Η ηθοποιός Άννα Συνοδινού έφυγε από τη ζωή, εχθές, στις 7 Ιανουαρίου σε ηλικία 88 ετών.
Αυτό το δυσάρεστο γεγονός παρακίνησε πολλούς να γράψουν (είτε σε εφημερίδες – περιοδικά – σάιτ, είτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) για τον θάνατό της, για την καριέρα της, για το πόσο σπουδαία ήταν. Κι εμείς θα θέλαμε να κάνουμε το ίδιο περισσότερο από μια ανάγκη ενθύμησης της γυναίκας αυτής ή και γνωριμίας μαζί της.
Δύσκολα καταλαβαίνουμε τι άνθρωπος ήταν κάποιος από τα βιογραφικά του στοιχεία, ωστόσο κάποτε ακόμη κι αυτά δείχνουν μια κατεύθυνση, μια τάση του ανθρώπου, μια ιδιοσυγκρασία. Άλλωστε, η υποκριτική και επαγγελματική διάσταση της Άννας Συνοδινού είναι αυτή που μας την έκανε γνωστή και ξεχωριστά αγαπητή ανάμεσα από τόσους άλλους.
Γεννημένη στο Λουτράκι Κορινθίας, ήταν το 8ο παιδί της οικογένειάς της.
Τελείωσε το Γυμνάσιο στην Αθήνα και τη συνέχεια φοίτησε στην Δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου (1947-1949). Το ντεμπούτο της στη σκηνή έκανε το 1948 στην παράσταση Σιρανό ντε Μπερζεράκ του Εντμόντ Ροστάν, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Ροντήρη. Ακολούθησαν συνεργασίες στο ελεύθερο θέατρο με τον Ντίνο Ηλιόπουλο, τον Μίμη Φωτόπουλο και τον Νίκο Χατζίσκο. Μόνιμο στέλεχος του Εθνικού υπήρξε από το 1956 ως και το 1964, παίζοντας πλάι στην Κατίνα Παξινού, στον Αλέξη Μινωτή κ.ά. Το 1957 τιμήθηκε με το έπαθλο της Μαρίκας Κοτοπούλη.
Το 1965 ίδρυσε τον θίασο «Ελληνική Σκηνή» και αναζητώντας θεατρική στέγη εκμίσθωσε το παλαιό λατομείο του Λυκαβηττού και δημιούργησε το πασίγνωστο Θέατρο σε σχέδια του αρχιτέκτονα Τάκη Ζενέτου. Με τηνεπιβολή της δικτατορίας το 1967 η Χούντα ανακάλεσε την άδεια χρήσης του Θεάτρου του Λυκαβηττού και της αφαίρεσε το διαβατήριό της, ματαιώνοντας έτσι περιοδεία της στο εξωτερικό. Το διάστημα αυτό εργάστηκε ως δακτυλογράφος στην εμπορική εταιρεία του συζύγου της. Το 1972 επανήλθε στο θέατρο. Εμφανίστηκε στο ρόλο της Ηλέκτρας στο Ηρώδειο και λίγο αργότερα ανασυγκρότησε την «Ελληνική Σκηνή», στην οποία συνεργάστηκε με τον Θάνο Κωτσόπουλο. Από το 1973 έως το 1975 πραγματοποίησε εμφανίσεις με το Εθνικό Θέατρο και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.
Μετά την πτώση της δικτατορίας αφοσιώθηκε στην πολιτική. Εξελέγη βουλευτής με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας στην Α' Αθηνών (1974, 1977, 1981, 1985, 1989) και διετέλεσε υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή(1977-1980). Στον καλλιτεχνικό τομέα εισήγαγε τα μαθήματα καλλιτεχνικής παιδείας στη Μέση Εκπαίδευση, πρότεινε την ένταξη των ηθοποιών στο ΙΚΑ και την ίδρυση της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης. Το 1986 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων με τον συνδυασμό του Μιλτιάδη Έβερτ. Το 1990 εγκατέλειψε την πολιτική.
Αξιοσημείωτο είναι και το εκπαιδευτικό της έργο. Δίδαξε στις θεατρικές σχολές του Εθνικού Θεάτρου, του Πέλου Κατσέλη, της Καλλιτεχνικής Εταιρείας Αθηνών και του Ωδείου Αθηνών. Έχει τιμηθεί με τα παράσημα Ευποιίας και τον Ταξιάρχη του Φοίνικος της Ελληνικής Πολιτείας, καθώς και με το μετάλλιο της πόλεως των Αθηνών. Τιμές τής έχουν αποδοθεί και από ξένα κράτη για την καλλιτεχνική της προσφορά (Σταυρός του Ιππότη του Ντάνεμπρο της Δανίας, του Ιππότη της Ιταλικής Λεγεώνας, παράσημο του Κέδρου του Λιβάνου).
Οι περισσότεροι από εμάς την γνωρίζουμε ίσως περισσότερο από τις συμμετοχές της στις κινηματογραφικές ταινίες: Θανασάκης ο Πολιτευόμενος, Ο άνθρωπος του τρένου, Ηλέκτρα, Ο λέων της Σπάρτης, Δολλάρια και όνειρα. Στην τηλεόραση έχει εμφανιστεί στο Θέατρο της Δευτέρας της ΕΤ1, καθώς και στις σειρές Οι φρουροί της Αχαϊας και Ματωμένα Χώματα.
Τέλος, αξίζει να αναφερθεί και η συγγραφή από την Άννα Συνοδινού, του αυτοβιογραφικού βιβλίου «Πρόσωπα και Προσωπεία» (1998) και του βιβλίου θεατρικών αναμνήσεων «Αίνος στους άξιους» (1999).
Τι να πεις για ανθρώπους που δεν γνώρισες, για ανθρώπους που δεν έζησες, για ανθρώπους που μόνο άκουσες γι' αυτούς ή είδες σε μια ταινία…Μονάχα αριθμούς και στεγνά, βιογραφικά στοχεία. Δυστυχώς.
Αντίο Άννα Συνοδινού.
