτη. Αρκετές εξαφανίσεις, περίπου κάθε
δίμηνο. Έφευγα και στην αρχή ανακουφιζόμουν. Τελευταίο τηλεφώνημα για
καληνύχτα, το πρωί με έπαιρνε τηλέφωνο και εγώ δεν το σήκωνα. Για ασήμαντη
αφορμή. Για κάτι κακό που είχα ακούσει. Για κάτι που μου είχε πει ο ίδιος. Για
κάτι που επινόησα. Για ένα χατίρι που μου άργησε, ιδίως.’’
Μαλβίνα Κάραλη, Πιο πολύ, πιο πολλοί, εκδ. Αστάρτη.
‘’Ψηλώνεις, τα παιδικά σου χρόνια
σκορπίστηκαν σαν τα ψίχουλα του Κοντορεβιθούλη στο μονοπάτι που βγάζει στο
δάσος. Πηγαίνεις στο σχολείο, είσαι πρώτη μαθήτρια, κρατάς πάντα στο χέρι ένα
βιβλίο, καμιά φορά η μητέρα θυμώνει: ‘’Πήγαινε να παίξεις. Θα χαλάσεις τα μάτια
σου’’.
Ζώρζ Σαρή, Το προτελευταίο σκαλοπάτι, εκδόσεις Πατάκη.
‘’Αν όμως στη σκέψη σας πρέπει να
τον χωρίσετε σε εποχές για να τον μετρήσετε, κάνετε κάθε εποχή να αγκαλιάζει
όλες τις άλλες.
Κι αφήστε το σήμερα να αγκαλιάζει
το χτες με θύμησες και το αύριο με πόθο.’’
Kahlil Gibran, για τον χρόνο, Ο Προφήτης, εκδ. Printa.
‘’Κι αν καμιά φορά, ενθυμούμενοι
τα νεανικά σας ρεζιλίκια, έχετε την παρόρμηση να χτυπήσετε την γκλάβα σας σε
κοφτερή γωνία, ένα πράγμα να θυμάστε: όσο γελοίοι κι αν ήταν οι έρωτές μας,
υπάρχουν πάντα άλλοι, γελοιότεροι.’’
Αύγουστος Κορτώ, Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά, εκδ. Καστανιώτη.
‘’Μένω πια μόνο σε μεγάλες
πόλεις. Φροντίζω πάντα να μην ξεμακραίνω όσο μπορώ από τη γειτονιά όπου
βρίσκεται το σπίτι μου, ενώ το πολύ κάθε δύο χρόνια κανονίζω να αλλάζω πόλη.
Τώρα που ο καιρός έχει πια περάσει, σκέφτομαι συχνά τις μέρες που πέρασα σε
κείνη την πόλη χωρίς να τρομάζω. Αναπολώ τους περιπάτους και τη μοναδική
αίσθηση ευτυχίας που με συντρόφευε στην παραμονή μου εκεί. Νοσταλγώ τους
ανθρώπους και τις γιορτές τους. ‘’
Μαρία Ράπτη, Χάρτινο Μουσείο Παράξενων Γεγονότων, εκδ. Θερμαϊκός
