Ήμασταν μια παρέα και τρώγαμε, οπαδοί όλοι, καμιά εικοσπενταριά — ήταν ένας Τελικός την άλλη μέρα, και διασκεδάζαμε το άγχος μας. Κάπου λίγο μετά τη μέση, θα ’ταν 11 το βράδυ, μας επιτέθηκαν κάπου διπλάσιοι, πάλι οπαδοί, αντίπαλοι, αιφνιδιαστικά και με πολλά αυτοσχέδια όπλα. Αμυνθήκαμε κουτσά-στραβά: πάντα είναι δύσκολο αυτό, πάντα χάνεις. Βρέθηκα (μη τα πολυλογώ) μ’ ένα μαχαίρι, πριονωτό, της μπριζόλας, και να ’χω έναν στα τριάντα εκατοστά. Δε θα με πιστέψεις, μα τα σκέφτηκα όλα: την καμπύλη έκταση του χεριού, την κίνηση του μαχαιριού, τη συνταρακτική επαφή, τη διάρρηξη της επιδερμίδας, το τίναγμα του ξαφνιασμένου αίματος, τον πόνο που έρχεται βουβός και τσουρουφλιστός μέσα από ένα μακρύ τούνελ πριν ξεσπάσει — και τα άλλα. Σήκωσα λίγο το μαχαίρι (γύρω μου γινόταν πόλεμος, με χτυπούσαν μπουκάλια και καρέκλες, τα πλείστα φίλια πυρά: από πίσω) και το πέταξα στο πάτωμα. Είδε την κίνηση, πισωπάτησε, σήκωσε ψηλά το μακρύ σίδερο που κρατούσε και το κατέβασε με ωραία δύναμη στο κεφάλι μου.
«Έβγαλα» μεν το χτύπημα, αλλά το δάχτυλό μου θρυμματίστηκε. Δεν έφτιαξε έκτοτε, είναι και πανάκριβες οι φυσικοθεραπείες. — Το μαγαζί καταστράφηκε ολοσχερώς (και οι τοίχοι, και όλα, όλα), τα ασθενοφόρα μάζεψαν τους τραυματίες, οι γιατροί δέσαν τούς ιστούς, ο χρόνος σφουγγάρισε τα αίματα. Κι όλα χάλασαν και σπάσαν.
Έφερες, ελληνικέ Λαέ, Ελληνιίδα-Έλληνα, οπαδούς του ναζισμού στο Κοινοβούλιο. Ποινικούς. Χούλιγκαν. Ε δεν υπάρχεις. Και ξέρεις κάτι; Θα αμυνθείς με τα όπλα τους. (Σε κάθε περίπτωση: θα ’χεις κακά ξέτελα, σ’ το λέω εγώ).
