Όλο σας γράφω για κεμπάπια και κιοφτέδες, καιρός να θίξω και ένα άλλο ζήτημα που απασχολεί τη ζωή μου στην Πόλη. Τη στέγη. Πάλι να μου πεις, δε ξεφεύγω και πολύ από το θέμα, μιας και η ανεύρεση κατοικίας στην Πόλη έχει άρρηκτη σχέση ξανά με το φαγητό. Για να ακριβολογήσω δηλαδή, με την όρεξη και κυρίως με το κόψιμο αυτής, γιατί αφενός αν δεις τα σιχαμερά μπάνια και τις κουζίνες, που κάποιες φορές μπερδεύεσαι ποιό είναι τι, τους ξεχαρβαλωμένους τοίχους, τα σάπια ντουλάπια, τα νοβοπάν που χώρισαν ένα ήδη μικρό υπνοδωμάτιο σε πέντε γιαπωνέζικες ύπνο-κάψουλες, και αφετέρου εξαιτίας των sky is the limit τιμών που ζητάνε, σου κόβεται μαχαίρι.
Ως γνωστόν, η Πόλη βρίθει αντιθέσεων, έτσι και στην ενοικίαση κατοικίας, από περιοχή σε περιοχή οι τιμές διαφοροποιούνται, συχνά απολύτως ανεξήγητα. Βέβαια, αν ήταν να έμενα φτηνά δυο ώρες μακριά απ' το Τάξιμ, π.χ. στο Μπεϊλίκντουζού, δεν επέστρεφα καλύτερα στη Δράμα; Μιλάμε λοιπόν για πολύ περιορισμένες επιλογές στην πράξη, με το Μπέιογλου να αποτελεί μονόδρομο. Αλλά κι εκεί, δεν υπάρχουν πάνω από δύο γειτονιές, με τις αμέσως διπλανές τους, όπου θα μπορώ να ζήσω μια ζωή όπως την θέλω. Είτε γύρω από τον Πύργο του Γαλατά θα ήτανε, είτε στο Τζιχάνγκιρ. Ειδικά, αν θες λιγότερους τουρίστες, κανά δυο σουπερμάρκετ, πολλά μπακάλικα, ήσυχα καφέ/μπαρ και θορυβώδεις καφενέδες μες στα πόδια σου, μόνο το δεύτερο τα συγκεντρώνει όλα.
Δυστυχώς, δεν είμαι ο πρώτος που ανακάλυψα τα ατού του Τζιχάνγκιρ. Και πριν απ' όλους, οι επιτήδειοι μεσίτες, που σιγά μην άφηναν την ευκαιρία να μαδήσουν όλες εμάς τις μαντάμ Σουσού, ξένους τις περισσότερες φορές, που ψοφάμε για τα γραφικά σοκάκια, τη θέα στο Βόσπορο, τα ψηλοτάβανα παλιά Ρωμαίικα σπίτια, την αίσθηση γειτονιάς που ακόμα σου δίνει η περιοχή. Προς υπεράσπιση της μεγαλομανίας μας βέβαια, θέλω να αναφέρω ότι εδώ έχεις επίσης και μια ζωή λίγο πιο λιμπεράλ, όπου ως γυναίκα μπορείς να κυκλοφορείς ανενόχλητη τη νύχτα ακόμα και με μίνι, αφού έχεις πιει τα κοσμοπόλιταν σου με τις φιληνάδες, ως gay να δώσεις ένα κλεφτό φιλί στο/στη σύντροφό σου, ως Ιταλός καθηγητής με απόσπαση στο Λύκειο Galileo Galilei να πιεις έναν σωστό εσπρέσο, στην τελική βρε παιδί μου να έχεις ανέσεις Ευρωπαϊκές, μέσα στο ευρύτερο Οριεντάλ πανδαιμόνιο.
Όλα τα παραπάνω βέβαια, όταν μεταφράζονται σε real estate ή emlakciklik τουρκιστί, κάθε αρχή του μήνα πρέπει να τα χρυσοπληρώνεις τουλάχιστον με 1.300 λίρες (=550€), ακόμα και για μια τρύπα ενός υπνοδωματίου, πιθανότατα ημιυπόγειας, ντουζιέρα γιοκ, μόνο ένα τηλέφωνο να ξεφυτρώνει από τον τοίχο, να κάνεις τα κακά σου και να λούζεσαι ταυτοχρόνως. Άμα συγκρίνεις δε, αντίστοιχης παλαιότητας, κατασκευής, λειτουργικότητας, τοποθεσίας σπίτια στο Τζιχάνγκιρ με αντίστοιχα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, τόσο στην πριν όσο και μετά κρίσης Ελλάδα, υπάρχει καλύτερη σχέση ποιότητας-τιμής.
Χρόνια ακούγεται και όλοι εν μέρη το κατανοούμε, ότι η ζήτηση που έχει η γειτονιά πηγάζει κυρίως από τους ξένους που επιλέγουν Τζιχάνγκιρ δαγκωτό, μόνο όμως κατά τους τελευταίους μήνες, που όπως καταλάβατε, ξαναψάχνω μια σπηλιά να μείνω, έχει γίνει κοινός τόπος που διακηρύσσεται πλέον ξεδιάντροπα. Οι εμλακτσήδες, αφελώς και ανερυθρίαστα σου λένε, Αλί Μπέη (εγώ είμαι αυτός), ο ιδιοκτήτης άκουσε ότι ο μπακάλης της γωνίας έχωσε δυο μπουνταλάδες Αμερικανούς στο μπουντρούμι που είχε προικιό απ' τη χανούμισσα του για δυο χιλιάρικα, και γλυκάθηκε ο αχρείος. Όσο δε για τους ίδιους τους μεσίτες, όταν τους λέω πως είμαι Έλληνας, με ρωτάνε κατευθείαν αν δουλεύω στο Προξενείο, με προσμονή στα μάτια, μπας και τσακώσανε το μεγάλο ψάρι που θα ανεβάσει το κασέ του κωλοχανείου τους. Ατύχησες μεγάλε λέω, αλλά από μέσα μου σπαράζω: Ααααααα ρε Πρόξενε, τι κακό μας έκανες!
ΥΓ: Κοιτάξτε αγγελία σε κόλλα Α4, φασκιωμένη με σελοτέηπ στο κέντρο του Τζιχάνγκιρ. Απλώς μεταφράζω, δε σχολιάζω γιατί δε θέλω να βωμολοχήσω: Ενοικιάζεται, σε ΞΕΝΟΥΣ ψηλοτάβανο διαμέρισμα 160τ.μ., 4 υπνοδωμάτια, σαλόνι, αυτόνομη θέρμανση, φωτεινό, λευκές συσκευές. Τιμή: 3.500 λίρες (=1.500€)
