Λέει κάπου στα «Minima Moralia» ο Αντόρνο, αυτό το μαγευτικό βεστιάριο ιδεών της νιότης μας (γιατί κάποτε ενδιαφερόμασταν για μεγάλες μπουκιές ωραίων στοχασμών, για λαχταριστή αισθητική, για ακάνθινη ηθική, για ζέοντα Λόγο — μην κοιτάς τώρα που κοροϊδεύουμε), πως μια προδοσία, λέει, σε μια σχέση, δεν αφαιρεί κάτι από το μέλλον της. Όχι: αφαιρεί, διαγράφει και κατακρημνίζει, λέει ο Αντόρνο, το παρελθόν της — γιατί μάς φέρνει στο νου ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΛΟΓΙΑ και τα ακούμε ξανά με χωρίς τη μάσκα τους — μας φέρνει στο νου ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΚΑΥΤΑ ΦΙΛΙΑ και μας φαρμακώνει τα χείλια — μας φέρνει στο νου ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΤΡΕΜΑΜΕΝΑ ΧΑΔΙΑ και σπαράζει το είναι μας.
Εντέλει: μας κλέβει, μας διαγουμίζει το παρελθόν. Δηλαδή τη ζωή μας.
Δηλαδή όσα υπήρξαμε. Γι’ αυτό αυτοκτονούν οι προδομένοι εραστές μόνο, και όχι οι πεινασμένοι, οι άστεγοι και οι πένητες.
Εντάξει, δεν είναι το ίδιο μία σχέση με ένα, εκειδά, κόμμα. Δεν είναι το ίδιο, ίσως. Βεβαίως και όχι.