To 2020 ήταν μια ανεπανάληπτη γροθιά στο στομάχι. Μια γροθιά που ο πόνος που προκάλεσε κρατάει ακόμα και θα μου αφήσει τραύματα για πάντα, όσο ζω.
Για όσο ήμαστε εδώ, αυτό που θα πρέπει να μας ενδιαφέρει, είναι να μετριάσουμε τον πόνο σε όσους βλέπουμε γύρω μας να υποφέρουν και να παλεύουν αβοήθητοι. Αν θέλουμε να λεγόμαστε και να ήμαστε ένα ανώτερο ον, αυτό είναι το καθήκον μας, η αλληλεγγύη και η συμπόνια. Ιδού είκοσι δίσκοι για το ημερολόγιο της χρονιάς που φεύγει. Ημερολόγιο του οποίου οι σελίδες περιέχουν ιστορίες του θα ακούγονται για καιρό.
Τα παρακάτω λόγια δεν έχουν καμία σημασία, σημασία έχει μόνο ότι βρισκόμαστε εδώ, ότι ζούμε. Είτε μόνοι μας είτε με φίλους ή συγγενείς γύρω μας, υπήρξαμε. Τα μάτια μας είδαν τις ομορφιές αυτής της γης. Η μουσική, ήταν και θα είναι αυτό που δίνει άρωμα, γεύση και ντύνει την ύπαρξη μας.
Ευτυχισμένο 2021.
20. Vibration Black Finger – Can You See What I'm Trying To Say
Ο jazz μουσικός Lascelles Gordon, ιθύνων νους πίσω από τους Vibration Black Finger, παρουσίασε φέτος ένα 42λεπτης διάρκειας άλμπουμ, διαφημίζοντας το πόσο πολυπράγμων μπορεί να υπάρξει και μάλιστα επιτυχώς, σε όλα του τα ανοίγματα. Spiritual Jazz, trip hop, 70s επιρροές αλλά και συνεργασία με πολλά σπουδαία ονόματα της κατηγορίας αυτής, περιλαμβάνει το νέο του LP 'Can You See What I'm Trying To Say'.
Σαφής ο προοδευτισμός και η προσπάθεια του να ενσωματώσει σύγχρονες μουσικές τεχνοτροπίες είτε με πειραματική μουσική που μοιάζει με τζαμάρισμα, είτε με την ηλεκτρονική. Οι βάσεις του δεν παύουν να στηρίζονται στις ρίζες της jazz κι αυτό φαίνεται σε όλα τα κομμάτια του άλμπουμ που κατά το πλείστον του είναι instrumental. Με παραγωγό τον Paul Waller (B.B. King, Eric Clapton, Massive Attack, Björk), ο Gordon προσπαθεί με έναν πολύ ενδιαφέροντα τρόπο να περάσει μια ποικιλία ιδεών. Το άλμπουμ θα κλείσει με το εκπληκτικής ομορφιάς 'Only in a Dream' και τη φωνή της Maggie Nichols, για να μας υπενθυμίσει την πολυσυλλεκτικότητα του δημιουργού του. Όλος ο δίσκος εδώ ή εδώ.
19. Doves – The Universal Want
Έντεκα χρόνια είναι πολλά ; Ναι, είναι πολλά όταν μιλάμε για ένα μικρομεσαίο συγκρότημα μεν, που άφησε δε πολλές ανοιχτές πληγές στην μέχρι το 2009 πορεία του. Τα lads από το Manchester, επέστρεψαν ανακάμπτοντας από μια μουσική χειμέρια νάρκη που έτεινε να γίνει μόνιμη σε ότι αφορά το project αυτό, αφού τα αδέλφια Jez και Andy, είχαν επανέλθει με side project ως Black Rivers το 2014 με τον ομώνυμο δίσκο.
Ανέλπιστα δυνατή κυκλοφορία λοιπόν, για ένα συγκρότημα που περισσότερο μοιάζει να θέλει να επιβεβαιώσει τις δυνάμεις του παρά να δημιουργήσει κάτι εντελώς καινούργιο και να εντυπωσιάσει. Οι Doves αποχώρησαν όταν ακόμη το spotify δεν υπήρχε ούτε καν ως ιδέα και επέστρεψαν σήμερα, σε έναν αισθητά διαφορετικό κόσμο. Η έννοια του mainstream πλέον έχει αλλάξει και μπάντες με σχεδόν ανύπαρκτη παρουσία, μπορούν για γίνουν διάσημες μέσα σε μερικά εικοσιτετράωρα. Γιατί λοιπόν η Βρετανική alternative rock να μην έχει ανάγκη και την πιασάρικη μελαγχολία των Doves ; Όλος ο δίσκος εδώ.
18. Candy Opera – The Patron Saint Of Heartache
Το 2018, μια δισκογραφική από τη Γερμανία, η Firestation Records φέρνει στη δημοσιότητα τραγούδια μιας μπάντας από το Liverpool που λογικά θα έπρεπε να είχε κάνει πάταγο τη δεκαετία του 80΄. Candy Opera, μια υποτιμημένη μπάντα που τώρα επιστρέφει με περίσσεια δύναμη. Απολύτως εκπληκτικό, το νέο τους άλμπουμ φτάνει τους βρετανούς ψηλότερα από ποτέ.
Το αποτέλεσμα των ετών εμπειρίας αλλά και των κρυμμένων εμπνεύσεων είναι ένα εξαιρετικός 80s pop δίσκος που αληθινά σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί άραγε όλη αυτή η ομορφιά να έχει μείνει στα υπόγεια ; Το 'The Patron Saint of Heartache' ατύχησε χρονικά, καθώς το 2020 ήταν η πιο ακατάλληλη χρονιά για την κυκλοφορία του. Οι Candy Opera φέτος, είχαν τις λιγότερες δυνατότητες live προώθησης της δουλειάς τους. Παρόλα αυτά, αυτό και πόσα ακόμη άλμπουμ, θα μας θυμίζουν το δωδεκάμηνο που σάρωσε τη δημιουργικότητα και τη λάμψη πολλών καλλιτεχνών ανά τον πλανήτη. Όλη η κυκλοφορία εδώ ή εδώ.
17. Buttertones – Jazz Hound
Πέμπτη αλλά επεισοδιακή δουλειά για τους Αμερικανούς το 'Jazz Hound', σηματοδότησε την διάλυση τους, μα πρώτα από όλα το διεθνή διασυρμό τους σε social media και όχι μόνο. Σύμφωνα με καταγγελίες νεαρών γυναικών, υπήρξε σεξουαλική παρενόχληση από στελέχη της δισκογραφικής τους Burger Records αλλά και μέλη συγκροτημάτων όπως και του μπασίστα των Buttertones Sean Redman. Τα θλιβερά γεγονότα συνέβησαν σε στούντιο ηχογραφήσεων, σε αποθήκες της δισκογραφικής αλλά και σε tour buses.
Η είδηση, για να πω την αλήθεια μας λύπησε περισσότερο επειδή το σφάλμα ενός από τα μέλη της μπάντας, κόστισε την διάλυση μιας ελπιδοφόρας ομάδας καλλιτεχνών που στα δύο τελευταία της άλμπουμ, είχε σοβαρέψει μουσικά και όδευε όπως φαινόταν σε πολύ ανώτερα πράγματα. Σκοτεινή punk rock, surf rock, garage, ή ακόμη και jazz με υπέροχα σαξόφωνα μπορεί να ακούσει κάποιος στην τελευταία δουλειά των Buttertones. Μακάρι η εμπειρία που είχαν αποκτήσει και τα συναισθήματα που είχαν να μας δώσουν, να μη χαραμιζόταν για μερικές στιγμές σεξουαλικής βουλιμίας. Όλο το LP εδώ.
16. Other Lives – For Their Love
Αμερικάνικο indie rock από αυτά που φέτος ήταν αληθινά αξιοσημείωτα. Χωρίς η folk μουσική κατηγορία να χαρακτηρίζει αποκλειστικά την τέταρτη της κυκλοφορία, η μπάντα από την Οκλαχόμα, εκφράζεται μέσα από αδιαμφισβήτητα αξέχαστες και ουσιώσεις μελωδίες. Είτε αγαπάμε τα blues, είτε την rock των 70s, είτε ακόμη και τα κινηματογραφικά αριστουργήματα του Morricone, αυτός ο δίσκος θα μας καλύψει πλήρως.
Η κυκλοφορία είχε τη στήριξη των Bon Iver και των Radiohead αλλά η παραγωγή που έγινε από τους ίδιους, 'παρέδωσε' μαθήματα ταλέντου και δημιουργικότητας. Highlight του δίσκου, τι άλλο; η φωνή του Jesse Tabish που καθηλώνει πραγματικά. Όλος ο δίσκος εδώ ή εδώ.
15. Laurent Bardainne & Tigre D'eau Douce – Love Is Everywhere
Ο Γάλλος Laurent Bardainne, συμμετέχει ως πολυπράγμων σαξοφωνίστας σε δύο πολύ σημαντικά για την μουσική κατηγορία του το καθένα projects, τους Limousine και τους σπουδαίους Poni Hoax. Μέσα στο 2019, ήρθε σε κυκλοφορία ο προάγγελος του φετινού εξαιρετικού LP, το 'Marvin' EP από όπου ο ίδιος άντλησε δύναμη και πολύ καλές κριτικές για τη συνέχεια. Στα 44 του ο Bardainne, φέρνει στο φως το πρώτο του άλμπουμ ως ηγέτης μιας μπάντας με το όνομα Tigre d'Eau Douce στο γαλλικό Label της Heavenly Sweetness. Το 'Love is Everywhere' θα μας βυθίσει σε μια εθιστική soulful μελωδική τζαζ με μια ζεστή γκρούβα να μένει εκεί καθ' όλη τη διάρκεια του.
Κομμάτια όπως το ομώνυμο 'Love Is Everywhere' με τον φρενήρη ρυθμό, επιδεικνύουν τις χάρες του σαξοφωνίστα, και αποτελούν μια αληθινή γιορτή για τη ζωή και την αγάπη. Ενθουσιασμός, αίσθημα πληρότητας, βιασύνη για να προσεγγίσει τη χαρά και τελικά μια ηχογράφηση που φαίνεται ολοκάθαρα πόσο πολύ την απόλαυσε ο ίδιος πριν την επικοινωνήσει με τον έξω κόσμο. Κρυμμένοι θησαυροί όπως το 'Αpaches' με την αξέχαστη μελωδία και το 'Star 5' με τη φωνή του βρετανού Anthony Joseph, ανεβάζουν τον δίσκο σε επίπεδα υψηλά. Άλλοτε με τροπική ατμόσφαιρα, άλλοτε με ala Coltraine σαξόφωνα κι άλλοτε με funky ρυθμούς κρουστών και πλήκτρων, το 'Love Is Everywhere' είναι συνολικά ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και δυνατά jazz άλμπουμ που άκουσα φέτος. Όλος ο δίσκος εδώ ή εδώ.
14. Jenny O. – New Truth
Υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη εξοικείωση μας με την indie pop που γράφει η Αμερικανίδα Jenny O. (Jennifer Ognibene). Είτε αυτό συμβαίνει επειδή τα φωνητικά της μοιάζουν με Mazzy Star, είτε με τις αρμονίες των Beatles, το 'New Truth' είναι το ηχητικό ισοδύναμο του άνετου φούτερ που φοράμε κάθε χρόνο καθώς ο καιρός αρχίζει να ψυχραίνει. Το τρίτο της άλμπουμ ακούγεται άκρως φθινοπωρινό και ήρθε στα τέλη αυγούστου, ποτισμένο με τη θλίψη όλης της φετινής χρονιάς.
Η Jennifer τραγουδάει πεντακάθαρα, σε αντίθεση με άλλες καλλιτέχνιδες του είδους της, που κατά κάποιο τρόπο προσπαθούν να θολώσουν το τοπίο, πλασάροντας το ως άποψη αισθητικής. Η καθαρότητα της βγαίνει αβίαστα και σίγουρα τίποτα στο 'New Truth' δεν εισέρχεται σε μια ανεξερεύνητη περιοχή, είτε στιχουργικά είτε μουσικά. Για όλα έχει υπάρξει πρωτοπόρος αριθμός καλλιτεχνών αλλά είναι η αμεσότητα και η οικειότητα που καθιστουν το άλμπουμ τόσο ζεστό και φιλόξενο στην ακρόαση. Απαραίτητη η παρέα του 'New Truth' στην αρχή του φθινοπώρου, με κομμάτια όπως το 'Not My Guy', 'Even If I Tried' και 'Psychedelic Love' που περιείχαν τόση ζωντάνια και δύναμη, όση χρειαζόμασταν για να ξεχάσουμε το καλοκαίρι και να εφοδιαστούμε με υπομονή για τον χειμώνα. Όλη η κυκλοφορία εδώ ή εδώ.
13. Λευκή Συμφωνία – Σαν Τον Ήλιο
Από τo Αθηναϊκό συγκρότημα που το 1996 κυκλοφόρησε τον τελευταίο του δίσκο 'Χρώματα', παρέμεινε μόνο ο τραγουδιστής και στιχουργός Θοδωρής Δημητρίου και ο μπασίστας και επίσης συνθέτης Διογένης Χατζηστεφανίδης. Αυτό δεν εμπόδισε σε καμία περίπτωση τη Λευκή Συμφωνία να γράψει έναν από τους πιο αξιοσημείωτους δίσκους της χρονιάς και μάλιστα 24 χρόνια μετά την παντελή εξαφάνιση τους δισκογραφικά.
Σπουδαίο επίτευγμα, αν κανείς εξετάσει και μόνο τον χρόνο ζωής αυτής της μπάντας που φέτος συμπληρώνει 35 χρόνια ύπαρξης. Το σημαντικό με το νέο τους δίσκο, τον πέμπτο συνολικά 'Σαν Τον Ήλιο', είναι πως φέρνουν στο φως δέκα ολοκαίνουργια κομμάτια. Μέσα από τη θλίψη των στίχων και τη μελαγχολική αίσθηση όλων των κομματιών του, το άλμπουμ στηρίζεται μεν σε μουσικές νοοτροπίες του παρελθόντος (δεκαετίες 80-90) αλλά με κομματάρες όπως τα 'Μέχρι τον θάνατο' και 'Σαν τον Ήλιο', εισέρχεται και σε progressive rock και power pop μονοπάτια. Τελετουργικό και άκρως αφηγηματικό, με στίχους που κουβαλούν μέσα τους πραγματικά νοήματα και όχι αφηρημένες έννοιες, το 'Σαν τον Ήλιο' πανάξια τράβηξε την προσοχή μας και έβαλε ξανά στο Ελληνικό μουσικό παιχνίδι την punk rock και το dark wave. Όλος ο δίσκος εδώ ή εδώ.
12. A Certain Ratio – ACR Loco
Πολλές οι επιστροφές και ευτυχώς λίγες έως καθόλου οι καταστροφές φέτος, για συγκροτήματα που η αλήθεια είναι δεν περιμέναμε να επανεμφανιστούν, πόσο μάλλον να δώσουν και αξιέπαινες δουλειές. Μια εξ΄αυτών, αυτή των Βρετανών από το Manchester A Certain Ratio, που με απλά λόγια θα την χαρακτήριζα ως έναν από τους απολαυστικότερους δίσκους του 2020. Απολαυστικό προσωπικά χαρακτηρίζω οτιδήποτε κρατήσει το ενδιαφέρον μου μέχρι το τέλος. Στο 'ACR Loco' συμβαίνει ακριβώς αυτό: Με τόσα διαφορετικά μουσικά είδη, από funk soul και disco, μέχρι alternative rock, σύγχρονη pop, ηλεκτρονική και ska punk, αυτό το άλμπουμ δεν θα αφήσει κανένα αυτί παραπονεμένο.
Συναρπαστικό από την αρχή του μέχρι το τέλος, το νέο άλμπουμ των Βρετανών 43 χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση, είναι όπως οι ίδιοι είπαν, το αμάλγαμα όσων έχουν κάνει μέχρι σήμερα. Οι ACR ήταν πάντα ένα συγκρότημα απόλυτα γεμάτο με ρυθμικές ιδέες και υφές και αλήθεια, δεν έχουν χάσει ούτε ένα στοιχείο τους ! Μια διόλου τεμπέλικη επιστροφή για τους τύπους. Αντιθέτως, είναι η αναγόμωση μιας μπάντας που δείχνει και είναι ευτυχισμένη στη μέση ηλικία της. Το 'ACR Loco' είναι πανίσχυρο και παίρνει πανάξια θέση στην εικοσάδα. Όλο το άλμπουμ εδώ ή εδώ.
11. Glass Museum – Reykjavik
Το 'Reykjavik' είναι ο δεύτερος δίσκος των Βέλγων Glass Museum, δηλαδή των Antoine Flipo και Martin Grégoire. Η πρώτη λέξη που έρχεται στο μυαλό μου ξανα ακούγοντας τη δουλειά τους, είναι 'ήλιος'. Μια αληθινά λαμπερή κυκλοφορία με μελωδίες φωτεινές που παρότι μοιάζει να εκπέμπει σκεπτικισμό και συστολή, είναι το ακριβώς αντίθετο: γλυκιά αισιοδοξία και ελπίδα σε δόσεις των τεσσάρων λεπτών τουλάχιστον ανά κομμάτι. O απόλυτος συγχρονισμός μεταξύ της κλασικής τζαζ, της ορχηστρικής και της ηλεκτρονικής μουσικής.
Ηχητικά τους κατατάσσω ανάμεσα σε Go Go Penguin και Badbadnotgood με ολίγη ηλεκτρονική σως από Four Tet. Με ένα ολόδικό τους μουσικό σύμπαν, οι Glass Museum δείχνουν να χαράσουν το δικό τους μουσικό μονοπάτι, σαν ένα νέο παρακλάδι, μια νέα υφή της electronic / contemporary jazz. Mια αυθεντική μουσική ταυτότητα που υποδεικνύεται από κομμάτια όπως τα 'Reykjavik' και 'Nimbus Part I', με την ξεχωριστή και πρωτότυπη σύνθεση τους. Σύγκρουση δύο κόσμων λοιπόν και ανοικτός διάλογος ανάμεσα στο προοδευτικό και το κλασικό. Μια μουσική πλεξούδα με τη συμμετοχή του πιάνου της Jazz και των synthesizer της ηλεκτρονικής μουσικής. Το αποτέλεσμα ένα, ενιαίο και χαρισματικό: η δημιουργία και εδραίωση ενός νέου μουσικού είδους, της Jazztronica. Όλο το LP εδώ ή εδώ.
10. Sam Himself – Slow Drugs (EP)
Τα ραδιοφωνικά κομμάτια ήταν και θα είναι μια από τις αδυναμίες μου. Η επικοινωνία της μουσικής με άλλους ανθρώπους είναι ότι πιο σημαντικό έχουμε κι όταν ανακαλύπτω τραγούδια που μου το επιτρέπουν αυτό, εκστασιάζομαι. Αυτό συνέβη και με το 'Like a Friend' του Ελβετού Samuel Koechlin (ζει μόνιμα στη Νέα Υόρκη), το οποίο περιλαμβάνεται στο νέο EP του 'Slow Drugs'. Κατ' εξαίρεση, το EP θα μπει στη λίστα με τα άλμπουμ που ξεχώρισα από την χρονιά αυτή.
Το 'Slow Drugs' με πέντε τραγούδια, αντιπροσωπεύει ενός είδους στυλιστική απομάκρυνση από τις προηγούμενες ηχογραφήσεις του που τις έκανε ως μπάντα. Πλέον ως σόλο καλλιτέχνης, είχε τη στουντιακή βοήθεια των Josh Werner (μπασίστας – Iggy Pop, Bill Laswell) και του Parker Kindred (ντράμερ – Jeff Buckley, ANOHNI) υπό την παραγωγή του Daniel Schlett ( DIIV, The War on Drugs, Amen Dunes). Αναπόφευκτη και η ομοιότητα με τη φωνή του Matt Berninger και γενικότερα με την τεχνοτροπία των National, το 'Slow Drugs' που ανοίγει το EP, είναι πράγματι ιδανικό για τέτοιες συγκρίσεις. Ακόμα κι έτσι, είναι σημαντικό και μεγάλο πράγμα να σε φέρνουν δίπλα σε τέτοιους καλλιτέχνες. Πρέπει οι μουσικές σου να έχουν κάποιο ειδικό βάρος. Αυτό πιστεύω για τον Sam, οι μουσικές του είναι ξεκάθαρα ενός υψηλού επιπέδου, οικείες, με μελωδική ουσία και ενορχηστρώσεις αξιομνημόνευτες. Όλο το EP εδώ ή εδώ.
9. Working Men's Club – Working Men's Club
Οι Working Men's Club είναι μια Βρετανική μπάντα από το West Yorkshire. Αν και δημιουργήθηκαν και ξεκίνησαν ως indie rock συγκρότημα το 2018, από τον κιθαρίστα Sydney Minsky-Sargeant, σχεδόν αμέσως άλλαξαν τον ήχο τους και εξελίχθηκαν σε ένα ηλεκτρονικό punk rock σύνολο. Αν λοιπόν ψάχνατε τον φασαριώζικο δίσκο της χρονιάς, φτάσατε. Η εξαιρετική πρώτη τους δουλειά φέρνει ένα παράξενο φαινομενικά μπλέξιμο ήχων και στυλ και όλα αυτά μαζί, έρχονται σε επαφή με τον δικό τους χαρούμενο εκλεκτισμό. Αν εξελίσσαμε την post-punk εποχή των Simple Minds, των Human League και των Pulp, θα είχαμε πολλά από τα συνθετικά στοιχεία των Working Men's Club.
Αν σε όλα αυτά προσθέστε λίγο Detroit techno σαν αυτό που διαπερνά κομμάτια όπως το 'Valleys' ή το καταπληκτικό 'John Cooper Clarke' (ωδή στον μεγάλο punk καλλιτέχνη), το ηχητικό παζλ συμπληρώνεται. Επιρροές από OMD, γρήγορο punk disco και τραγούδισμα σαν αυτό του Mark E Smith (The Fall) στο 'White Rooms and People', βρώμικες κιθάρες στο 'Cook a Coffee' για να φτάσουμε στο 'Teeth' που ήρθε πρώτο ως single και είναι πραγματικά ένα φανταστικό κομμάτι. Κι αν νομίζατε ότι κάπου εδώ τελειώσαμε, ένας μαραθώνιος 12 λεπτών στο κλείσιμο του άλμπουμ, σας περιμένει και θα σας αφήσει μια τεράστια ικανοποίηση. Το 'Angel' θα μπορούσε να είχε γραφτεί από τους Neu! και είναι το τραγούδι 'κερασάκι στην τούρτα'. Κάπου στο 7ο λεπτό του, θα γυρίσει, θα θυμίσει Hawkwind και θα δώσει το τελευταίο και πιο δυνατό kick ! Το ντεμπούτο των Working Men's Club αποδεικνύει ότι είναι μια μπάντα που δεν θέλει πραγματικά να σταματήσει το πάρτι, μπείτε μέσα και πάρτε ποτό… Όλος ο δίσκος εδώ.
8. The Bonnie Nettles – The Bonnie Nettles
Αν πάρει κανείς αυτό τον δίσκο, τον αγοράσει δηλαδή και δεν αρκεστεί σε ένα ψυχρό play στο spotify, θα διαπιστώσει ότι η ζωή είναι μικρή για να μην ακούμε την αγαπημένη μας μουσική από βινύλια. Όχι πως δεν το ξέραμε, αλλά ως μια ακόμα επιβεβαίωση, ο πρώτος δίσκος των Bonnie Nettles δείχνει ξανά τον δρόμο στους παραστρατήσαντες στο mp3. Η μπάντα λοιπόν από την Αθήνα, κάνει τα πρώτα της βήματα με κάποια live το 2016, χωρίς ακόμη κάποιο επίσημα κυκλοφορημένο single. Έπειτα από δύο χρόνια ηχογραφήσεων και αναζήτησης δισκογραφικής στέγης, κυκλοφορούν ψηφιακά τα δύο πρώτα τους κομμάτια. Το 'Rave on Love Me' έδινε σαφή γεύση για τις ηχογραφήσεις που είχαν ήδη ξεκινήσει για το πολυαναμενόμενο Long Play τους.
Τον Απρίλιο του 2020, η πρώτη τους δουλειά είναι γεγονός. Όσοι είχαν την τύχη να τους ακούσουν ζωντανά, θα ξαναζήσουν μέσα από τα 37 λεπτά της διάρκειας του LP, μια live εμφάνιση τους. Garage γκάζια, παλιακαρίσιες κιθάρες και παραμορφωμένα πετάλια με κορόνα την νεο-ψυχεδέλεια και τα 90s, αυτό είναι το ντεμπούτο της παρέας από τους Αγ. Αναργύρους. Μια ξεσηκωτική ρυθμική φασαρία σε ένα ατελείωτο τούνελ γεμάτο λουλούδια κι άπειρα χρώματα που δε θες να βγεις από μέσα της.
Οι Bonnie Nettles είναι αλήτες και το ξέρουν. Αλήτες που γουστάρουν να κάνουν αυτό που τους γεμίζει τα πνευμόνια με καθαρό αέρα που ζαλίζει. Θα μου άρεσε πολύ να ακούσω για αυτούς το σχόλιο ενός εικοσιδιάρη νεαρού κι όχι των μουσικοκριτικών των ελληνικών web magazines. Όχι επειδή βαρέθηκα να ακούω συγκρίσεις με τους Oasis και τους Brian Jonestown Massacre, αυτές αναπόφευκτα θα υπάρχουν. Θέλω την άποψη ενός νεαρού επειδή αυτές οι μουσικές γαμώτο ανήκουν σε αυτή τη γενιά ! Εύγε και well done παίδες, περιμένουμε με ανυπομονησία το επόμενο. Όλο το άλμπουμ εδώ ή εδώ.
7. Little Barrie & Malcom Catto – Quatermass Seven
Το Quatermass Seven, είναι η μετουσίωση της συνάντησης του κιθαρίστα από το Nottingham Barrie Cadogan με τον μπασίστα Lewis Wharton και τον ντράμερ Malcolm Catto. Η πρώτη τους επαφή έγινε το 2017 στο 'Death Express' και σήμερα έρχονται πάλι κοντά για την αβίαστη ηχογράφηση επτά τραγουδιών με ιθύνον νου τον frontman των Heliocentrics, Malcolm Catto.
Είναι ολοκάθαρη η ala Heliocentrics επίδραση του Catto σε ολόκληρο το άλμπουμ που όπως φαίνεται η αφαιρετική συνύπαρξη της κιθάρας, του μπάσου και της ντραμς φέρνει μια 'συνουσία μαγική' και κουβαλά το παρελθόν στο σύγχρονο σήμερα. Επτά σκοτεινά στην ουσία τραγούδια, γεμάτα με γυμνή ψυχεδελική rock από το 1968, λουσμένα με τα vintage τύμπανα του Malcolm και γυαλισμένα με τις κιθαριές του Barrie. Ιδανικό σκηνικό για ακρόαση: ένα ποτήρι ουίσκι με ελάχιστο πάγο, αναπαυτική πολυθρόνα και χαμηλός φωτισμός στα όρια του σκοταδιού, μαγεία ! Όλο το άλμπουμ εδώ ή εδώ.
6. Drab City – Good Songs For Bad People
Το 'Good Songs For Bad People' είναι το soundtrack μιας περιπέτειας μέσα στη νύχτα, γεμάτο με συναρπαστικούς και ύπουλους χαρακτήρες και τόσους πολλούς διαφορετικούς ήχους, διαθέσεις και συχνότητες. Είναι μια εμπειρία ζάλης και αυτό είναι το πιο δυνατό κομπλιμέντο που αξίζει να κάνω για αυτή την υπέροχη κυκλοφορία. Και επειδή εκεί στη Bella Union δεν κυκλοφορούν μουσικές που θα απογοητεύσουν, το αποτέλεσμα στα αυτιά μας ήταν αυτό ακριβώς που έπρεπε να είναι: κάτι μονίμως συνέβαινε σε αυτά τα 32 λεπτά, ακόμα και στα πιο minimal μέρη του δίσκου.
Ό,τι πιο μοντέρνο μουσικά συνάντησα φέτος, ήταν το άλμπουμ των Αμερικανών από το Los Angeles. Αν και γρίφος η κατάταξη του σε κάποια κατηγορία, συνδύασε με τρόπο μαγικό όλα του -ακόμα και για όσα είχα αμφιβολίες ότι ταιριάζουν- τα συστατικά. Ηλεκτρονική, rock, funk / soul, ψυχεδέλεια και dream pop κυριαρχούν το καθένα με τη δική του σειρά, για να δώσουν τον ήχο που θα άκουγε κανείς αν συνδύαζε κάτι μεταξύ Madlib και gangsta-funk hip hop με dream pop μουσικές του σήμερα. Lo-fi beat και χαλαρωτικά φωνητικά από την Asia Nevolja ειδικά στο συγκλονιστικό 'Devil Doll' και από τον Christopher Greenspan στο 'Live Free And Die When It's Cool'. Τόσος λίγος χρόνος για να συμβούν τόσα εκπληκτικά πράγματα, πληθώρα συναισθημάτων, σπάνιο και εκτιμητέο. Όλος ο δίσκος εδώ ή εδώ.
5. Sven Wunder – Wabi Sabi
Western concert flute, guzheng, Moog synth, Wurlitzer ηλεκτρικό πιάνο και ηλεκτρικό μπάσο, ήταν μουσικά όργανα που αρκούσαν για να τραβήξουν την προσοχή σε κάποιον που είχε την περιέργεια να μάθει για τον αινιγματικό Σουηδό Sven Wunder. Βέβαια, όσοι τυχεροί είχαμε ακούσει για την αφεντιά του το 2019, ξέραμε τι περίπου πρέπει να περιμένουμε. Παραδοσιακά τραγούδια της Ιαπωνίας και ανατολίτικος μουσικός πολιτισμός, φερμένος στη φετινή του δουλειά σε συνδυασμό με υπνωτιστική jazz και γλυκιά funk παλιάς κοπής.
Αν και το Wabi Sabi αναφέρεται στην τέχνη της ατέλειας, θα δυσκολευόταν κανείς να βρει κάποιο ελάττωμα στο 'Yūgen', που ανοίγει το δίσκο με τέσσερα λεπτά μουσικής που στροβιλίζεται σαν μεθυστική, κινηματογραφική λάμψη. Κάθε κομμάτι του, ακούγεται σαν το απόλυτο στολίδι βγαλμένο από μια κάθε άλλο παρά μη ενδιαφέρουσα library ηχογράφηση από soundtrack της δεκαετίας του 70'. Το άλμπουμ, παρότι ηχητικά άκρως εξωτικό, χωρίς ίχνος αίσθησης συστολής για τον τόπο και χρόνο της παρουσίας του, είναι τόσο αυθεντικο ! Δεν υπάρχει τίποτε παράταιρο, είναι όλα ενσωματωμένα και συνεκτικά σε ένα υπέροχα διατεταγμένο σύνολο. Σπουδαία δουλειά με κομμάτια όπως το χαρούμενο 'Onsen', να ουρλιάζουν ακόμη και για ραδιοφωνικό αέρα ! Όλη η κυκλοφορία εδώ ή εδώ.
4. James Dean Bradfield – Even In Exile
Άλλη μια απόδειξη του γιατί οι Manic Street Preachers υπήρξαν σπουδαία μπάντα, είναι αυτό που έκανε ο τραγουδιστής τους James Dean Bradfield στη νέα του solo δουλειά. Στους στίχους του πρώτου τραγουδιού 'Recuerda', αναφέρεται στο τελευταίο Ουαλόφωνο χωριό Cofiwch, που το 1965 είχε καταστραφεί ολοσχερώς από πλημμύρα. Οι στίχοι ανήκουν στον Ουαλό ποιητή Patrick Jones και μιλούσαν για τον ακτιβιστή και μουσικό Víctor Jara που δολοφονήθηκε από τον δικτάτορα Pinochet. Πολλές οι πληροφορίες, σωστά. Πολλαπλά όμως και τα οφέλη που αποκομίζει κανείς από τις εμπνεύσεις και τους συνδυασμούς ενός αληθινού καλλιτέχνη όπως ο James Dean Bradfield. Ένας δίσκος εξολοκλήρου αφιερωμένος στον Jara για να μας δείξει πως η μουσική μπορεί να κρατήσει για πάντα ζωντανούς ανθρώπους και γεγονότα.
Πάθος για διδαχή από την ιστορία και ανάγκη όλα αυτά να τα μοιραστούν με το κοινό τους, αυτό επιδίωκαν πάντα οι Manic Street Preachers. Στο καθαρά μουσικό κομμάτι, ο δίσκος διαθέτει κοιλάδες, ποτάμια, πλαγιές, λόφους αλλά και βουνά. Ένα πραγματικά ανήσυχο και διαρκώς μεταβαλλόμενο μουσικό τοπίο, γεμάτο με εκπλήξεις από πινελιές progressive rock και ψυχεδέλειας. Φωνητικά, κιθάρες και μελωδικότητες είναι όλα παραδειγματικά, ακόμη κι όταν ο Bradfield επιχειρεί να προσεγγίσει τον spaghetti western ήχο στο 'La Partida' για παράδειγμα. Ένας πραγματικός θρύλος της βρετανικής μουσικής κουλτούρας, μπροστά μας ζωντανός, παραδίδει πολύτιμα μαθήματα συνέπειας. Απολαύστε τον. Όλος ο δίσκος εδώ.
3. Profit Prison – Dreams Of A Dark Building
Στα αγαπημένα αυτής της χρονιάς, αυτή τη φορά ένα mini Album, του Αμερικανού από το Seattle, Parker Lautensleger ή αλλιώς Profit Prison. Το 'Dreams of a Dark Building' EP που είναι το δεύτερο mini Album του, φαινόταν πολλά υποσχόμενο από το πρώτο του single. Tο ονειρικό synth pop διαμαντάκι '120 Days', από μόνο του έμοιαζε σχεδόν με αθάνατο κλασικό new wave κομμάτι των αρχών του 1980, που έπαιζε σε πάρτι αναβίωσης της dark wave και italo disco εποχής. Η προσδοκία για την ολοκληρωμένη κυκλοφορία αυξήθηκε ακόμη περισσότερο με την πρεμιέρα του σκοτεινού και καθηλωτικού 'A Premonition'. Μια κομματάρα με μεταλλικά φωνητικά κι έναν ασταμάτητο χορευτικό ρυθμό που σε παίρνει και σε σηκώνει κυριολεκτικά.
Και πράγματι, ενστικτωδώς ήξερα ότι δε θα πέσω έξω. Αυτές οι δύο υπεροχότητες, δεν θα έμεναν μόνες τους. Ολόκληρο το EP είναι μια μαγευτική συλλογή από ιδιόμορφα τραγούδια που έχουν να κάνουν με την αποξένωση, τη θλίψη και εισχωρούν αριστοτεχνικά στα βάθη της αδύναμης ανθρώπινης ψυχής. Μελαγχολικά εθιστικό και με synthesizers που δύσκολα θα ακούσετε αλλού όμοια τους φέτος, το 'Dreams Of A Dark Building' κάνει περήφανο τον Giorgio Moroder και περιέχει τους καλύτερους synth ήχους, μην ψάχνετε άδικα αλλού. Τα 27 λεπτά ηλεκτρονικής πανδαισίας, ολοκληρώνονται με το 'In This Hour Of Loss' που παρότι οι στίχοι του γράφτηκαν πολύ πριν από τα γεγονότα που άλλαξαν τη ζωή μας τους τελευταίους μήνες, αποδείχθηκαν ιδιαίτερα κατάλληλοι για να αποτυπώσουν την αβεβαιότητα του σήμερα. Όλο το EP εδώ η εδώ.
2. Lesneu – Bonheur ou Tristesse
O γάλλος Victor Gobbé, τρία χρόνια μετά την πρώτη του δουλειά, φέτος κυκλοφόρησε το 'Bonheur ou Tristesse'. Μια δουλειά που αρχικά είχα απορρίψει ως ικανή να μείνει μέσα μου καθώς περνούσαν οι μήνες του 2020, παρότι βέβαια περιέχει μερικά σπουδαία κομμάτια. Το 'Girls Night', ήρθε στα τέλη του 2019 ως single και το 'Shocked' που λάτρεψα και άκουσα επανειλημμένα, ίσως ήταν το πιο δυνατό χαρτί αυτής της κυκλοφορίας. Η βιασύνη αρκετές φορές με έχει αποπροσανατολίσει. Χρειάζονται ακούσματα σε οτιδήποτε ακούμε και έκανα πολύ σωστά που επέστρεψα και ξανά άκουσα το 'Bonheur ou Tristesse'.
Η όμορφη φωνή του Victor κι οι μελωδίες σε κομμάτια όπως τα 'C΄est beau aussi la lune le jour' και 'Amoureux de vous', που πετούν ανάμεσα σε Walkmen και Beach House, πραγματικά με σκλάβωσαν. Διάβασα ότι το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο χωριό του Victor, το Lesneven, στα βορειοδυτικά παράλια της Γαλλίας, δίπλα στη θάλασσα. Λογική η επίδραση της ελευθερίας του πελάγους. Τελικά προσωπικά μου θύμισε πολύ τους Radio Dept ενώ νομίζω πως περιέχει και μερικές δόσεις Grandaddy (τραγούδισμα Jason Lytle). Το θαυμάσιο με την όλη προσπάθεια του γάλλου, είναι η αίσθηση μινιμαλισμού που αφήνει αφού καταφέρνει τόσα πολλά με τόσα λίγα μέσα, μια συμπυκνωμένη γοητεία ! Σα να ακούω πρώιμους Radiohead, θα σταματήσω να μιλάω για καταθλιπτικές μουσικές. Εδώ πρόκειται για μια συναισθηματικά φορτισμένη ονειροπόληση που παρασέρνει.
Ο Lesneu μου προκάλεσε ψυχική ανάταση. Και τα εννέα τραγούδια του είναι ασταμάτητα και ικανά να δράσουν όπως τα συναισθήματα. Ο δίσκος μπορεί να μην έχει κορυφώσεις ή το κομμάτι σύμβολο που θα το τίναζε πέρα ψηλά, κινείται όμως τόσο εύκολα στα αυτιά μου, που είναι δύσκολο να ξεχωρίσω ένα και μόνο κομμάτι του. Το 'King's Fool' ξεσκίζει σωθικά και μοιάζει με την έκρηξη ενός πραγματικού indie συγκροτήματος. Δεν ξέρω ούτε το παρελθόν του ούτε τι επιφυλάσσει το μέλλον στον Lesneu αλλά μόλις υπέγραψε έναν από τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας του 90' με έναν μοναδικό δικό του τρόπο. Η ομορφιά είναι εύθραυστη, φερθείτε της με σεβασμό. Όλος ο δίσκος εδώ ή εδώ.
1. Malojian – HUMM
Βόρεια Ιρλανδία, Μπέλφαστ. Ο Stevie Scullion, γνωστός και με το καλλιτεχνικό Malojian, ήρθε φέτος με την πέμπτη του δουλειά 'HUMM'. Κι αν ο ήχος του θυμίζει τους Grandaddy, είναι επειδή συνεργάζεται με τον Καλιφορνέζο Jason Lytle, frontman των Grandaddy, τον οποίο ο Scullion περιγράφει ως «ηχητικό του ήρωα». Ένα νοσταλγικό ταξίδι είναι αυτός ο δίσκος, κατάμεστος από ρετρό ατμόσφαιρα με αγγίγματα από Neil Young. Υπάρχουν βέβαια και φορές που ο ήχος του παίρνει κατεύθυνση προς την glam rock ή την folk, όπως στο 'Tsundoku' ή το 'Trampolining' κι έτσι σπάζει η επικινδύνως κι απειλητικά πλησιάζουσα μονοτονία.
Ο Scullion πήρε τον τίτλο του άλμπουμ από το Foilhummerum Bay, το οποίο βρίσκεται στο νησί Valentia, στα δυτικά παράλια της Ιρλανδίας. Εκει, τοποθετήθηκε το πρώτο διατλαντικό καλώδιο τηλεγραφίας. Μιλώντας λοιπόν για την ελευθερία στην εποχή της κοινωνικής αποστασιοποίησης, λέει κάπου: Maybe this is the right time to put it out – back through the same door it came in. Αν αναζητάτε ένα άλμπουμ για να χαθείτε μέσα του κατά τη διάρκεια αυτών των σκοτεινών ημερών, τότε το 'HUMM' σας κάνει bingo. Περιστασιακά αισιόδοξο αλλά κυρίως λυπητερό, θα στοιχειώσει μέσα σας και θα το σιγοτραγουδάτε χωρίς να το καταλάβετε. Τουλάχιστον εγώ, αυτό κάνω στο αυτοκίνητο μαζί του. Όλη η κυκλοφορία εδώ.
