Μη μιλάς, αν δεν έχεις κάτι να πεις!
Σωστό φαίνεται, αλλά κι αυτό είναι ομιλία, είναι επικοινωνία.
Αν σταματήσουμε να μιλάμε, να γράφουμε, να σχολιάζουμε, να κλαίμε τότε τι μας μένει από το να αφήνουμε να ακούγεται μόνο ο θόρυβος από
το βουνό και τα βράχια που ετοιμάζονται να μας τσακίσουν.
Δεν πάμε πλησίστιοι προς τα βράχια πια, τα βράχια μας πλησιάζουν επικίνδυνα απειλώντας να μας συντρίψουν.
Πολλοί νομίζουν ότι κάτι έχουν να πουν, κάτι να προτείνουν, το ίδιο κι εγώ το ίδιο κι εσύ, το ίδιο και κάποιος άλλος.
Τα βράχια μας πλησιάζουν επικίνδυνα,
αισθάνομαι αηδία κι απόγνωση από αυτό το πολιτικό σύστημα,
από αυτή τη συζήτηση στη Βουλή,
-στο σύνολο της-.
Έτσι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε σα χώρα,
η χώρα πεθαίνει,
ούτε βάθος, ούτε τούνελ, ούτε φως…
ο σώζων εαυτόν σωθήτω…
θα αφήσουμε να μας τσακίσουν κι άλλο, μέχρι τέλους?
ΜΗ ΜΙΛΑΣ ΑΝ ΔΕΝ ΈΧΕΙΣ ΚΑΤΙ ΝΑ ΠΕΙΣ.
ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΟΜΩΣ ΚΑΤΙ ΝΑ ΠΕΙΣ ΜΙΛΑ…
ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ ΕΤΣΙ…
ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ?
