Την εξαιρετική παράσταση “Αυτοκρατορία: I have your data” παρακολουθήσαμε στο
Φουαγιέ του Κτιρίου 2 του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης. Αν και δεν πρόκειται
για κάποιο πρωτοποριακό θέαμα, γιατί ακόμη κι η πολύ έξυπνη χρήση εσωτερικών
και εξωτερικών χώρων δεν αποτελεί καινοτονία, ωστόσο πρόκειται για μια
παράσταση που συγκέντρωνε δύο από τις πιο ενδιαφέρουσες θεατρικές ώρες που
μπορεί κανείς να βρει στην Θεσσαλονίκη.
Το κείμενο
του Γιώργου Βέλτσου, ανοιχτό για να το ερμηνεύσεις όπως θέλεις, θέτοντας όμως
σαφή όρια και προβάλλοντας ξεκάθαρα την πρόθεσή του διηγείται την ιστορία της
Ιστορίας, την ιστορία της Ανθρωπότητας και παράλληλα προκαταβάλλει το μέλλον.
“Ένα διαρκές μυθικό παρελθόν, μια Παλαιά Διαθήκη συμπιεσμένη σε ένα παρόν
σημερινό, σημαντικό, απόξενο, αδιαμφισβήτο”, όπως αναφέρει και το σημείωμα του
σκηνοθέτη στο πρόγραμμα της παράστασης στο οποίο μας παρακινεί ακόμη να
“χαρούμε όσο μπορούμε το Ψεύδος του Χρόνου”.
Εκμεταλλευόμενος
το φυσικό φως αλλά και την δύση του ηλίου, θέλοντας να συμβολίσει την δύση της
Δύσης, μπλέκοντας ιστορικά πρόσωπα κι εποχές, ξεγυμνώνοντας το παρόν μας και
καλώντας τους θεατές να παραμείνουν ενεργοί, προτρέποντάς τους είτε να
διαβάσουν κι οι ίδιοι κάποιο απόσπασμα είτε απλώς μετακινώντας τους στον χώρο,
ο Μιχαήλ Μαρμαρινός κι οι υπόλοιποι συντελεστές της παράστασης έστησαν ένα έργο
που δεν σ' αφήνει σχεδόν ούτε μια στιγμή να βαρεθείς. Η δουλειά των ηθοποιών
ήτανε αναμφισβήτητα δύσκολη αλλά κατάφεραν να ανταπεξέλθουν σε μεγάλο βαθμό
λειτουργώντας ως ensemble.
Η “Αυτοκρατορία” είχε τα συν
και τα πλην της. Για μένα ήταν μια παράσταση που κατά διαστήματα σου “δίνει
γροθιά στο στομάχι”. Βυθιζόμενοι στη δύση του ηλίου θεατές κι ηθοποιοί από
κοινού, φεύγοντας νιώθεις πως ίσως και κάτι να άλλαξε μέσα σου. Ο Χρόνος θα
δείξει.
