Photo:Κρυσταλλένια Μπάτζιου
https://www.flickr.com/photos/cprimavera/
«Πότε πέρασε και αυτό το Σαββατοκύριακο γαμώτο..» σκέφτεσαι
καθώς είσαι φρακαρισμένος λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη. Άλλο ένα
μπάνιο στη Χαλκιδική έχει τελειώσει..Το αμάξι κολλημένο, αλλά η σκέψη ήδη
τρέχει κάπου μακριά. Σκόρπιες εικόνες περνούν από το μυαλό σου.'' Τη Δευτέρα να
περάσω από το ΙΚΑ, την Τρίτη έχει γενέθλια ένας φίλος..πφφ ή Πέμπτη, θα είναι
δύσκολη μέρα. Α, και εκείνη η ωραία ταινία που θέλω να πάω να δω στο θερινό. Πόσο
ομόρφυνε τελευταία η Νατάσα..Διακοπές τον Αύγουστο; Μα είναι τόσο μακριά ο
Αύγουστος.''
Βάζεις πρώτη και ξαναξεκινάς. Στο ραδιόφωνο
διαφημίσεις για δωροεπιταγές και προσφορές. Όταν όμως είσαι κολλημένος στην
κίνηση όλα μοιάζουν τόσο ανούσια.. «Πόσες μέρες από τη ζωή μου να έχω χάσει σε
μποτιλιαρίσματα» αναρωτιέσαι. Ξεκινάς να υπολογίσεις, αλλά το παρατάς σύντομα.
Η παρέα στο αμάξι σού λέει να αλλάξεις σταθμό. Το
κάνεις μηχανικά. Αλλάζεις και λωρίδα μήπως και πας πιο γρήγορα. Τελικά κολλάει
χειρότερα.
Μάλλον ο χρόνος λίγα χιλιόμετρα έξω από τη
Θεσσαλονίκη, Κυριακή απόγευμα, είναι σα να μην υπάρχει.Ή μήπως δεν υπήρξε ποτέ;
Αυτό το καλοκαίρι θέλεις να κάνεις κάτι να τον
σταματήσεις. Το ξέρεις πως αυτά δε γίνονται, αλλά εσύ θα το προσπαθήσεις. Αυτός
ο Σεπτέμβρης θα αργήσει να έρθει.
Σα να ξεκολλάει λίγο η κίνηση. Παίρνεις βαθιά ανάσα
και πατάς γκάζι. Είσαι πια ελεύθερος. Το αεράκι σου χτυπάει το πρόσωπο όπως
επιταχύνεις και μια απροσδιόριστη αισιοδοξία λάμπει μπροστά σου στην άσφαλτο.
Ναι αυτό το καλοκαίρι θα κρατήσει περισσότερο από τα
άλλα. Όχι γιατί έχει πιο πολλές μέρες.
Απλά επειδή το
αποφάσισες.
